EP.20
1071 Words
“ไปละนะเธอ อยู่ตรงนี้กลิ่นไม่ค่อยดี”
สาวสวยคนพูดมองพรบุหลันจากศีรษะจดปลายเท้า ก่อนจะหันไปพยักหน้าชวนเพื่อนให้เดินตามไป แล้วถือแก้วกาแฟสุดหรูเดินเฉียดพรบุหลันเธอไป แต่ไม่วายที่จะทำจมูกฟุดฟิดยามเดินผ่าน เสมือนกลิ่นที่ว่าไม่ดีนั้นโชยมาจากเรือนร่างที่เธอมั่นใจว่าทำความสะอาดอย่างดีทุกวัน
แต่ความอับอายที่คนไม่รู้จักกระทำต่อเธอยังไม่จบเพียงเท่านั้น เพราะเมื่อพนักงานชายหลายคนเดินผ่านเธอไป เขาเหล่านั้นกลับทำท่าราวกำลังสูดดมของหอม โดยเฉพาะบางคนนั้นเข้ามาใกล้จนเธอต้องขยับออกห่าง เธอจึงกลายเป็นตัวตลกให้หนุ่มสาวที่ทำงานในอาคารแห่งนี้ รวมทั้งเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์หัวเราะเยาะกันอย่างขบขัน
พรบุหลันก้มหน้ามองพื้น พยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ประเมินสถานการณ์ว่าตัวเธอเหมาะสมกับสถานที่นี้จริงหรือเปล่า เพราะแค่แรกก้าวเข้ามาเธอก็เหมือนตัวประหลาดของที่นี่แล้ว หากต้องทำงานที่นี่จริง คนที่นี่จะเป็นมิตรหรือเห็นเธอเป็นตัวเชื้อโรคกันแน่
หรือเธอต้องเปลี่ยนตัวเองให้เหมือนพวกเขา ต้องแต่งตัวดูดีมีรสนิยม ต้องใช้ของแบรนด์เนม ต้องดื่มเครื่องดื่มที่อาจราคาแพงกว่าข้าวแกงที่บ้านของเธอถึงสามเท่า หรือต้องมองคนอื่นที่แต่งตัวแปลกแยกด้วยสายตาหยามเหยียดขนาดนี้หรือเปล่า เธอถึงจะเข้าพวกกับคนเหล่านี้ได้
พรบุหลันครุ่นคิด แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงทักจากเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์สาวสวย โดยเฉพาะเสียงห้วนๆ ปนจิกกัดนั้นไม่ได้สวยเฉกเช่นหน้าตาเลยสักนิด
“ว่ายังไงล่ะคู้น! ใจลอยไปถึงไหนกัน ฉันเรียกตั้งนานไม่ได้ยินหรือไง”
“เอ่อ...ค่ะ ดิฉันจะมา...เอ่อ...”
ดวงตาที่แต่งแต้มไว้สวยงาม แต่มองมาแบบจิกกัดแบบนั้นทำให้พรบุหลันเกิดอาการตีบตันในลำคอเสียดื้อๆ คำพูดที่คิดและเรียบเรียงเอาไว้ราวจะกระจายตกหายไปหมด เพราะไม่คาดคิดว่าจะได้รับการต้อนรับแบบนี้ แม้กระทั่งเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ของที่นี่ก็มองเธอเป็นตัวประหลาดอย่างนั้นเหรอ
“จะมาติดต่อเรื่องอะไรไม่ทราบ แต่ถ้าจะมายืนอ้ำอึ้งแบบนี้ แนะนำให้ไปคิดไดอะล็อกมาก่อนนะ แต่ถ้าหากจะมาเรี่ยไรเงินบริจาคให้คนแร้นแค้นหรือจะมาเร่ขาย...ที่นี่ไม่มีนโยบาย”
ความอับอายเมื่อครู่กลายเป็นความโกรธได้ไม่ยากเมื่อคำดูถูกนั้นบาดลึกเข้าไปถึงข้างใน มือบางจึงล้วงเข้าไปในกระเป๋า หยิบสิ่งที่เธอต้องใช้ออกมาและวางไว้ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ แทนที่จะยื่นให้อีกฝ่าย
เจ้าหน้าที่ที่สวยเพียงใบหน้ายื่นมือมาหยิบอย่างเสียไม่ได้ และก็ได้ผล เจ้าหน้าที่คนสวยถลึงตาใส่เธอก่อนจะหยิบนามบัตรสีดำที่วางไว้บนเคาน์เตอร์ไปดูอย่างไม่พอใจ
“นี่เธอ! แน่ใจนะว่ามาหาคนเนี้ย” เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ถามเสียงสูง ไม่วายกวาดมองเธอตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้าด้วยสายตาเหยียดๆ อีกครั้ง ราวกับว่าเธอมีอาชีพเสริมบางอย่างแน่ หรือไม่ก็เธอกำลังแอบอ้างที่จะเข้าพบบุคคลสำคัญของสถานที่แห่งนี้
“ใช่ค่ะ ดิฉันมาหา คุณอารัญ แอนโทนี แฟรงเกนส์ คุณอารัญนัดดิฉันให้เข้ามาพบในวันนี้”
พรบุหลันเปล่งคำพูดออกมาอย่างไม่ติดขัด พร้อมเชิดใบหน้าสวยงามตามธรรมชาติที่ไม่ได้แต่งแต้มขึ้นอย่างไว้ตัว แต่ก็ไม่อาจทำให้เจ้าหน้าที่ที่มองเธอราวกับจะจิกกัดเนื้อตัวให้ขาดวิ่นรู้สึกบ้างเลย กลับกัน...ใบหน้าสวยด้วยเครื่องสำอางปรุงแต่งนั้นยังเหยียดยิ้ม ก่อนพ่นคำพูดหวานๆ ทว่าบาดจิตที่สุดออกมา
ภาพจากจอมอนิเตอร์ที่ส่งตรงมาจากกล้องวงจรปิดของบริษัททำให้อารัญเห็นทุกเหตุการณ์ เริ่มตั้งแต่หน้าประตูบานเลื่อนอัตโนมัติที่แสดงภาพของหญิงสาวที่แต่งกายมิดชิดเรียบร้อย ไม่เน้นส่วนเว้าส่วนโค้งชวนให้ผู้ชายจินตนาการไปถึงสิ่งที่อยู่ใต้ผืนผ้า
เธอสะดุ้งตกใจเมื่อประตูเลื่อนเปิดก่อนที่เธอจะใช้มือผลักเข้ามา สิ่งที่เห็นเรียกรอยยิ้มขำความเปิ่นของคนหน้าสวย แต่เป็นเขาเท่านั้นที่จะหัวเราะเยาะเธอได้ ไม่ใช่พนักงานพวกนั้น นั่นยังไม่ทำให้อารัญเดือดได้เท่ากับกิริยาของพนักงานทั้งหญิงชายที่แสดงต่อเธอ เมื่อพรบุหลันมาหยุดที่จุดประชาสัมพันธ์
จากท่าทางไม่เป็นมิตรและสายตาดูถูกดูแคลนนั้น เดาได้ในทันทีว่าคำพูดที่พ่นออกมาคงไม่ได้ไพเราะอ่อนหวานนัก มือแกร่งกำเข้าหากันแน่น แม้เขาจะมีจุดประสงค์ดำมืดที่ต้องการให้พรบุหลันมาที่นี่ แต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะกระทำต่อเธอได้ ไม่ใช่คนอื่น โดยเฉพาะสายตาแทะโลมและกิริยาเฉียดใกล้ของบรรดาพนักงานชายที่ทำใส่เธอ ไม่ต่างจากไฟสุมกายเขาจนร้อน
“มาถึงหรือยัง...”อารัญกรอกเสียงเคร่งเครียดลงไปในโทรศัพท์ เพราะภาพที่เห็นนั้นคือพรบุหลันกำลังยืนนิ่งให้อีกฝ่ายต่อว่าโดยไม่พูดอะไรเลย
“มา...มาแล้วครับบอส มาแล้วคร้าบบบ...รีบจะตายอยู่แล้วครับ”
เสียงของกายดังมาตามสาย และภาพจากกล้องวงจรปิดด้านหน้าบริษัทก็ฉายให้เห็นกายก้าวลงจากจักรยานยนต์รับจ้างอย่างเร่งรีบ หนีบโทรศัพท์ไว้ที่ข้างหูพร้อมควักธนบัตรยัดใส่มือคนขับจักรยานยนต์ก่อนจะรีบวิ่งเร็วรี่ไปที่ประตู
“พาเธอไปที่ทำงาน” อารัญกรอกเสียงสั่งพลางมองภาพที่ปรากฏในจอต่อไป เขามองเห็นทุกเหตุการณ์ และสมองก็คำนวณวิธีจัดการกับทุกคนที่บังอาจมองและพูดกับเธออย่างเหยียดหยาม ‘หนี้แค้น’ ของเขา มีเขาคนเดียวเท่านั้นที่จัดการได้ คนอื่นไม่มีสิทธิ์ที่จะแตะต้องเธอแม้แต่ปลายก้อย
“ครับบอส”
กายรับคำก่อนจะรีบก้าวผ่านประตูไปโดยเร็ว และจุดที่คิดว่าพรบุหลันรออยู่ก็ใช่จริงๆ เธอกำลังรอเขาอยู่ที่จุดประชาสัมพันธ์ ทว่าพนักงานสาวที่กำลังยืนต่อว่าพรบุหลันอยู่ฉอดๆ นั่นมันอะไรกัน!
- Writer
