หนี้เสน่หาจอมมาร

EP.18

หญิงสาวร่างงามระหงสวมเสื้อยืดแขนสามส่วนคอปาดสีขาว นุ่งกระโปรงยาวกรอมเท้าสีน้ำตาล สะพายกระเป๋าใบโต เดินเข้ามาหยุดที่ด้านหน้าอาคารสูงเสียดฟ้า ความยิ่งใหญ่อลังการทั่วทั้งบริเวณไม่ใช่แค่ความสูงที่เธอกำลังแหงนหน้ามองอยู่นี้ แต่รวมทั้งสิ่งก่อสร้างรอบด้านทั้งหมด

           ไม่ว่าจะเป็นตึกรามใหญ่โตและทันสมัยไม่แพ้กัน หรือสวนหย่อมขนาดใหญ่ที่มีน้ำพุอยู่ใจกลาง และร้านค้าสุดเก๋ที่ตกแต่งในธีมสีน้ำตาลกระจายอยู่ในมุมต่างๆ ของสวนสวย ดูไม่รกตาหรือชวนให้รู้สึกอึดอัด โดยเฉพาะไม่ทำให้ความยิ่งใหญ่ของอาคารแห่งนี้ดูด้อยค่าลงเลย ทั้งหมดคือความสอดประสานอย่างลงตัวเพื่อตอบโจทย์ความเร่งรีบของคนกรุง ที่ไม่ว่าจะไปทางใด อาหารก็พร้อมจะไปเสิร์ฟให้ถึงที่

           พรบุหลันกวาดสายตาสำรวจโดยรอบ เธอไม่เคยเข้ามาใจกลางเมืองหลวงอย่างนี้สักครั้ง มากสุดก็แค่พาหุรัดหรือสำเพ็ง ที่เพื่อนๆ เคยพามาหาซื้อสินค้าไปขายในวันสำคัญต่างๆ ดังนั้นเมื่อได้มาอยู่ท่ามกลางความทันสมัย ก็อดไม่ได้ที่จะก้มสำรวจเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของตัวเอง เพื่อเปรียบเทียบกับเครื่องแต่งกายของผู้คนที่เดินผ่านไปมา เธอก็ไม่ต่างจากบ้านนอกเข้ากรุงสักนิด

           ดวงตาสวยหวานยังคงเมียงมองมนุษย์ออฟฟิศทั้งหญิงและชายที่เดินเข้าสู่ด้านในของตึก ทุกคนล้วนแต่งตัวกันด้วยเสื้อผ้าที่สวยงาม แต่งหน้าแต่งตา ตกแต่งเรือนผมให้มีสีสัน ดูดีมีรสนิยม ราวกับพวกเธอและเขาเหล่านั้นเป็นมนุษย์แห่งเมืองซิวิไลซ์จริงๆ เพราะผู้ชายก็หล่อดูดี ผู้หญิงก็สวยสง่าทันสมัย ดังนั้นการมายืนอยู่ด้านหน้าตึก ‘แฟรงเกนส์กรุ๊ป’ เธอจึงไม่ต่างจากสิ่งแปลกปลอมที่บังเอิญหลงทางเข้ามา

           แต่ความสวยงามจากสิ่งใหม่ที่ได้เห็นก็ไม่ทำให้ความวิงเวียนศีรษะลดน้อยลงเลย เพราะตั้งแต่เช้าตรู่ที่เธอนั่งรถมาลงที่หมอชิตจนต่อรถเมล์มาที่นี่ กลิ่นควันพิษจากท่อไอเสียรถยนต์ ความแออัดของผู้คนที่มากมายเสียยิ่งกว่าเอาคนในอำเภอที่เธออยู่มารวมตัวกัน ทั้งสีสันจากเสื้อผ้าอาภรณ์ของเหล่าเทวดานางฟ้าที่มีหลากหลายแบบ รวมทั้งยังไม่มีมื้อเช้าหรือแม้แต่น้ำดื่มตกถึงท้อง

           พรบุหลันรีบหยิบยาดมออกจากกระเป๋าสะพายขึ้นมาจ่อดมที่จมูกให้เร็วที่สุด ก่อนจะหันมองหาที่พักพิงที่จะนั่งพักได้ชั่วครู่ ขอเพียงให้ได้สูดลมหายใจลึกๆ หลายครั้ง อาการวิงเวียนเพราะภูมิแพ้เมืองหลวงของเธอจะได้บรรเทาลง เธอไม่อยากไปเจออารัญในสภาพอิดโรยแบบนี้

           จ๊อกกก...

           เสียงท้องเจ้ากรรมที่ประท้วงว่าหิวทำให้พรบุหลันเปลี่ยนใจ เธอคงต้องหาอะไรรองท้องซะแล้ว เพราะภูมิแพ้กระเพาะของเธอดันกำเริบ จึงหันหาร้านอาหารที่เธอจะไปฝากท้องได้ แต่ทั่วทั้งบริเวณก็ไม่มีร้านไหนเลยที่เธอควรเดินเข้าไป เพราะร้านกาแฟหรูหราที่มีชื่อร้านเป็นภาษาอังกฤษ หรือเป็นภาษาไทยในรูปแบบลายมือไก่เขี่ยสไตล์อินดี้นั้นคงไม่เหมาะกับเงินในกระเป๋าของเธอเป็นแน่ ดูจากแก้วกาแฟที่หนุ่มสาวออฟฟิศต่างถือเดินกันออกมานั้น แม้จะเป็นเพียงแก้วกระดาษหรือแก้วพลาสติกใส ทว่าโลโก้หรือแม้แต่ถุงใส่ก็ดูหรูเหมาะกับความทันสมัยของพวกเขาเหล่านั้นเหลือเกิน

           และจากการประเมินมอง พรบุหลันก็สรุปว่าเครื่องดื่มสุดหรูนั้นคงไม่เหมาะกับเธอจริงๆ เพราะขนาดในตัวอำเภอที่บ้าน ร้านกาแฟสดหน้ามหาวิทยาลัยที่เธอเรียนก็ยังขายแก้วละห้าสิบบาท จำได้ว่าสี่ปีที่เรียนนั้น เธอเคยได้กินอยู่สองครั้ง และเกศราเลี้ยงเธอทุกครั้งด้วย เพราะความประหยัดที่แม่พร่ำสอนคือการไม่ใช้จ่ายเงินอย่างเสียเปล่าโดยไม่ก่อประโยชน์ใดๆ เธอจึงไม่กล้าคิดว่ากาแฟในแก้วดูดีมีรสนิยมแบบนั้นจะราคาแก้วละเท่าไรกัน ดังนั้นการเลือกที่จะไม่เข้าร้านดังกล่าวน่าจะดีกว่า สุดท้ายพรบุหลันจึงนั่งรอเวลานัดอยู่ใต้ร่มไม้ด้านข้างของตึก            

           ความหิวแค่นี้เธอทนได้ แค่สัมภาษณ์งานเสร็จแล้วเธอค่อยไปหาอะไรกินแถวหมอชิต หรือถ้าไม่น่าเกลียดเกินไปนัก เธอก็ว่าจะขอน้ำเปล่าจากคุณกายสักสองแก้วใหญ่ๆ ด้วยเหตุผลคือ กระหายน้ำเหลือเกิน ให้ท้องอิ่มน้ำไปก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน พรบุหลันยกข้อมือขึ้นดูเวลา นาฬิกาเรือนเก่าที่เธอนำของแม่มาใช้บอกว่าอีกประมาณครึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาที่กายนัดเอาไว้ อีกแค่ไม่นาน เธอทนได้

           “ทนหน่อยนะพยาธิจ๋า... อีกเดี๋ยวก็จะได้อาหารประทังชีวิตแล้วนะจ๊ะ ให้จันทร์สัมภาษณ์งานก่อนนะ” 

           พรบุหลันวางทาบฝ่ามือไว้บนหน้าท้อง ดังว่าสิ่งที่เธอพูดไปจะทำให้ความหิวคลายลง แต่แม้จะไม่เป็นตามคิดก็ยังดีกว่าที่เธอจะไม่ทำอะไรเลย เพราะการรอคอยทั้งที่ท้องร้องจ๊อกๆ อยู่นี้ทรมานจริงๆ

           ดวงตาคมเข้มทอดมองผ่านกระจกสีเทาจนเกือบดำออกไปภายนอก ขณะรถยุโรปคันหรูกำลังขับเคลื่อนอยู่บนถนนสายเศรษฐกิจแห่งเมืองหลวง ซึ่งก็เหมือนกับหลายวันๆ ที่ผ่านมา ที่เขามักจะเห็นบรรดาผู้คนหลากอาชีพกำลังจดจ่อกับการเดินทางไปทำงาน บ้างก็ยืนรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล์ บ้างก็นั่งสัปหงกอยู่บนรถที่จอดติดไฟแดง บ้างก็ขี่จักรยานยนต์หรือนั่งซ้อนท้ายจักรยานยนต์รับจ้างแซงซ้ายแซงขวารถคันอื่นๆ ไปอยู่ด้านหน้าเพื่อรอสัญญาณไฟเขียว