EP.29
971 Words
พรบุหลันพยายามดิ้นรนเท่าที่แรงมี เธอต้องไปให้พ้นจากที่นี่ เพราะถ้าเธอยังอยู่ต่อ ครั้งต่อไปเธอจะเจอกับอะไร จะแค่จูบรุนแรงแบบนี้ หรือว่าร่างกายของเธอจะถูกบดขยี้จนไม่เหลือชิ้นดี เมื่อคำพูดของเขาส่อไปทางนั้นทางเดียว
“จะกลับได้ยังไง ยังไม่ได้เริ่มงานเลย เริ่มงานก่อนสิ ที่ทำงาน...ก็พร้อมแล้ว พนักงานพร้อม นายจ้างก็พร้อม สนุกกันสักเกมสองเกม ถ้าทำให้ฉันพอใจได้ หนี้สินฉันยกให้ทั้งหมด แถมฉันจะจ่ายค่าตัว อ้อ...ไม่สิ จะจ่ายค่าแรงให้อย่างงาม ดีดดิ้นเจ้าน้ำตาแบบเนียะ เดี๋ยวจะมีโบนัสให้นะ พิสูจน์สิว่า ‘ลีลา’ แม่กับลูก ใครจะดีกว่ากัน”
พรบุหลันหยุดดิ้นรนทันที มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่คม สีหน้ายิ้มเยาะกับแววตาสาแก่ใจนั้นทำให้เธอเข้าใจได้อย่างหมดจด เขาตั้งใจให้เป็นแบบนี้ เขาตั้งใจตั้งแต่แรก เขาหวังดีเพื่อหลอกให้เธอตายใจ หลอกให้เธอมาติดเบ็ดที่เขาวางเหยื่อไว้ล่อ แต่เหตุผลล่ะคืออะไร
“คุณตั้งใจให้เป็นแบบนี้ คุณตั้งใจหลอกฉันมาที่นี่”
เขาไม่ตอบ แต่ยิ้มเยาะมากขึ้น โดยเฉพาะดวงตานั้นมีทั้งความสาใจและตลกขบขันกับสิ่งที่เธอกำลังเป็น
“ฉันไม่เข้าใจ คุณทำแบบนี้ทำไม ฉันกับแม่ไปทำอะไรให้คุณ”
“บอกตอนนี้ก็ไม่มันน่ะสิ ทำไปบอกไปดีกว่ามั้ง เธอจะได้เข้าใจแบบทะลุทะลวง”
“คุณ! อย่านะ อย่า!”
“ดีดดิ้น ร่าน ร้อนดีจริงๆ”
พรบุหลันอยากจะกรีดร้องให้สิ้นสติเพราะไม่อยากฟังสิ่งที่เขาพูด แต่สมองของเธอไม่ฟังคำสั่ง มันกลับจดจำสิ่งที่เขาพูดทั้งหมด จดจำลงไปตอกย้ำในหัวใจ ว่าผู้ชายคนนี้เห็นเธอเป็นสิ่งไร้ค่ามากมายแค่ไหน
“หึๆ...ลีลาดีเหมือนแม่ไม่มีผิด ยิ่งท่าทีใสซื่อนี่ด้วย ตีบทแตกกระจุยเลยนะ ดูนางให้ดูที่แม่จริงๆ อย่ามาทำเจ้ามารยา ฉันรู้ว่าคนอย่างพวกเธอทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน อยากจับฉันจนตัวสั่นน่ะสิ แม่เธอนี่เด็ดจริงๆ ถึงตัวตายก็ยังอุตส่าห์มีทายาทอสูร คงสั่งสอนกันมาสินะ เธอถึงได้พยายามติดต่อให้ฉันไปหา อยากจะมาสนตะพายฉันแทนแม่ของเธอ หรือว่าอยากให้ฉันกระแทกจนตัวสั่น คันน่ะสิ”
“คุณมันบ้า! พูดเรื่องบ้าๆ ไม่มีใครคิดแบบนั้น แม่ไม่ได้สอนฉันให้ทำแบบนี้ แม่ไม่เคยบอกให้ฉันติดต่อหาคุณด้วยซ้ำ แต่เป็นฉันเองที่อยากให้แม่ได้เจอคุณเป็นครั้งสุดท้าย”
“โถๆๆ ลูกกตัญญูแห่งปี อย่างนั้นทำหน้าที่แทนแม่ของเธอให้เสร็จสิ อะไรที่แม่เธอทำค้างเอาไว้ เธอก็ต้องทำมันให้สำเร็จ จะได้ใช้ยีนเด่นในร่างของเธอให้เกิดประโยชน์ยังไงล่ะ ถึงขนาดอ่อยฉันบนเมรุ เธอก็ทำมาแล้ว อยู่บนเตียงก็ไม่ต้องแอ๊บหรอก ฉันพร้อมแล้ว แต่ฉันจะจ่ายตามความพอใจนะ ลีลาจัดจ้านให้สองเท่า หรือถ้าเธอขึ้นคร่อมฉันได้ ให้สามเท่าเลยละ”
“ไม่นะ อย่าทำฉัน...อย่า...”
พรบุหลันหันหนีสัมผัสเร่าร้อนรุนแรงของเขาที่กระหน่ำกดลงมาที่ซอกคอ เพราะผิวเนื้อบอบบางที่ถูกเคราสากครูดขึ้นลงกำลังส่งความแสบให้เธอรับรู้
“คุณกำลังเข้าใจแม่ฉันผิด คุณอารัญ ปล่อยฉัน... คุณอารัญ...ฮือ...ปล่อยฉันนะ”
อารัญชะงักค้าง แต่ไม่ใช่เพราะคำร้องขอของพรบุหลัน แต่เป็นเพราะเรือนร่างหอมกรุ่นของเธอกำลังทำให้เขาขาดสติยับยั้งต่างหาก เขากำลังจะอ่อนโยนกับเรือนร่างนี้ ทั้งที่ควรจะขยี้ให้แหลกคามือ
กรามแกร่งขบกันแน่นจนเป็นสัน เพราะการระงับอารมณ์อยากทำยากกว่าการจุดอารมณ์ให้โลดแล่นมากนัก ทั้งความหอมกรุ่น เมื่อรวมกับเสียงสะอื้นฮึกฮัก และทรวงอกที่สะท้อนขึ้นลง ก็ไม่ต่างจากร่างกายนี้กำลังร่ายเวทมนตร์ให้เขาลุ่มหลง แล้วอย่างนี้จะไม่ผิดได้ยังไง ผิดทั้งเธอที่ยังมีเลือดเนื้อ และผิดทั้งรัชนีกรที่ไร้ตัวตน
ดวงตาคมเข้มจ้องมองใบหน้าฉ่ำน้ำตาของพรบุหลันเขม็ง เธอยังกล้าพูดว่ารัชนีกรไม่ผิด ถ้าไม่ผิดแล้วพรบุหลันเกิดขึ้นมาได้ยังไง รัชนีกรตั้งใจมาหลอกลวงเขา นั่นสิคือความจริงที่สุด ผู้หญิงที่ใช้ความอ่อนต่อโลกของเขาสร้างความรักให้เกิดขึ้นมา และความรักของเขาก็กลายเป็นสิ่งต่อรองให้เธอได้เงินจากแม่ ท้ายที่สุดเธอก็เลือกไปแต่งงานกับผู้ชายที่ให้ความสุขเธอได้ ทิ้งเด็กที่ลุ่มหลงเธอให้ตายทั้งเป็น
“เข้าใจผิดเหรอ ถ้าฉันเข้าใจผิด แล้วร่างที่มีเลือดเนื้อของเธอมันเกิดขึ้นมาได้ยังไง ฮะ! บอกมาสิว่าเธอเกิดขึ้นมาได้ยังไง! ถ้าไม่ใช่เพราะแม่เธอมันใจแตกตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย”
เผียะ!
เสียงฝ่ามือกระทบเนื้อดังตามน้ำหนักมือที่ตวัดลงไป เพราะเขาปล่อยให้มันเป็นอิสระ มันจึงตอบโต้คำพูดเผ็ดร้อนนั้นด้วยความจัดจ้านไม่ต่างกัน ทว่าเมื่อใบหน้าที่หันไปตามแรงตบเหลียวกลับมา พรบุหลันก็ต้องสะท้านไปทั้งร่าง เพราะเธอคงหมดโอกาสแล้วที่จะมีลมหายใจ
ขนทั้งร่างลุกพรึ่บอย่างพร้อมใจ เจ็บจนน้ำตาเล็ดเมื่อฝ่ามือใหญ่บีบกระชับที่ต้นแขนทั้งสองข้าง ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาของจอมมารจะกดลงมา และนั่นก็ทำให้พรบุหลันกรีดร้องสุดเสียง
- Writer
