EP.28
1101 Words
“อย่าเข้ามานะ คุณอารัญ อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ อย่า... ว้าย!”
แล้วเขาก็ไม่ปล่อยให้เธอได้คิดนาน ก้าวพรวดเดียวก็คว้าเธอไว้ได้ พรบุหลันพยายามดิ้นหนีเท่าที่จะทำได้ เธอจะไม่ยอมให้เหตุการณ์ร้ายแรงไปกว่านี้ แวบหนึ่งที่น้ำตาไหลอาบใบหน้าเธอนึกถึงคำเตือนของภากรที่ให้เธอรอเขา ไม่ให้เธอไว้ใจผู้ชายที่เพิ่งเจอหน้ากันแค่ครั้งเดียว แต่เป็นตัวเธอเองที่ฝืน ที่ตะเบ็ง เพียงเพราะเชื่อมั่นในดวงตาอบอุ่นหัวใจคู่นั้น และเธอก็เชื่อหัวใจตัวเอง แต่เหตุการณ์ที่กำลังเกิดอยู่นี้ล่ะจะทำยังไง
“คุณอารัญ! ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!”
“หึๆ สะดีดสะดิ้งจริงๆ เล้ย! ดิ้นสิ ดิ้นอีก ดิ้นมากๆ ฉันชอบ ดิ้นสิ แล้วเวลาที่ฉันกระแทกใส่แรงๆ เธอก็ดิ้นให้มันมากๆ ด้วยล่ะ ไม่ใช่ดิ้นแค่ตอนนี้ แต่พอสอดใส่ก็กรีดร้องดิ้นพราดแค่ใต้ร่างของฉัน”
คำพูดบ้าๆ ของเขาทำให้เธอสั่นไปทั้งร่าง กรีดร้องอีกครั้งเมื่อเขาเหวี่ยงเธอไปบนเตียง แล้วโถมทับร่างสูงใหญ่ลงมาทั้งตัว โดยไม่ปล่อยให้เธอดิ้นหนีไปทางไหนทั้งนั้น
“ปล่อยฉันนะ กรี๊ดดด!...ปล่อย!”
หญิงสาวรู้สึกไม่ต่างจากถูกท่อนซุงขนาดใหญ่กดทับ ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งพยายามหลีกหนี เขาก็ยิ่งกดร่างกายแนบแน่น มีเพียงกำปั้นที่เป็นอิสระมากพอที่จะผลักดันใบหน้าเขาไม่ให้เข้าใกล้
“ไม่ต้องร้องเรียกราคาให้มากหรอก เพราะเธอต้องใช้หนี้ให้ฉันจนกว่าจะหมด...ลมหายใจ”
อารัญยังคงสาดเสียงเหี้ยมใส่ทั้งที่เรือนร่างนุ่มนิ่มใต้ร่างกำลังทำให้สมาธิของเขาแตกซ่าน เพราะยิ่งเธอดิ้น เขาก็ยิ่งตื่นและเต้นไปทั้งร่าง ไม่เว้นแม้กระทั่งส่วนนั้น จนเขาอยากจะเก็บหนี้จากเธอซะตอนนี้
“หนี้บ้าอะไรของคุณ คุณมันบ้าไปแล้ว ปล่อยฉันนะ อย่านะ... อย่า!”
“อย่าช้าก็ไม่บอก”
“บ้า! ปล่อยฉันนะ ปล่อย!”
พรบุหลันหวีดร้องอีกครั้งเมื่ออารัญคว้าหมับที่ข้อมือทั้งสองข้างของเธอ ก่อนจะชูขึ้นเหนือศีรษะและกดทาบไว้ด้วยฝ่ามือเพียงข้างเดียวของเขา ส่วนมืออีกข้างของเขาน่ะเหรอ ก็ตรงมาบีบกระชับที่ปลายคางของเธออย่างแรง จนเธอรับรู้ได้ถึงความเจ็บ แต่นั่นไม่เท่ากับคำพูดเชือดเฉือนหยาบคายที่เธอไม่เคยได้ยินจากใครมาก่อน
“ปล่อยตรงไหนล่ะ ข้างนอกหรือว่าข้างใน”
คำหยาบคายมาพร้อมกับเสียงสั่นพร่าตามแรงอารมณ์ จนพรบุหลันอ้าปากค้าง สะอื้นในหัวอก คิดไม่ออกว่าอะไรทำให้เขาคิดว่าเธอตั้งใจมาทำงานแบบนี้ แต่พรบุหลันก็ต้องหยุดคิด เพราะไม่เพียงร่างกายของเขาเท่านั้นที่กดทับเธอทั้งตัว ไม่ใช่เพียงใบหน้าที่ใกล้กันแค่คืบ ทว่าอะไรบางอย่างที่ตื่นอยู่กึ่งกลางกายของเขาทำให้พรบุหลันตกตะลึงจนร้องไม่ออก ก่อนจะกรีดร้องออกมาสุดเสียงเพราะสิ่งน่าสะพรึงนั้นขยับได้
“ไม่... ไม่นะ... ไม่... กรี๊ดดด!... อื๊อ...”
เสียงกรีดร้องชะงักเพราะสัมผัสร้อนรุ่มกดทับลงมา ร้อนรุ่ม รุนแรง และเจ็บจนชา เพราะเจ้าของริมฝีปากจาบจ้วงนั้นไม่ได้ปรานีปากน้อยๆ แสนจะบอบบางของเธอเลยสักนิด เขาทำราวกับว่ากำลังเด็ดดอกไม้กลีบบอบบางออกจากต้น ก่อนจะขยี้ทิ้งอย่างแรง และกลีบปากของเธอกำลังจะแหลกคาปากของเขาอยู่แล้ว แรงบดเบียดระบายอารมณ์ที่คุกรุ่นลงมานี้ไม่ต่างจากการฆ่าให้ตาย ไม่ใช่จากความพิศวาส แต่เป็นความแค้นที่เธอไม่รู้เลยว่าเขาแค้นอะไร
“อื๊อ...อื๊อ...”
พรบุหลันพยายามจะหันหนี เธอจะไม่ยอมรับความป่าเถื่อนนี้จากเขา และไม่มีทางที่เธอจะยอม ทว่ายิ่งเธอดิ้นรน ยิ่งเธอหันหน้าหนี ฝ่ามือที่แข็งปานคีมเหล็กก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบเค้นที่ปลายคาง พร้อมๆ กับที่เขาบดเบียดริมฝีปากลงมารุนแรงมากขึ้นอีก
‘เจ็บ’
ความเจ็บปนร้อนวูบวาบมาเยี่ยมเยือนโดยไม่ได้รับเชิญพร้อมกับกลิ่นคาวคลุ้งที่รับรู้ได้ หยาดน้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ทั้งเจ็บ ทั้งงุนงง สับสน ทั้งโทษตัวเองว่าไม่ควรเลย จนอกอวบสะท้านขึ้นลงจากแรงสะอื้นเพราะเจ็บริมฝีปากจนชา เจ็บจนไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรอีก ร่างกายที่ดิ้นรนอยู่นี้กำลังไร้แรงขัดขืน ได้แต่ยินยอมให้เขากระทำกับเธออย่างรุนแรงต่อไป ทั้งๆ ที่ใจเธอไม่ต้องการ
“หึ! เจ็บจนร้องไห้ หรือว่าเสียวจนกลั้นไม่อยู่”
นั่นคือคำแรกที่หลุดออกมาจากปากของอารัญทันทีที่เขาปล่อยให้ริมฝีปากบวมเจ่อของเธอเป็นอิสระ ทำให้พรบุหลันต้องช้อนดวงตาที่มีน้ำตากบขึ้นมองเขา เธอไม่หลงเหลือความหวาดหวั่นเจ้าของร่างสูงใหญ่นี้อีกแล้ว เพราะแม้จะอ้อนวอนร้องขอ เขาก็คงไม่ฟังเธออยู่ดี มีทางเดียวที่จะไปให้พ้นจากที่แห่งนี้ นั่นคือเธอต้อง ‘สู้’ แม้ไม่รู้ว่าจะสู้ได้หรือเปล่า แต่นั่นก็คือโอกาสเดียวของเธอ
ทว่าอาการวูบวาบที่ริมฝีปากกับกลิ่นคาวที่ยังคงอยู่ทำให้พรบุหลันรับรู้ได้ว่า เลือดสดๆ กำลังซึมออกมาจากบาดแผลที่เกิดจากแรงบดขยี้ จนริมฝีปากบอบบางเป็นรอยแตก แต่เขาหลุบตามองริมฝีปากของเธอแล้วทำสีหน้ายิ้มเยาะราวกับว่าเป็นสิ่งที่น่าขบขัน แล้วจะให้เธอเข้าใจว่าอะไรได้ ผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่แม่บอกว่าเขาดีมากมาย เขากำลังคิดอะไรกับเธออยู่ เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน
“ฉันจะกลับบ้าน”
“ออกไปได้หรือเปล่าล่ะ”
สีหน้ายิ้มเยาะนั่นอีกแล้วที่เสียดเข้าไปถึงหัวใจ ผู้ชายคนนี้ห่างไกลจากที่แม่บอกเล่าชนิดฟ้ากับเหว เธอไม่ควรเลยที่หลงใหลไปกับภาพลักษณ์เทพบุตรของเขา ทั้งๆ ที่นี่คืออีกภาคของมารร้าย ไม่ควรเลย
“ออกได้แค่...บนเตียง”
“คุณอารัญ! คุณบ้าไปแล้วหรือไง ฉันไปทำอะไรให้คุณ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้มาทำงานแบบนี้ ทำไมคุณไม่เข้าใจฉันบ้าง ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!”
- Writer
