EP.30
1035 Words
“กรี๊ดดด!
เสียงกรีดร้องนั้นเกิดจากความหวาดกลัวที่สุด ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างรอบด้านจะมืดดับลง ทั้งที่หยาดน้ำตายังไหลอาบไม่ขาดสาย
“ฮึ! แอกติงขั้นเทพ”
อารัญแค่นยิ้ม ก้มหน้าลงซุกไซ้หาความหอมหวานจากเรือนร่างของพรบุหลันต่อ และจากอ่อนโยนก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นเมื่อรู้ตัวว่าเขากำลังหลงใหลเรือนร่างนี้เข้าแล้ว ทว่าเธอไม่โต้ตอบดั่งเคย ทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น ก่อนเสียงสบถด้วยความขัดใจจะดังขึ้น แต่ยังไงวันนี้เธอก็จะไม่พ้นเงื้อมมือเขาแน่
ดวงตาคมเข้มกรุ่นไปด้วยอารมณ์ร้อนจ้องมองเรือนร่างคนที่สลบไสลไปด้วยความตกใจ แม้หยาดน้ำตาจะชื้นไปทั้งใบหน้า แต่เขาก็จะไม่ใจอ่อนเด็ดขาด หนี้แค้นไม่อาจลบเลือนได้ด้วยน้ำตาแค่ไม่กี่หยด คิดดังนั้นมือแกร่งก็ลูบลงไปถึงบั้นเอวหญิงสาว ก่อนจะรั้งชายเสื้อยืดราคาถูกของเธอขึ้นมา เพียงอึดใจเดียวเท่านั้นทั้งเสื้อทั้งกระโปรงก็ถูกเหวี่ยงไปกองอยู่ที่พื้น
สิ่งที่มองเห็นอยู่ตรงหน้าทำให้อารัญต้องกัดฟันกรอดข่มใจสุดฤทธิ์ มือกำเข้าหากันแน่น เพราะเขาจะไม่มีวันหลงใหลไปกับความสวยงามที่เย้ายั่วหัวใจชายไม่ต่างจากนางมารร้ายนี้อีก บอกตัวเองว่าผู้หญิงสวยกว่านี้เขาก็เคยควงมาแล้ว ดารา นางแบบ หรือนักร้อง ไม่เคยมีคนไหนที่เขาปรายตาแล้วจะไม่ได้ลิ้มลอง
ดังนั้นพรบุหลันก็แค่สิ่งฉาบฉวยที่เขาจะผ่านมาและผ่านไปเท่านั้น และที่สำคัญเธอเป็นลูกหนี้ที่เขาจะต้องเก็บทั้งต้นทั้งดอกให้สาสม เมื่อคิดดังนั้นก็ไม่มีอะไรจะรั้งเขาไว้ได้อีก
มือแกร่งตรงไปยังดอกบัวคู่งามที่ชูช่อรอคอยให้มีคนมาเด็ดดม และเพียงเขาใช้หลังนิ้วมือสะกิดเบาๆ บัวคู่งามก็โผล่พ้นน้ำขึ้นมาโลดแล่นล่อแมลงในทันที จมูกโด่งที่อยู่ใกล้ดอกบัวสีชมพูบอบบางเผลอสูดดมความหอมจนชุ่มปอด ก่อนจะรู้ตัวว่าเรือนร่างนี้ไม่ได้มีเพียงดอกไม้แค่คู่เดียว ทว่ายังมีอีกดอกที่เขาจะต้องไปพิสูจน์
อารัญละสายตาจากบัวคู่งามอย่างแสนเสียดาย ทว่าดอกไม้ที่ลอยเด่นอยู่เหนือเนินนั้นก็เร้าหัวใจให้เขาต้องไปให้ถึง และเพียงลูกไม้ตัวจิ๋วถูกกระชากออกติดมือ ความสวยงามอย่างที่สุดก็ปรากฏต่อสายตา
น้ำตาไหลนองใบหน้าพรบุหลัน และยังคงไหลอยู่อย่างนั้นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงได้ เมื่อพรบุหลันรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งในเวลาเย็น และพบว่าไม่มีเสื้อผ้าติดกายเลยสักชิ้น ความตกใจทำให้เธอปลดปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลอย่างสะกดกลั้นไว้ไม่อยู่ เพราะสภาพร่างเปลือยเปล่าเป็นคำตอบเดียวที่ยืนยันว่า เธอไม่เหลือความภาคภูมิใจในตัวเองอีกแล้ว
สภาพห้องนอนที่ข้าวของกลาดเกลื่อนราวกับถูกพายุซัดกระหน่ำ ก็ยิ่งตอกย้ำว่าสิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่นี้คือความจริง เมื่อตั้งสติได้พรบุหลันจึงรีบถลาไปคว้าเสื้อผ้าทั้งชั้นนอกชั้นในที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา ทว่ามันไม่อยู่ในสภาพที่จะนำมาสวมใส่ได้อีก เพราะถูกฉีกจนขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี
หญิงสาวที่มีเพียงผ้าห่มคลุมกายเดินไปที่ประตู เพราะต้องทำอะไรบางอย่างที่มีประโยชน์มากกว่านั่งรอความอัปยศอดสูอยู่ในนี้ แต่ประตูที่ถูกล็อกจากภายนอกทำให้เธอต้องหอบร่างอ่อนระโหยเพราะหมดเรี่ยวแรงกลับมานั่งอยู่บนเตียงตามเดิม
เวลาจากหนึ่งชั่วโมงเพิ่มเป็นสองชั่วโมง และก็เป็นสามชั่วโมงตามลำดับของเวลาที่ไม่เคยหยุดนิ่ง แต่พรบุหลันกลับนิ่งชะงัก ด้วยสมองของเธอพยายามคิดทบทวนวนไปวนมา เพื่อหาทางหลบหนี ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะตายเสียในวันนี้พรุ่งนี้หรือเปล่า เพราะตั้งแต่เช้าก็ยังไม่มีอาหารตกถึงท้อง ได้เพียงน้ำเปล่าจากกายไปแก้วเดียวเท่านั้น แต่นั่นก็เพียงดับกระหาย ไม่อาจทดแทนความหิว
หากเขาจะขังลืมเธอไว้ที่นี่โดยไม่คิดจะให้กินอาหาร เธอก็คงจะตายในเร็วๆ นี้แน่ เพราะตอนนี้ร่างกายของเธออ่อนล้าไปหมดแล้ว ทั้งอ่อนล้าจากการขาดน้ำขาดอาหาร และอ่อนล้าจากการถูกเขากดขี่ข่มเหง หัวใจที่เจ็บช้ำทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองสำรวจร่างกายของตนเอง แต่เมื่อสติที่กระเจิงหายไปกลับคืนมา เธอจึงได้ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น
หญิงสาวไล้ฝ่ามือสัมผัสร่างกายจนทั่ว ดวงตามองสำรวจความผิดปกติซึ่ง ‘ไม่มี’ เลย นั่นเท่ากับว่านอกจากร่างเปล่าเปลือยแล้วก็ไม่มีสิ่งใดที่จะบ่งชี้ว่าเธอถูกเขาย่ำยีไปแล้ว แสดงว่าเขาแค่จับเธอถอดเสื้อผ้าเพื่อขู่เท่านั้น
“เขายังไม่ได้ทำอะไรเรา”
พรบุหลันพึมพำบอกตัวเองก่อนจะยิ้มเป็นครั้งแรกในรอบหลายชั่วโมง แม้จะให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าอารัญทำแบบนี้กับเธอทำไม และ ‘หนี้สิน’ ที่เขาพูดถึงว่าแม่ไปติดเขาไว้นั้นคือ หนี้จากอะไร ทำไมเขาจึงดูถูกและเรียกร้องให้เธอใช้หนี้อย่างทุเรศแบบนี้
และที่เขาจับเธอถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมด ถ้าไม่ต้องการให้เธอเข้าใจผิดว่าถูกเขาข่มเหงไปแล้ว นั่นก็เพราะต้องการจะกันเธอหนี คงคิดว่าเธอหน้าบางจนไม่กล้าเดินออกไปทั้งที่แก้ผ้า หรือไม่ก็หมดหนทางที่จะดิ้นหนี ‘ใช่’ เธอหน้าบางจริงตามที่เขาคิด แต่หากต้องทนอยู่ในนี้ให้เขากดขี่ข่มเหงหัวใจ เธอก็ไม่ทน ขอแค่ประตูบานนี้เปิดออก แม้ไม่มีเสื้อผ้าติดกายเลยสักชิ้น เธอก็จะออกไป
- Writer
