EP.27
1027 Words
“เธอก็เหมาะสมแล้วกับงาน ‘บนเตียง’ เพราะเธอถนัดมาก”
เสียงแผ่วในช่วงท้ายกับสายตาประเมินค่าร่างกายของเธอกระแทกเข้าไปถึงหัวใจ ทำให้พรบุหลันหมดความยับยั้งใจอีกแล้ว เธอคงผิดเองที่เข้ามาในอาณาจักรของเขาเพียงเพราะเสียงร่ำร้องจากหัวใจ ผิดที่ไม่รอให้ภากรเป็นคนพามา เธอผิดเองทุกอย่าง
“ฉันว่าเราคงคุยกันไม่เข้าใจแล้วละค่ะ”
พรบุหลันเดินเลี่ยงเพื่อหลบหลีกให้ออกห่างจากเขา แต่อารัญที่ก้าวประชิดตัวทำให้เธอถลาไปอีกทาง ประสาทสัมผัสตื่นตัว สั่นไปทั้งร่าง เธอเหมือนหนูตัวน้อยที่เสือตัวใหญ่กำลังไล่ต้อน เธอกลัวที่จะถูกจับกิน แต่เสือหนุ่มอยากเล่นสนุกให้เธอเจ็บปวด ก่อนจะกัดกินทั้งเป็น ซึ่งเธอต้องหนีให้ได้ พรบุหลันมองหาทางหนีทีไล่ที่จะออกไปจากห้องนี้ แต่ประตูทางเข้าทางออกมีแค่จุดเดียว ทุกอย่างเลยยากไปหมด
“ทำไมถึงจะคุยไม่เข้าใจ งั้นก็คุยกันหน่อยสิ อยากจะนั่งคุยหรือว่านอนคุยดีล่ะ ถึงจะเข้าใจให้ลึกๆ”
“คุณอารัญ! คุณพูดไม่รู้เรื่อง ฉันไม่คุยกับคุณแล้วนะคะ หลีกไปค่ะ ฉันจะกลับ”
พรบุหลันสติแตกเพราะคำพูดสองแง่สองง่ามนั้น มารร้ายตนไหนเข้าสิงเขาให้พูดจาบ้าๆ แบบนี้กับเธอ ผู้ชายแสนจะอ่อนโยนที่แม่พร่ำบอกเธอ คงเป็นคนละคนกับอารัญคนนี้แน่ นี่เธอพลาดไปเองหรือว่าแม่พลาดกันแน่ที่ไม่รู้นิสัยแท้จริงของเขา เขาช่างเป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจ เป็นผู้ชายที่ร้ายกาจทั้งสีหน้า แววตา และคำพูดทุเรศๆ นั้น
“ถ้าออกไปได้ก็เชิญ!”
“หลีกสิคะ ฉันจะกลับ”
เขาไม่หลบตามคำของเธอ แต่กลับยืนยิ้มยั่วเย้าอยู่ตรงหน้า จากการคาดคะเนทางสายตา ไม่มีช่องทางไหนที่เธอจะหนีพ้นไปจากเงื้อมมือของเขาเลยสักนิด แล้วเธอควรจะทำอย่างไร
“ได้! ฉันให้เธอกลับ แต่เธอต้องหนีให้พ้น”
“คุณ! คุณอารัญ ฉันไม่ได้มาทำงานแบบนี้นะ คุณฟังฉันบ้างสิ ไม่เชื่อคุณโทร. ถามคุณกายได้เลย และฉันก็แค่มาสัมภาษณ์ ยังไม่ได้ตกลงจะทำงานกับคุณนะ คุณจะมาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้”
“ก็นี่ไง ฉันกำลังจะสัมภาษณ์ ว่าแต่เธอมีประสบการณ์มาแล้วกี่ครั้ง”
“คุณ...” พรบุหลันสั่นไปทั้งร่างจนไรฟันขบริมฝีปากล่างแน่นเมื่อได้ยินคำถามสัมภาษณ์งานจากเขา
“ว่าไงล่ะ กี่ครั้งแล้วที่เธอมีประสบการณ์ ไอ้ครูบ้านนอกนั่นถึงอกถึงใจเธอดีมั้ย คงไม่สินะ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ระริกอยากมาให้ฉันสัมภาษณ์ถึงที่หรอก ดูแววตาเธอก็รู้แล้ว ถึงขนาดอ่อยฉันได้บนเมรุ ประสบการณ์คงโชกโชน”
ร่างกายเธอสั่นจนแทบจะอ้าปากพูดไม่ไหว หูอื้อ ตาลาย และมึนงงไปหมด เธอกำลังพบกับคนที่พูดเองเออเอง อธิบายเท่าไรก็ไม่เข้าใจอย่างนั้นเหรอ แต่ยังไงก็ต้องลองแม้โอกาสจะน้อยนิด ต้องพูดออกไปเพื่อที่เขาจะเข้าใจให้ถูก
“คุณอารัญคะ คุณตั้งสติก่อนและฟังฉันให้ดีนะคะ ฉันไม่เต็มใจทำงานที่นี่ ฉันไม่ต้องการทำงานกับคุณ และฉันต้องการจะออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้! กรุณาเปิดประตูให้ฉันออกไปนะคะ”
พรบุหลันพยายามพูดช้าๆ ชัดๆ เพื่อให้เขาทำความเข้าใจกับคำพูดของเธอ เพราะอาจเป็นไปได้ที่ลูกครึ่งอย่างเขาจะเข้าใจภาษาไทยคลาดเคลื่อนและตีความหมายไปอย่างอื่น แต่คำตอบของเขาล่ะ
“ได้สิ ฉันจะให้เธอออก ว่าแต่กี่ครั้งดีล่ะ”
อารัญสะใจเมื่อพรบุหลันยิ้มแย้มทันทีที่เขาพูด ก่อนรอยยิ้มจะจางหายเมื่อเขาส่งคำถามกลับไป นั่นทำให้เขาต้องยิ้มเหี้ยม เมื่อโอกาสมาถึงแล้ว เขาจะไม่ปล่อยให้พลาดไปแน่
“สองครั้งพอมั้ย สำหรับกระตุ้นความอยากจนชุ่มฉ่ำ”
“คุณ... หลีกไปค่ะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะโทร. เรียก... เรียก... เรียกตำรวจมาจับคุณ”
พรบุหลันนึกไม่ออกว่าจะแจ้งใครให้มาช่วย คงมีเพียงเจ้าหน้าที่ตำรวจเท่านั้นที่เธอนึกได้ในเวลานี้ แต่ทางเดียวก็คือต้องไปให้ถึงยังกระเป๋าสะพายที่ถูกเหวี่ยงไปอีกทาง เพราะโทรศัพท์อยู่ในนั้น และท่าทางครุ่นคิดของอารัญก็ทำให้เธอมีความหวัง เพราะคำขู่นั้นทำให้เขาชะงักได้
ทว่าดวงตาคมเข้มที่ตวัดขึ้นมองเธอพร้อมรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันสีขาวเรียงตัวกันดุจไข่มุกอันมีค่า ก็ทำให้พรบุหลันสั่นสะท้านขึ้นอีก แข้งขาอ่อนแรงจนต้องทาบฝ่ามือไว้บนผนังกระจก เพราะนั่นมันเป็นรอยยิ้มของมารร้ายที่กำลังจะกัดกินเลือดเนื้อของเหยื่อต่างหาก และมันก็น่ากลัวจนเธออยากจะกรีดร้อง
“จะจับฉันเรอะ ข้อหาอะไรไม่ทราบ หล่อเกินหน้าเกินตาคนอื่น หรือว่าซื้อประเวณี”
“คุณ... คุณมันบ้าไปแล้ว”
พรบุหลันเสียงแผ่วเข้าไปในลำคอ และคงจะเข้าไปถึงหัวใจ แต่เธอไม่มีเวลาให้คิดนานกว่านั้น เมื่อร่างสูงใหญ่ราวกับยักษ์กับมาร ไม่ใช่เทพบุตรอย่างที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้ากำลังย่างสามขุมเข้ามาใกล้ สีหน้าและสายตาคุกคามของเขาทำให้เธออกสั่นขวัญแขวนจนอยากจะกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว และเธอก็ได้ทำสิ่งนั้น
“กรี๊ดดดดด... อย่าเข้ามานะ!”
ขวัญของเธอโบยบินไปไกลแล้วเมื่อเขาถลาเข้ามาใกล้ จะทำยังไง จะหนีไปทางไหนได้ ด้านหน้าก็เจอเขาดักอยู่ ด้านหลังเป็นเตียงใหญ่ ซ้าย-ขวาที่จะหนีไปเขาก็น่าจะคว้าเธอไว้ได้ เธอต้องทำอะไรเขาถึงจะหยุด
- Writer
