หลังจากโค้งคำนับทักทายแล้วไป๋หรงก็เอ่ยขึ้นน้ำเสียงกึ่งล้อเลียนนิดหน่อย
“บังเอิญอีกแล้วสินะคะ ไม่ทราบว่าวันนี้เป็นเรื่องบังเอิญแบบใด”
สำหรับไป๋หรงการบังเอิญเจอกันกับอี้เฟยหยาง เธอเริ่มคุ้นชินเสียแล้ว ไม่ว่าจะไปไหนอย่างไรก็จะบังเอิญเช่นนี้ อยู่เสมอ
“คุณไป๋หรงพูดเช่นนี้ บทพูดเตรียมมาผมยังไม่ทันได้เอ่ยเลย”
ใบหน้าใสของอี้เฟยหยางเริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้น .
เหล่าบอดี้การ์ดรีบก้มหน้าลง ไม่อยากเห็นสีหน้าเจ้านายตอนโดนหญิงสาวหยอกล้อ
“เช่นนั้น คำพูดเมื่อกี้ ฉันขอถอนคำพูดละกันค่ะ เอาล่ะ เริ่มต้นใหม่ได้”
เหล่าบอดี้การ์ดต่างคิดในใจ ไม่ทันแล้วมั้งครับท่าน
โดยที่ไม่คิดว่าเจ้านายตนเองจะบ้าจี้
เมื่อได้รับโอกาสใหม่อีกครั้ง อี้เฟยหยางจึงตั้งใจเต็มที่ กลับไปวางมาดเข้มขรึมเอ่ยถามขึ้น
“สวัสดีครับ คุณไป๋หรงบังเอิญจังเลย ผมเอานาฬิกามาซ่อม คุณมาซื้อนาฬิกาหรือครับ”
ตั้งแต่ได้สไตล์สิสช่วยดูแลการแต่งกาย
