ไม่นานมื้อเที่ยงก็วางบนโต๊ะอาหาร ผู้กระตือรือร้นเอาใจไป๋หรงมากที่ยังคงเป็นฉินเหมย
“พี่สาว ดูสินี่คืออาหารที่พี่ชอบทั้งหมดเลย แม่ตั้งใจทำอย่างเต็มที่”
ฉินเหมยพยายามที่จะต่อเชื่อมความสัมพันธ์ในครอบครัวให้มากที่สุด
“ฉันก็ทำตามวัตถุดิบที่มีต่างหาก” แม่ยังคงไม่ชินกับการแสดงออกเท่าไรนัก
“ล้วนเป็นของที่พี่ชอบใช่ไหมละ? แม่พูดให้ตรงกับใจบ้างสิ”
ฉินเหมยยังคงไม่ปล่อยแม่ไปง่ายๆ ฉินฟางไม่โต้ตอบลูกอีกแล้ว เธอนั่งทานอาหารเงียบไปกับไป๋หรง
ไป๋หรงเองก็ไม่ได้เร่งรัดอะไร น้องยังเด็กคงคิดว่าอะไรจะง่ายๆ เธอจึงพูดถึงเรื่องเรียนของน้องชายขึ้น
“แล้วหยางหยาง จะทำยังไง อย่างไรก็ต้องเรียนหนังสือก่อนนะ” เธอรู้จากเหมยแล้วว่าหยางยังไม่สมัครเรียนต่อมัธยมต้นเลย หากไปตอนนี้คิดว่าคงยังไม่ทันถ้าเป็นโรงเรียนของรัฐ
“แม่เองก็ผิดที่ไม่ได้ดู"
เพราะปกติเรื่องเกี่ยวกับบุตรชายแม่ฉินฟางไม่ได้ออกความคิดเห็น ทำให้เธอเองก
