เมื่อกลับมาถึงบ้านแม่ฉินฟางเจอข้าวของมากมาย ก็ไม่ได้เอ่ยบ่นอะไรอีกแล้ว เพียงแค่เตือนเรื่องการใช้จ่ายเล็กๆ เท่านั้น
“ในเมื่อ หยางหยางตัดสินใจจะมาอยู่กับพี่ที่นี่ ก็ต้องรีบกลับไปบอกพ่อ พี่เขาจะได้มีเวลาจัดการหาที่เรียนหนังสือให้ พรุ่งนี้เราก็กลับกันเถอะ”
แม่ฉินฟางยังไม่สบายใจ ถึงอยากจะอยู่ต่อกับลูกอีกสักวันแต่ก็ต้องรับจัดการเรื่องเรียนของลูกชายให้เรียบร้อยเสียก่อน
“ฉันยังไม่อยากกลับเลย ฉันอยู่ต่อได้ไหม” ฉินเหมยเอ่ยขึ้น พึ่งมาถึงเองจะได้กลับเสียแล้ว
“ได้สิ ไว้ก่อนวันเปิดเทอมพี่จะไปส่งเธอเอง” ไป๋หรงรีบเอ่ยรั้งน้องสาวไว้ เธอยังอยากให้น้องอยู่ตรงนี้นานๆ
“อืม” แม่ฉินฟางเอ่ยรับคำ เธอเองก็อยากให้ลูกๆ ได้อยู่และสนิทสนมกันให้มาก
แม้จะเป็นเพียงการรับคำสั้นๆ แต่ฉินเหมยก็ยิ้มดีใจ
“ขอบคุณค่ะแม่ ฉันรู้ว่าแม่อ่ะรักฉัน”
“รีบกินข้าว แล้วนี่กับข้าวก็ซื้อมาเยอะแยะ เสียดายของ”
ฉินฟางยังคงสเตปเดิมบ่
