"บอกให้เปิดประตูไงเล่า" อรรถกรตะโกนเสียงดัง ในที่สุดประตูก็เปิดออก อรรถกรจ้องมองคนตรงหน้าตาค้าง ไม่คิดว่าจะได้เผชิญหน้ากับภวินท์โดยตรง
"กะ แกมาได้ยังไง" ภวินท์ไม่ตอบเพราะไม่อยากจะเสวนากับคนอย่างอรรถกร
"ส่งตัวคุณที่รักมาเดี๋ยวนี้" ลูกน้องของชายหนุ่มบอกกับอรรถกรเสียงเข้ม อีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทางเกรงกลัวเหมือนตอนแรกแล้วเพราะลืมไปว่ายังมีลูกน้องของเมธาสิทธิ์อยู่ในรถเป็นพวกเดียวกันกับตน
"ส่งให้ก็โง่น่ะสิ ไม่รู้หรือไงว่ามันคือขุมทรัพย์ของฉัน" จบประโยคอรรถกรก็ส่งซิกให้ชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่สามคนในรถลงมาจากรถ
“จัดการพวกมันซะ” อรรถกรหันไปสั่งการน้ำเสียงดุดัน แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเพราะทั้งสามคนยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนเป็นอรรถกรเองที่หงุดหงิด
“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงบอกให้จัดการพวกมันไง พวกมันมีกันแค่สองเรามีทั้งสี่คน อย่าไปกลัวสิว่ะ” อรรถกรออกคำสั่งอีกครั้ง
“เลิกพล่ามได้หรือยัง” ภวินท์ถาม
