ตอนที่ 4
1069 Words
หลังจากนั่งรออยู่เกือบสามชั่วโมง ในที่สุดหล่อนก็ได้เข้าพบพาทิศเสียที
หญิงสาวเดินออกมาจากห้องรับรอง เดินตามร่างของเลขาหน้าห้องของพาทิศไปยังห้องทำงานของเขา
ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก และหล่อนก็ถูกเชื้อเชิญเข้าไปภายในนั้น
คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นสูงเล็กน้อย เมื่อพบว่าภายในห้องทำงานโอ่อ่า ไม่ได้มีแต่พาทิศเพียงแค่คนเดียว แต่ยังมีผู้ชายวัยกลางคนอีกคนนั่งอยู่ด้วย
เมื่อสายตาของพาทิศมองมาที่หล่อน แววตาของเขาก็พลันมืดลึกไร้ความรู้สึก
อารดาเม้มปากเป็นเส้นตรง และพยายามบอกตัวเองให้ยิ้มออกไป แม้บรรยากาศจะดูตึงเครียดสักแค่ไหนก็ตาม
“สะ... หวัดดีค่ะพี่เอก...”
“เรียกฉันว่าพาทิศ” น้ำเสียงของเขากระด้างและห่างเหินเหลือเกิน
“เอ่อ... สวัสดีค่ะคุณ... พาทิศ...”
หล่อนทำตามที่เขาสั่ง ขณะเดินเข้าไปหยุดกลางห้องกว้าง
“มานั่งตรงนี้สิ ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอ”
ความตื่นเต้นดีใจที่ได้พบกับพาทิศมันค่อยๆ จางหายไป เมื่อสีหน้าของเขามีแต่ความห่างเหินมอบให้
หล่อนค่อยๆ หย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเขา และก็อดที่จะปรายตามองผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ด้านซ้ายมือของพาทิศด้วยความสงสัยไม่ได้
ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันนะ
เหมือนว่าพาทิศจะเดาความสงสัยของหล่อนได้ เขาจึงเฉลยออกมาในเวลาต่อมา
“คุณสมเกียรติ เป็นทนายประจำบริษัทของฉันเอง”
“ทนาย... เหรอคะ...”
หล่อนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมีทนายอยู่ข้างๆ ตัว ยามที่นัดหล่อนมาเจอด้วย
ในขณะที่อารดากำลังสับสนระคนสงสัยอยู่นั้น กระดาษสีขาวจำนวนหลายแผ่นก็ถูกเลื่อนมาวางไว้ตรงหน้า
“อะไรเหรอคะ”
หล่อนอดสงสัยไม่ได้
“หนังสือสัญญาการแต่งงานของเราสองคน ที่ร่างขึ้นมาด้วยทนายฝีมือดีอันดับต้นๆ ของเมืองไทย”
“คะ?”
ทำไมต้องมีหนังสือสัญญาแต่งงานด้วยล่ะ นี่พี่เอกของหล่อนกำลังจะทำอะไรกันนะ
“อ่าน แล้วก็เซ็นชื่อซะ”
มือขาวสะอาดหยิบกระดาษสีขาวซึ่งพาทิศบอกว่ามันคือสัญญาขึ้นมาถือเอาไว้ ดวงตาของหล่อนยังคงจ้องมองเขา
“ทำไม... ต้องมีสัญญาแต่งงานด้วยล่ะคะพี่เอก”
“ก็เพื่อความรัดกุมยังไงล่ะ”
“เอ่อ... ดาว่า...”
“อ่านซะ แล้วถ้าตรงไหนไม่พอใจก็แจ้งคุณสมเกียรติได้เลย แต่สิ่งที่ไม่พอใจต้องผ่านการอนุมัติจากฉันก่อน”
“พี่เอก...”
อารดารู้สึกเจ็บแปลบๆ ในอกเหลือเกิน
“คุณหญิงย่าคงบอกเธอแล้วใช่ไหมว่า เราจะแต่งงานกันแค่หนึ่งปี พอเราหย่ากันเธอก็จะได้เงินสิบล้านบาท”
“ค่ะ”
หล่อนก้มหน้าผงกศีรษะขึ้นลง พยายามซ่อนน้ำตาเอาไว้สุดความสามารถ
“แต่ถึงแม้คุณย่าจะบอกกำหนดเวลาเอาไว้ แต่ฉันก็ไม่ไว้ใจเธอ ดังนั้นฉันถึงให้ทนายร่างสัญญาแต่งงานฉบับนี้ขึ้นมา ในสัญญาฉบับนี้จะมีเงื่อนไขที่ฉันต้องการ และมีขอบเขตของเวลาการแต่งงานในครั้งนี้ระบุเอาไว้อย่างชัดเจน เพื่อไม่ให้ผู้หญิงอย่างเธอบิดพลิ้ว”
นี่เขากลัวว่าหล่อนจะไม่ยอมหย่าให้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ
“ความจริง... ไม่ต้องทำสัญญาก็ได้นะคะ ดาจะไม่ผิดคำพูดหรอกค่ะ”
“ฉันไม่เชื่อเธอ”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความชิงชัง
อารดาเม้มปากเป็นเส้นตรง กลืนก้อนสะอื้นลงไปในลำคออย่างยากลำบาก
หล่อนหยิบปากกาจะเซ็นชื่อลงไป ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้อ่านเลยสักตัวอักษร
“ฉันว่าเธอควรอ่านสัญญาก่อนนะ อารดา”
“ดา... เชื่อใจพี่เอกค่ะ”
คนตัวโตยิ้มเยาะ พลางพูดออกมาเสียงเยาะหยัน
“ข้อแรก เธอไม่มีสิทธิ์วุ่นวายเรื่องส่วนตัวของฉัน ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม”
อารดาก้มหน้านิ่งไม่ได้โต้ตอบ
“ข้อสอง ฉันจะไม่เลิกกับแววดาว เพราะฉันรักแววดาว และเธอก็ห้ามนำเรื่องนี้ไปบอกคุณหญิงย่าเด็ดขาด เพราะถ้าเธอบอกท่านเมื่อไหร่ การหย่าจะเกิดขึ้นทันที”
นี่พาทิศจะรู้บ้างไหมว่าทุกคำพูดของเขากำลังทำร้ายหัวใจของหล่อนแค่ไหน
“ส่วนข้อสาม เธอห้ามปล่อยให้ตัวเองท้องเด็ดขาด เพราะถ้าเธอท้องเมื่อไหร่ เราจะหย่ากันทันที โดยไม่ต้องรอให้ถึงเวลาหนึ่งปี”
“พี่เอก...”
หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขา ดวงตาของหล่อนมีน้ำตาเอ่อคลอทั้งสองดวงตา
“ส่วนข้ออื่นๆ เธอไปอ่านเอาเอง แต่ถ้าไม่อยากอ่านก็ตามใจ แต่ถือว่าฉันเตือนเธอแล้วนะ”
“ดา... ไม่อ่านหรอกค่ะ”
ที่หล่อนไม่อ่าน ไม่ใช่เพราะอะไร แต่เป็นเพราะตอนนี้สมองของหล่อนมันขาวโพลนไปหมดแล้ว ความเจ็บปวดกำลังทำให้หล่อนหายใจไม่ออก
หล่อนอุตส่าห์คิดว่าการพบเจอกันในวันนี้มันจะมีบรรยากาศดีๆ ระหว่างหล่อนกับพาทิศ แต่กลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
พาทิศเกลียดหล่อน...
เขาเกลียดหล่อนมาก...
และก็รักผู้หญิงที่ชื่อแววดาวมากเช่นกัน...
“ดา... เซ็นชื่อแล้วค่ะ”
หล่อนเลื่อนสัญญาแต่งงานคืนให้กับพาทิศด้วยมือไม้ที่สั่นเทา
พาทิศมองลายเซ็นของหล่อน ก่อนจะเซ็นชื่อลงไปเช่นกัน หลังจากนั้นก็ส่งสัญญาฉบับนั้นให้กับทนายที่ยืนอยู่ข้างตัว
“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคุณสมเกียรติ”
“ใช่ครับท่านประธาน ตอนนี้สัญญาสมบูรณ์แล้วครับ มีผลบังคับตามกฎหมายทันที”
“ดีมาก หมดธุระของคุณแล้ว คุณไปทำงานเถอะ”
“ครับท่านประธาน”
ทนายความประจำบริษัทเดินออกไปแล้ว ตอนนี้ภายในห้องจึงเหลือแค่พาทิศกับหล่อนเพียงแค่สองคน
อารดาก้มหน้ามองมือของตัวเองที่ประสานกันอยู่บนตัก หัวใจถูกผ้าสีดำคลุมเอาไว้จนมืดมิด
“จำเอาไว้นะ ถ้าถึงเวลาหย่าเมื่อไหร่ เธอห้ามบิดพลิ้วเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น ฉันฆ่าเธอแน่”
“พี่เอก... รักคุณแววดาวมากเลยเหรอคะ”
“ใช่ ฉันรักแววมาก”
“แต่คุณแววดาวเธอ... มีคนอื่นนะคะ เธอมี...” หล่อนรู้เรื่องนี้มาจากคุณหญิงย่า
- Writer
