ตอนที่ 3
910 Words
เช้าวันต่อมา อารดายิ้มออกมาอย่างมีความสุข หัวใจเต้นไม่เป็นระส่ำ หลังจากเพิ่งวางสายสนทนาจากพาทิศ
เขาโทรมาหาหล่อน...
ทั้งๆ ที่ปกติไม่เคยทำมาก่อน...
แม้การกระทำนี้ของเขาจะแปลกประหลาด แต่มันก็ทำให้หล่อนดีใจเหลือเกิน
หญิงสาวรีบอาบน้ำแต่งตัว เลือกชุดที่สวยที่สุดเท่าที่มีในตู้เสื้อผ้า หลังจากนั้นก็เดินมาหยุดหน้ากระจกเงาบานใหญ่ หมุนตัวไปมาเพื่อเช็คความเรียบร้อยของตัวเอง
“สวยพอหรือยังนะ”
อารดาไม่เคยไม่มั่นใจแบบนี้มาก่อนเลย หล่อนลังเลกับชุดที่เลือกมาใส่อยู่หลายครั้ง เปลี่ยนชุดไปหลายรอบ จนในที่สุดก็เลือกชุดกระโปรงบานยาวกรอมเท้ามาสวมใส่
“แต่งหน้าหน่อยดีไหมนะ”
หลังจากลังเลอยู่สักพักก็ตัดสินใจที่จะหยิบเครื่องสำอางขึ้นมาแต่งแต้มใบหน้า ทั้งๆ ที่ปกติหล่อนไม่ชอบการแต่งหน้าสักเท่าไหร่
แก้มนวลถูกปัดด้วยบลัชออนสีชมพูอมส้ม ขนตาปัดมาสคาราเล็กน้อย ปากอิ่มถูกทาทับด้วยลิปสติกสีเดียวกับสีของแก้มนวล
หล่อนยื่นมือไปหยิบหวีขึ้นมาแปรงเส้นผมสีดำยาวสลวยของตัวเอง หมุนตัวมองตัวเองจากกระจกเงาอยู่อีกสักพัก จึงเดินออกไปจากห้องส่วนตัว
หล่อนเดินลงมาชั้นล่าง ก็พบกับมารดาในห้องโถงเข้าพอดี
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณแม่”
“อรุณสวัสดิ์จ้ะน้องดา”
อัญญาทักทายลูกสาวกลับด้วยเสียงอ่อนโยน และก็อดถามอย่างแปลกใจไม่ได้
“นี่เพิ่งแปดโมงกว่าๆ เอง น้องดาจะออกไปไหนแต่เช้าเหรอลูก”
รอยยิ้มที่เกลื่อนบนใบหน้าหวานของอารดา ทำให้อัญญายิ่งสงสัย
คนที่ทำให้ใบหน้าของลูกสาวมีรอยยิ้มมากมายแบบนี้ได้คงหนีไม่พ้นพาทิศ
“พี่เอกนัดน้องดาให้ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันที่บริษัทค่ะคุณแม่”
“นัดกินข้าวเที่ยง?”
“ใช่ค่ะคุณแม่”
“แล้วทำไมรีบไปนักล่ะน้องดา นี่เหลืออีกตั้งหลายชั่วโมงแน่ะกว่าจะเที่ยง”
อารดาบิดตัวไปมา ยิ้มหวานสดใส
“ดา... อยากไปรอพี่เอกน่ะค่ะ”
อัญญายิ้มน้อยๆ ออกมา ก่อนจะพิศมองใบหน้าของลูกสาวอีกครั้ง
“วันนี้แต่งหน้าด้วยเหรอน้องดา”
“คุณแม่มองเห็นด้วยเหรอคะ ดาอุตส่าห์แต่งบางๆ แล้วนะเนี่ย”
อารดายกมือขึ้นจับใบหน้าของตัวเอง รู้สึกขัดเขินเล็กๆ
“สวยแล้วจ้ะลูกรัก”
“จริงนะคะคุณแม่”
“จริงจ้ะ ลูกสาวของแม่สวยงามเสมอ ไม่ว่าจะแต่งหน้าหรือไม่ได้แต่งหน้า...” อัญญายกมือขึ้นลูบศีรษะของลูกสาวอย่างเอ็นดู
“ขอบคุณมากค่ะคุณแม่ รู้ไหมคะว่าพอคุณแม่ชมดาแล้ว ดาก็รู้สึกไม่ประหม่าแล้วล่ะค่ะ”
อัญญายิ้มให้กับลูกสาว
“ให้ลุงแช่มขับรถไปส่งนะน้องดา”
“ค่ะคุณแม่”
หญิงสาวตอบรับอย่างว่าง่าย ในใจของหล่อนตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ
พาทิศเงยหน้าขึ้นจากแล็ปท็อปของตัวเอง เมื่อเสียงของเลขาหน้าห้องดังขึ้น
“คุณอารดามานั่งรอท่านประธานในห้องรับรองแล้วค่ะ”
“นี่ยังไม่เก้าโมงเลยไม่ใช่หรือ”
“แปดโมงห้าสิบนาทีค่ะ”
รอยยิ้มหยันผุดขึ้นบนใบหน้าของพาทิศ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าทำงานต่อ
“เอ่อ... ท่านประธานจะให้คุณอารดาเข้าพบเลยไหมคะ”
“ให้นั่งรอไปนั่นแหละ”
“แต่กว่าจะเที่ยงมันอีกสามชั่วโมงเลยนะคะท่านประธาน”
“แล้วไงครับ”
พาทิศช้อนตาขึ้นมองเลขาหน้าห้องของตัวเองด้วยสายตาไม่พอใจ
“ก็ใครใช้ให้แม่นั่นมาเร็วกว่าเวลานัดเองล่ะ” ชายหนุ่มพูดอย่างไม่ไยดี
“เอ่อ... ค่ะท่านประธาน”
เลขาหน้าห้องเดินออกไปจากห้องทำงานแล้ว พาทิศจึงเงยหน้าขึ้นจากแล็ปท็อปอีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย
มือแข็งแรงยื่นไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู ก่อนจะกรอกเสียงเข้มออกไป
“สัญญาที่ผมให้คุณร่าง เรียบร้อยหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วค่ะท่านประธาน”
“อ่านทวนให้ดีนะครับ อย่าให้ตกหล่นในสิ่งที่ผมแจ้งไปเด็ดขาด”
“ครับท่านประธาน”
พาทิศวางสายจากฝ่ายกฎหมายของบริษัท จากนั้นก็เอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้ตัวใหญ่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด
เขามองไปที่รูปถ่ายบนโต๊ะทำงานของตัวเอง ซึ่งมันเป็นรูปถ่ายของเขากับแววดาว
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชีวิตรักของเขากับแววดาวจะต้องมาประสบปัญหาบ้าบออะไรแบบนี้
‘คุณต้องได้มรดกนะคะเอก อย่ายอมเสียมรดกเด็ดขาด แววไม่ได้เห็นแก่เงินของคุณหรอกนะคะ แต่ในอนาคตถ้าเรามีลูกด้วยกัน ลูกๆ ของเราจะได้ไม่ลำบากยังไงล่ะคะ’
เพราะแววดาวขอร้องเอาไว้ ทำให้เขาต้องเลือกจำใจแต่งงานกับผู้หญิงหน้าเงินอย่างอารดา
‘แววไปรู้ข่าววงในมาค่ะเอก เห็นเขาลือกันว่าตอนนี้ครอบครัวของว่าที่เจ้าสาวของคุณกำลังถังแตก และครอบครัวของคุณก็คือบ่อเงินบ่อทองของคนพวกนั้นค่ะ คุณต้องระวังทรัพย์สินเอาไว้ให้ดีๆ นะคะ’
“เธอจะไม่มีวันมีความสุขหรอก อารดา”
- Writer
