เมียไร้ราคา

ภายในห้องนอนของโรงแรมหรูหราแห่งหนึ่ง ร่างของหนุ่มสาวโยกคลึงร่ายลีลารักอย่างเร่าร้อน เสียงครวญครางของหญิงสาวหน้าตาสะสวยดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มอย่างต่อเนื่อง ในทุกๆ ครั้งที่ถูกชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่อัดกระหน่ำบั้นเอวเข้าใส่ “อ๊า... อา... ดีมากค่ะ ดีมาก... แรงอีกค่ะ เอก แรงอีกค่ะ อ๊า... จะเสร็จ แววจะเสร็จแล้ว อา... คุณเข้ามาลึกดีจัง อ๊า...” เสียงหวานครวญครางด้วยความเสียวซ่าน ก่อนที่จะเกร็งกระตุกทั้งตัว เมื่อความสุขสมรัญจวนเดินทางมาถึง หนุ่มหล่อยังคงกระแทกโยกคลึงใส่อย่างต่อเนื่อง บั้นท้ายทรงพลังเคลื่อนไหวแรงขึ้น ระรัวเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงครางห้าวลึกจะดังลั่นห้อง พายุสวาทเร่าร้อนผ่านพ้นไปแล้ว สองร่างกกกอดกันแนบแน่นด้วยความสนิทเสน่หา “ชอบไหม แวว” พาทิศ อริยะโชคา เอ่ยถาม แววดาว แซ่ซ่ง หญิงคนรักด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ชอบมากที่สุดค่ะ คุณทั้งใหญ่ ทั้งยาว แถมแรงดีไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยแบบนี้ แววไม่ชอบได้ยังไงละคะ” แววดาวยกมือขึ้นลูบใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายบนร่าง พลางยิ้มหวานยั่วยวน “พูดแบบนี้... เดี๋ยวก็โดนผมจัดอีกรอบหรอกครับ” “แววเคยปฏิเสธไหมล่ะคะ แต่คุณนั่นแหละจะอยู่เอาแววต่อไม่ได้ เพราะคุณย่าของคุณรออยู่” แววดาวทำเสียงกระเง้ากระงอด พาทิศถอนใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะพลิกกายลงจากร่างอวบอัดของหญิงคนรัก “ผมไม่เข้าใจเลยว่าคุณหญิงย่าทำแบบนี้ทำไม” “เพราะคุณย่าของคุณเกลียดแววยังไงล่ะคะ” แววดาวลุกขึ้นนั่ง และบีบน้ำตาเรียกร้องคะแนนสงสาร “คุณน่ารักขนาดนี้ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณหญิงย่าถึงไม่ชอบคุณ แต่กลับไปชอบเด็กบ้านั่นได้” ท้ายประโยคสีหน้าของพาทิศดุดันขึ้นโดยอัตโนมัติ เมื่อภาพใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว แววดาวซบใบหน้ากับหน้าอกของพาทิศ ก่อนจะพูดว่าร้ายผู้หญิงอีกคน “คุณย่าของคุณแก่มากแล้ว พอใครมาเอาอกเอาใจเข้าหน่อยก็จะหลงง่ายๆ แบบนี้แหละค่ะ” เมื่อพาทิศยังคงนั่งนิ่ง แววดาวจึงก่อเชื้อเพลิงในหัวใจของพาทิศเพิ่ม “แววเดาว่า ทุกอย่างที่คุณย่าทำ โดยเฉพาะเรื่องที่บังคับคุณ คงมาจากความคิดของผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ เลยค่ะ” พาทิศหรี่ตามองใบหน้าของแววดาวด้วยความสงสาร ยกมือขึ้นไล้แก้มเนียนแผ่วเบา “คุณไม่ต้องกังวลนะ ผมจะไม่มีวันญาติดีกับเด็กคนนั้นแน่” “แววจะเชื่อใจคุณได้จริงๆ เหรอคะ” “เราคบกันมานานแค่ไหนแล้ว คุณจำได้ไหมแวว” “เราคบกันตั้งแต่มหา’ลัยปีสองค่ะ” “แล้วตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้กี่ปีแล้วครับ” “ก็แปดปีแล้วค่ะ” แววดาวทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบออกมา “แล้วตลอดระยะเวลาแปดปีกว่าที่ผ่านมา ผมเคยทำให้คุณเสียใจไหม ผมเคยมีคนอื่นหรือเปล่า” แววดาวส่ายหน้าไปมา “ไม่เคยค่ะ” พาทิศดึงมือเล็กของหญิงคนรักมากุมเอาไว้แนบอก “เมื่อก่อนผมไม่เคยทำ ต่อจากนี้ไปผมก็จะไม่ทำเหมือนกัน คุณจะไม่เสียใจเพราะการกระทำของผม” “แต่แววกลัว...” “แค่หนึ่งปีเท่านั้น พอผมหย่าแล้ว ผมจะแต่งงานกับคุณทันที” น้ำเสียงของพาทิศหนักแน่น ไม่แพ้แววตาที่ทอดมองแววดาวเลย แววดาวยิ้มโล่งใจออกมา ก่อนจะทำเสียงออดอ้อนอีกครั้ง “แววเชื่อคุณค่ะ และที่แววเชื่อคุณ ก็เพราะว่าแววรักคุณมาก... อย่าทำให้แววเสียใจนะคะเอก” “ผมสัญญาครับ” อารดา ตันติวัฒนา ลูกสาวเพียงคนเดียวของครอบครัวตำรวจยศผู้พัน หญิงสาวเพิ่งเรียนจบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังของเมืองไทย ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ชาติตระกูลของหญิงสาวสืบทอดเชื้อสายมาจากผู้ดีเก่า และความเพรียบพร้อมนี้ของอารดา ทำให้คุณหญิงย่าของพาทิศถูกใจ และหมายมั่นปั้นมือต้องการเป็นหลานสะใภ้ ซึ่งครอบครัวของอารดาก็ไม่ขัดข้อง เพราะรู้ดีว่าลูกสาวของตัวเองมีใจกับพาทิศมาตั้งแต่เด็ก ฤกษ์การแต่งงานถูกกำหนดขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความใจร้อนของคุณหญิงย่า และนี่ก็คือเหตุผลที่ทำให้อารดาต้องมาลองชุดแต่งงานในวันนี้ หญิงสาวมองเข้าไปในกระจกเงาบานใหญ่ตรงหน้า ชุดแต่งงานสีขาวฟู่ฟ่องในฝันกำลังห่อหุ้มร่างกายของตัวเอง หล่อนยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เมื่อนึกถึงวันสำคัญที่กำลังจะเดินทางมาถึง แม้ว่าวันนี้ว่าที่เจ้าบ่าวอย่างพาทิศจะไม่ได้มาลองชุดแต่งงานด้วยก็ตาม ครอบครัวของหล่อนกับครอบครัวของพาทิศรู้จักสนิทสนมกันมานานมากแล้ว ตอนเด็กๆ หล่อนติดพี่ชายอย่างพาทิศแจ ร้องหาแต่เขาตลอดเวลา จนกระทั่งเมื่อเขาโตขึ้น จึงได้ห่างกันออกไป แต่ในหัวใจของหล่อนก็ไม่เคยลืมพี่ชายแสนดีคนนี้เลย หล่อนหวังมาตลอดว่าโตขึ้นจะได้เป็นเจ้าสาวของพาทิศ ซึ่งตอนนี้ความฝันนั้นของหล่อนกำลังจะเป็นจริงแล้ว หล่อนกำลังจะได้แต่งงานกับผู้ชายในฝัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีทีท่าสนอกสนใจตัวของหล่อนเลยก็ตาม คุณย่าบอกกับหล่อนว่า เวลาและความใกล้ชิดจะทำให้พาทิศรักหล่อนได้ในที่สุด หล่อนเชื่อแบบนั้น... เชื่อคำพูดของคุณหญิงย่าที่รักและเอ็นดูหล่อนเหมือนหลานคนหนึ่ง รอยยิ้มหวานยังคงเกลื่อนใบหน้าหวานของอารดา ความสุขเอ่อล้นออกมาจากแววตาของหญิงสาว “ชุดนี้สวยมากเลยนะคะ เหมาะกับคุณหนูดามากเลยค่ะ” พนักงานร้านเวดดิ้งเอ่ยชื่นชม “ดา... ก็ชอบชุดนี้ค่ะ” หล่อนหันไปพูดกับพนักงานที่ยืนอยู่ข้างตัวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “งั้นเดี๋ยวน้อยจะจัดการส่งชุดนี้ไปให้คุณหนูดาก่อนวันแต่งงานสองวันนะคะ” “ขอบคุณพี่น้อยค่ะ” “คุณหนูดาน่ารักขนาดนี้ หนุ่มๆ คงต้องอิจฉาเจ้าบ่าวของคุณหนูดามากแน่ๆ เลยค่ะ” อารดายิ้มเอียงอาย ใบหน้าหวานเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มสดใส