ตอนที่ 5
1507 Words
“รูปพวกนั้นมันเป็นรูปตัดต่อ และฉันก็เดาว่าคนทำมันน่าจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลหรอก จริงไหมอารดา”
นี่เขาคงไม่คิดว่าหล่อนเป็นคนทำหรอกนะ
ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความชิงชัง
“หน้าตาซื่อๆ ใสๆ ของเธอน่ะ หลอกฉันไม่ได้หรอก อารดา”
“ดา... ไม่ได้ทำอะไรนะคะ”
“เธออยากได้ฉันเป็นผัวมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นเธอจึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับฉัน จริงไหม”
“ดา... ดาไม่ได้ทำนะคะ”
“เธอเป่าหูคุณหญิงย่า ใส่ร้ายแววกับคุณหญิงย่า จนท่านเกลียดแวว หึ ถึงเธอจะทำให้คุณหญิงย่ารักเธอได้ แต่เธอทำให้ฉันรักเธอไม่ได้หรอก เพราะนับวันฉันยิ่งเกลียดเธอ อารดา”
น้ำตาที่แค่เอ่อคลอสองดวงตาตอนนี้ไหลทะลักออกมาอย่างสุดกลั้น ใบหน้าหวานรูปไข่ส่ายไปมาปฏิเสธ แต่ผู้ชายที่หล่อนรักสุดหัวใจกลับไม่มีวี่แววจะเชื่อเลย
“ดา... ไม่ได้ทำ... ดาไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะพี่เอก ดา...”
“หยุดตอแหล แล้วกลับไปได้แล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก”
“พี่เอก...”
น้ำตาของอารดาทำให้พาทิศหงุดหงิดไม่น้อย เขากัดฟันแน่น ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินออกมาหยุดข้างร่างเล็ก
“ฉันบอกให้กลับไปไง”
เมื่อเห็นหญิงสาวยังคงนั่งร้องไห้ไม่ยอมขยับเขยื้อน พาทิศจึงบันดาลโทสะ ด้วยการฉุดกระชากแขนของอารดา บีบแรงๆ และลากออกไปจากห้องทำงานของตัวเองอย่างไม่ปรานี
“พี่เอก... ดาเจ็บแขนค่ะ...”
อารดาพยายามบิดแขนออกจากอุ้งมือของพาทิศแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย
“เจ็บหรือ ทำไมผิวตรงอื่นไม่หนาเหมือนหน้าของเธอเลยล่ะ อารดา”
ชายหนุ่มลากหญิงสาวเข้ามาในลิฟต์ ตั้งใจจะลากหญิงสาวออกไปนอกบริษัทของตัวเอง
ไม่ช้าเขาก็ลากอารดาออกมาที่หน้าบริษัท เขาผลักหล่อนแรงๆ จนร่างเล็กเสียหลักล้มลงไปบนพื้นถนน
“อ๊ะ...” อารดาอุทานด้วยความตกใจและเจ็บระบม
พาทิศเห็นหญิงสาวเจ็บก็รู้สึกละอายใจขึ้นมากำลังจะก้มลงประคองเจ้าหล่อนขึ้น แต่แล้วก็มีมือของผู้ชายคนหนึ่งยื่นเข้ามาชี่วยเหลืออารดาเสียก่อน
“น้องดา... เป็นอะไรมากไหมครับ”
อารดาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือแข็งแรงที่ช่วยมาฉุดรั้งตัวเองขึ้นจากพื้นถนน และเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“พี่ณัฐ”
ณัฐวุฒิรั้งร่างของอารดาให้ลุกขึ้นยืน และประคองหล่อนเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บตรงไหนไหมครับน้องดา”
อารดาส่ายหน้าไปมา มองณัฐวุฒิซึ่งเป็นรุ่นพี่สมัยที่เรียนมหาวิทยาลัยอย่างขอบคุณ
“ดา... ไม่เป็นไรค่ะพี่ณัฐ”
ขณะที่ณัฐวุฒิกำลังถามไถ่อารดาด้วยความเป็นห่วงนั้น พาทิศที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็ยิ้มเยาะ และพูดออกมาเสียงดัง
“เธอก็มีคนของเธอนี่ แล้วทำไมยังต้องการแต่งงานกับฉันอีกล่ะ หรือว่าเพราะเงินอย่างที่ฉันเข้าใจจริงๆ อารดา”
อารดาพูดไม่ออก มองสบประสานสายตากับพาทิศด้วยสายตาที่ฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำตา
พาทิศยิ้มหยัน มองอารดา และก็เลื่อนสายตาไปมองณัฐวุฒิ
“คุณนี่ก็ใจกว้างเนอะ ยอมให้คนรักของตัวเองมาแต่งงานกับผมได้ น่านับถือจริงๆ เลย”
พาทิศพูดจบก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบริษัท โดยมีสายตาตัดพ้อของอารดามองตามไป
“น้องดา... ผู้ชายคนนั้นเขาพูดอะไรของเขาหรือครับ”
“เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่ณัฐ”
อารดาพยายามที่จะปกปิด แต่ณัฐวุฒิไม่หลงกล
“เขาพูดถึงเรื่องแต่งงานด้วย มันคืออะไรหรือครับ”
“เรื่องมันยาวน่ะค่ะพี่ณัฐ”
“งั้นน้องดาพอมีเวลาว่างไหมครับ เราไปกินข้าวเที่ยงกัน จะได้คุยกัน”
อารดาฝืนยิ้ม และก็ยอมไปกินข้าวกับณัฐวุฒิอย่างเลี่ยงไม่ได้
ในที่สุดวันนี้ก็เดินทางมาถึง... วันแต่งงานที่เป็นวันสำคัญที่สุดในชีวิตของลูกผู้หญิง ซึ่งอารดาก็คาดหวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น
ตลอดเวลาที่อยู่ภายในงานเลี้ยง หล่อนพยายามที่จะฉีกยิ้ม เพื่อกลบเกลื่อนความทุกข์ร้อนภายในหัวใจ แต่การที่ได้เห็นแววดาวเดินทางมารวมงานแต่งงานด้วย มันก็ทำให้กำแพงความเข้มแข็งที่สร้างเอาไว้เจียนพังทลาย
เจ้าบ่าวของหล่อนแสดงท่าทางแคร์แววดาวมาก เขาแทบจะไม่ได้ยืนเคียงคู่รับแขกเหรื่อที่ตบเท้ากันเข้ามาร่วมงานเลย
คำอวยพรมากมายของคนที่มาร่วมงาน ไม่ได้ช่วยเยียวยาความรู้สึกของหล่อนได้เลย แม้ว่าจะพยายามเข้มแข็งสักแค่ไหนก็ตาม
นี่หล่อนคิดผิดหรือเปล่านะที่ดึงดันแต่งงานกับพาทิศ ทั้งๆ ที่เขาก็ประกาศกร้าวใส่หน้าหลายต่อหลายครั้งว่า เขารักแววดาวมากแค่ไหน และที่เขายอมแต่งงานด้วยก็เพราะว่าขัดคำสั่งของคุณหญิงย่าไม่ได้เท่านั้น
มันสายไปแล้วล่ะที่จะคิดแบบนั้น สายไปแล้วล่ะที่จะย้อนเวลากลับไป
สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือ พยายามที่จะเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของพาทิศ ทำให้เขารักหล่อนให้ได้ในระยะเวลาหนึ่งปีต่อจากนี้
หล่อนกลัวเหลือเกิน...
กลัวว่าจะไม่สามารถทำให้พาทิศรักได้อย่างที่คาดหวังเอาไว้
หลังจากแขกผู้ใหญ่คนสุดท้ายเดินออกไปจากห้องหอ หล่อนก็อดที่จะหันไปมองเจ้าบ่าวที่นั่งอยู่ข้างตัวไม่ได้
หล่อนมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น และหวาดกลัว เพราะคืนนี้พาทิศดื่มเหล้าเข้าไปเยอะมาก แถมตอนนี้เขายังเมามากจนแทบนั่งตัวตรงไม่ได้อีกด้วย
“พี่... เอก...”
มือเล็กยื่นไปแตะท่อนแขนกำยำของเขาเบาๆ แต่ก็ถูกเขาสลัดสะบัดหนีอย่างไม่ไยดี
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”
หล่อนกล้ำกลืนความเจ็บปวด และก็เอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ดา... แค่... จะบอกให้พี่เอกนอนน่ะค่ะ พี่เอกเมามากแล้ว”
ใบหน้าแดงเข้มของเจ้าบ่าวสุดหล่อหันมามอง ริมฝีปากหยักสวยคลี่บิดเป็นรอยยิ้มหยัน
“ที่ฉันต้องเมา... ที่ฉันต้องเมาแบบนี้ ก็เพราะผู้หญิงอย่างเธอไง อารดา”
ความผิดทุกอย่างถูกเขาโยนใส่หน้าอย่างไม่ปรานี
“ดา... ขอโทษค่ะ...”
“แค่เธอปฏิเสธ... แค่เธอปฏิเสธคุณหญิงย่า ฉันก็ไม่ต้องมาทนแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รักแบบเธอแล้ว ทำไมเธอต้องทำลายชีวิตของฉันด้วย อารดา...”
อารดาน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม หล่อนกัดฟันขยับขาที่ถูกเหน็บชากินจนชาดิก ลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล
“ทำไม... ฉันพูดความจริง ทนฟังไม่ได้หรือไง...”
“ดา... จะไปอาบน้ำค่ะ”
“หึ อาบน้ำหรือ... อาบน้ำก็ช่วยทำให้จิตใจเธอสะอาดขึ้นไม่ได้หรอก อารดา!”
หลังมือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาจากสองแก้มของตัวเองอย่างสุดเจ็บช้ำ
หล่อนกำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของพาทิศก็ดังขึ้นเสียก่อน จนอดไม่ได้ที่จะหยุดฟัง
“แวว... คุณไม่ต้องกังวล ผมจะไม่มีวันเปลี่ยนใจ... ผมรักคุณ...”
เสียงอ้อแอ้กรอกไปตามสาย มันทำลายหัวใจดวงน้อยของอารดาเสียจนยับเยิน
พวกเขารักกันมากเหลือเกิน...
หล่อนคงเหมือนนางมารร้ายในสายตาของพวกเขาสินะ
“ได้... ได้สิ... ผมจะออกไปหาคุณเดี๋ยวนี้... คุณไม่ต้องร้องไห้นะ แวว... ผมกำลังจะไป... เดี๋ยวนี้...”
พาทิศเดินโซซัดโซเซลงจากเตียง และเพราะเขาเมามาก ทำให้อารดาอดเป็นห่วงไม่ได้ หล่อนรีบวิ่งไปเกาะแขนเขาเอาไว้
“พี่เอก... พี่เมามากนะคะ นอนเถอะค่ะ”
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
เขาสะบัดแขนแรงๆ ให้หลุดจากการเกาะกุมของหล่อน
“แต่พี่เอกเมามาก ขับรถไม่ไหวหรอกค่ะ เชื่อดานะคะ... อย่าออกไปเลย”
“ผู้หญิงที่ฉันรักกำลังร้องไห้ ฉันต้องไปหาเธอ ไปกอดเธอ... หลีกไป นังผู้หญิงใจร้าย”
พาทิศผลักร่างของอารดาแรงๆ จนหล่อนเซไปด้านหลัง แต่อารดาก็รักพาทิศมากจนไม่กล้าที่จะปล่อยให้เขาขับรถออกไป
“ดา... จะขับรถไปส่งพี่เอกเองค่ะ”
สายตาของเขามองมาที่หล่อน ก่อนจะยิ้มเยาะหยัน
“คนอย่างเธอเนี่ยนะ จะอาสาขับรถไปส่งฉันที่คอนโดของแวว”
“ค่ะ ดาจะไปส่งพี่เอกเอง”
“แน่ใจ?”
อารดาเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ แต่หล่อนไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว
“ค่ะ”
- Writer
