Love is cat's 6
836 Words
Love is cat's 6
“ที่ ฮึก ที่นี่มีส่งรูปรายงานอาการน้องไหมคะ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเราไม่เคยห่างกันเลย” และนี่น้องยังป่วยหนักครั้งแรกด้วยแบบนี้ฉันไม่ไหวจริง ๆ
“เพิ่มเพื่อนหมอในไลน์ก็ได้ เดี๋ยวหมอส่งให้จะได้อัปเดตอาการน้องให้ฟังด้วยเลย”
“ได้ค่ะ” ฉันไม่คิดอะไรมากอยู่แล้ว ขอแต่ได้รู้ว่าไวท์ช็อกเป็นยังไงบ้างก็พอ
“อะแฮ่ม ขอพาตัวเล็กไปที่ห้องพักก่อนนะครับ” คุณหมอที่เดินหายไปก่อนหน้านี้กระแอมไอเบา ๆ ระหว่างที่เดินเข้ามาในห้องรักษาก็ลอบมองคุณหมอปริญด้วยแววตาและรอยยิ้มมุมปาก
“ยังไม่กลับเหรอครับคุณหมอปริญ ไม่ได้เข้าเวรนี่นา”
“พูดเยอะ ยังไม่จัดการที่ออกไปซื้อกาแฟเลยนะ”
“อุ๊ย พาตัวเล็กไปห้องพักก่อน”
“ขอไปด้วยได้ไหมคะ?”
“ได้ครับ แต่เบานิดหน่อยนะเพราะมีแมวตัวอื่น ๆ อยู่ด้วยครับ”
“ได้ค่ะ”
ห้องดูอาการแมวเป็นคล้ายกับคอนโดห้าชั้นแต่ละชั้นจะมีไว้เพื่อให้แมวอยู่ และมีขนาดใหญ่กว่าอีกโซนที่อยู่อีกห้อง ไวท์ช็อกลืมตาตื่นยามถูกย้ายเข้าไปนอนบนเบาะในห้องพักฟื้นแต่ไม่ได้ร้องหรือตกใจเพราะลืมตาตื่นเจอหน้าฉันกะพริบตาสองสามทีแล้วก็หลับไปอีกครั้ง ทำเอาคุณหมอที่เดินนำมาหัวเราะเบา ๆ ทันที
“ท่าจะเลี้ยงง่ายนะครับเนี่ย” คุณหมอที่ชื่อครัชเอ่ยแซวหลังจากที่ปิดประตูห้องพักของไวท์ช็อกแล้วเรียบร้อย
“เลี้ยงง่ายค่ะ อยู่กับน้องจะนอนทั้งวันเลย”
“น่ารักดีครับ”
“อะแฮ่ม”
“เอ่อ ถ้ายังไงวันนี้คงต้องให้ไวท์ช็อกพักก่อนพรุ่งนี้รอดูอาการอีกทีนะครับ” ยามได้ยินเสียงกระแอมไอจากคุณหมอปริญ คุณหมอที่คุยอยู่กับฉันก็รีบเปลี่ยนเรื่องและแจ้งให้ฉันออกจากห้องพักเพื่อที่จะได้ไม่รบกวนเด็ก ๆ ที่กำลังพักรักษาตัวอยู่ทันที
“กลับไปพักก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะอัปเดตอาการให้เรื่อย ๆ” ระหว่างที่เดินออกมาที่หน้าเคาน์เตอร์ด้านหน้าโรงพยาบาลคุณหมอปริญก็เอ่ยบอกกับฉัน
“ค่า เดี๋ยวจัดการค่าใช้จ่ายก่อนนะคะ” เอ่ยบอกกับคุณหมอก่อนจะเดินไปยังเคาน์เตอร์เพื่อจ่ายค่ารักษาของวันนี้ จัดการเสร็จคุณหมอปริญที่ยืนรออยู่หน้าประตูทางเข้าก็เดินไปส่งฉันที่รถ
“ถึงแล้วทักมาบอกหน่อยนะครับ ขับรถคนเดียวกลางคืนแบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่”
“...”
“หรือจะให้หมอไปส่ง...”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวส่งข้อความบอกก็ได้ค่ะ ขอบคุณที่ช่วยดูไวท์ช็อกนะคะคุณหมอ”
“ยินดีครับ”
แม้จะห่วงไวท์ช็อกแต่ตอนนี้ก็ต้องกลับบ้านเพราะวิปครีมอยู่ตัวเดียวไม่รู้จะกลัวไหมเพราะพี่ชายเจ้าตัวก็ไม่ได้อยู่ที่บ้าน คุณหมอยืนรอส่งฉันจนลับสายตา รู้สึกอุ่นใจอยู่มากที่คุณหมอทั้งสองคนดูใส่ใจแมวของฉันมากขนาดนี้ เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เห็นว่าวิปครีมยังรออยู่ที่พื้นหน้าห้องนั่งเล่น เจอฉันก็ร้องเหมียวเดินเข้ามาคลอเคลียที่ขาไม่หยุดจนต้องอุ้มขึ้นมาฟัดพุงและพาไปนั่งที่โซฟาด้วยกันกับฉัน
“แม่พาพี่ไวท์ไปหาหมอค่ะ พี่ไม่สบาย วันนี้พี่ต้องอยู่โรงพยาบาลนะคะวันนี้หนูนอนกับแม่นะ” เอ่ยคุยกับแมวอย่างเป็นจริงเป็นจัง ฉันน่ะไม่กล้าพูดหรือพูดไม่เก่งแต่จะกล้าและชอบคุยกับแมวทั้งสองตัวของตัวเอง กับเพื่อนก็ไม่กล้าคุยแต่เพื่อนฉันก็เข้าใจไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ ติดจะเป็นห่วงด้วยซ้ำที่ฉันไม่กล้าคุยกับคนแปลกหน้า แต่สังเกตไหมอะไรที่เกี่ยวกับน้องชายและลูก ๆ ทั้งสองฉันจะกล้าพูดกล้าถามขึ้นมาเองเลยล่ะ
ตรวจสอบว่าล็อกบ้านเสร็จแล้วเรียบร้อยก็อุ้มวิปครีมกลับขึ้นไปบนห้องนอนด้วยกัน และตั้งใจจะอาบน้ำอีกครั้งหากไม่มีเสียงเรียกเข้าดังจากโทรศัพท์ขึ้นมาเสียก่อน
“ค่ะ”
(ถึงบ้านหรือยังครับ?) อา เสียงคุณหมอปริญนี่นา
“ถึงแล้วค่ะ ลืมบอกค่ะ”
(ครับไม่เป็นไร ผมไม่กวนแล้วล่ะ พักผ่อนนะ)
“เอ่อ แล้วพรุ่งนี้เข้าไปดูไวท์ได้ตอนกี่โมงคะ?” ก่อนออกมาฉันก็ลืมถามคุณหมอเหมือนกัน
(สิบโมงครับ แต่ช่วงเช้าเดี๋ยวผมอัปเดตอาการน้องให้นะ)
“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณหมอ”
(ยินดีครับ)
ตลอดทั้งคืนฉันไม่มีกะจิตกะใจทำงานแล้ว ได้แต่นอนดูรูปที่คุณหมอส่งมาให้ดูไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน เหนื่อยเหลือเกิน
- Writer
