Love is cat's

Love is cat's เสียงอุปกรณ์ภายในห้องครัวกระทบกันจนเกิดเสียงแผ่วเบา แต่เสียงและภาพที่เกิดขึ้นนั้นกำลังถูกบันทึกไว้ในรูปแบบวิดีโอเพื่อนำไปทำการตัดต่อที่กระชับมากยิ่งขึ้น กล้องและไมโครโฟนสำหรับการถ่ายทำเฉพาะทางถูกจัดวางไว้ตามมุมต่าง ๆ เพื่อเก็บภาพทุกอย่างไว้อย่างครบถ้วน ในเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงอาหารเกือบเจ็ดอย่างก็เสร็จเรียบร้อยพร้อมจัดเรียงขึ้นโต๊ะถ่ายเก็บภาพรวม “เสร็จแล้ว” หลังจากกดหยุดการถ่ายทำวิดีโอจากกล้องทั้งสามตัวก็เอ่ยบอกกับตัวเองเสียงเบา ก่อนจะเดินไปภาพนิ่งไว้อีกเล็กน้อย อาหารที่ถูกจัดใส่กล่องอาหารถูกลำเลียงไปใส่กระเป๋าเก็บความร้อนเตรียมนำไปส่งให้กับผู้ที่ถูกเลือก หลังจากใช้เวลาทำความสะอาดห้องครัวสักพักใหญ่ ทุกอย่างก็กลับมาเรียบร้อยและสะอาดดังเดิม ห้องครัวขนาดกลางถูกตกแต่งสไตล์มินิมอล ต่างจากตัวบ้านที่มีลักษณะการออกแบบเป็นสไตล์โมเดิร์นทั้งโครงการ แต่ภายในนั้นแล้วแต่ผู้อาศัยว่าจะตกแต่งแบบไหน เหมียว! เมื่อเปิดประตูห้องครัวกลับเข้ามาภายในตัวบ้านก็มีเสียงเล็ก ๆ ของเจ้าแมวขาสั้นร้องทัก คล้ายจะสงสัยว่าฉันหายไปไหนมากันแน่ แต่พอร้องเสร็จก็เดินหนีไปอีกทางไม่ได้สนใจฉันอยากที่ฉันคิดกับตัวเอง “หึ เจ้าอ้วนของแม่เมินแม่เหรอเนี่ย” แกล้งแซวเจ้าแมวพร้อมกับหัวเราะด้วยความรู้สึกเอ็นดูเมื่อเห็นว่า วิปครีม แมวพันธุ์มันซ์กิ้นกำลังเดินมุดไปยังใต้โต๊ะเพื่อหลบผู้เป็นพี่ชายของตัวเองอย่าง ไวท์ช็อก ทั้งคู่พันธุ์เดียวกันต่างกันเพียงแค่สีเท่านั้น ตัวเมียอย่างวิปครีมมีสีขาวทั้งตัว ส่วนไวท์ช็อกมีขนสีขาวเทา ทั้งสองตัวมาจากแม่ตัวเดียวกัน ฉันซื้อมาเพราะเหงา ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันได้ 3 ปีแล้วนะ ฉันพาเด็ก ๆ มาอยู่ด้วยตั้งแต่อายุ 3 เดือนแล้วล่ะ มองดูแมวทั้งสองด้วยความสุข แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าต้องไปทำธุระนอกบ้านก็รีบกลับขึ้นไปบนห้องนอนเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุดเตรียมออกไปข้างนอก ก่อนออกจากบ้านไม่ลืมที่จะเทอาหารไว้ให้เจ้าแมวทั้งสองตัวและคิดว่าตัวเองน่าจะไปไม่นานเลยเปิดแอร์ห้องแมวไว้และพาเด็ก ๆ ไปอยู่ที่นั่น ข้างบ้านที่มีพื้นที่เหลือฉันทำเป็นห้องแมวโดยเฉพาะ เพื่อที่เด็ก ๆ จะได้อยู่อย่างเป็นสัดส่วน อีกอย่างฉันก็มีถ่ายคลิปทำอาหารด้วยกลัวว่าคนดูที่ไม่ค่อยเอ็นดูแมวจะไม่สบายใจเลยทำห้องไว้ให้เด็ก ๆ รวมถึงเวลาถ่ายงานก็จะปิดประตูครัวไม่ให้เด็ก ๆ ออกไปบริเวณห้องครัว กระเป๋าเก็บความร้อนถูกยกไปวางไว้ที่ท้ายรถ ฉันตรวจสอบบ้านอีกครั้งก่อนจะค่อย ๆ ขับรถออกจากโรงจอดรถมุ่งหน้าไปยังตึกสูงสามชั้นแถบชานเมือง ป้ายหน้าตึกนั้นมีลักษณะเด่นไม่น้อย และร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามก็มักจะมีกลุ่มคนมานั่งจนอยู่จนเต็มทุกครั้งที่มองไป หลังจากจอดรถเสร็จก็หิ้วกระเป๋าเดินลงจากรถ ป้ายสตาฟถูกยกขึ้นมาแขวนคอเพื่อเป็นใบเบิกทางให้ฉันได้เดินเข้าไปภายในอาคารได้อย่างง่ายดาย ส่งยิ้มให้พนักงานรปภ.และพนักงานต้อนรับด้านหน้า ซึ่งฉันเองก็ได้รับรอยยิ้มตื่นเต้นกลับมาเช่นเดียวกัน ชั้นหนึ่งของอาคารแห่งนี้ถูกแบ่งออกเป็นห้องทำงานของพนักงานภายในซึ่งมีสิบคนที่ต้องนั่งทำงานที่โต๊ะเป็นประจำ รวมถึงห้องอาหารและโซนห้องครัว ห้องรับรองแขกจะอยู่โซนด้านหน้าเยื้องกับจุดบริการของพนักงานต้อนรับ ฉันเดินเอากระเป๋าใส่อาหารไปวางไว้ที่โต๊ะห้องครัวเสร็จแล้วถึงได้เดินเข้าลิฟต์เพื่อไปยังชั้นสอง บริเวณชั้นสองถูกตกแต่งจากผู้ใช้งานโดยตรง บริเวณกลางโถงชั้นนี้มีโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่ถูกออกแบบโดยเฉพาะตั้งอยู่รวมถึงชุดคอมพิวเตอร์ที่สเปคนั้นสามารถทำงานได้แทบจะทุกอย่าง ชุดคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่มีอยู่ทั้งหมดสิบตัวและแต่ละตัวนั้นถูกจับจองด้วยเจ้าของที่กำลังซ้อมกันอยู่อย่างขยันขันแข็ง “อ้าว มานานแล้วเหรอครับ?” คนที่ยืนคุมนักแข่งในทีมซ้อมหันมาเจอก็รีบเอ่ยทักฉันพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ด้วยรอยยิ้ม “เพิ่งถึงค่ะ” เอ่ยตอบและส่งยิ้มให้คนตรงหน้าเล็กน้อย “เกมสุดท้ายแล้วครับ” “โอเคค่ะ” ฉันตอบเพียงแต่นั้นก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โซฟามุมด้านหนึ่ง ชั้นนี้นับได้ว่าเป็นชั้นทำงานเลยก็ว่าได้ ส่วนชั้นสามถูกทำเป็นห้องนอนของนักแข่งที่มีทั้งหมดสิบห้องนอน หากใครจะพักก็นอนพักได้เลย แต่ใครจะกลับบ้านก็ได้ แต่นักแข่งทุกคนที่อยู่ที่นี่จะมีห้องพักเป็นของตัวเอง พอจะรู้แล้วใช่ไหมว่านักแข่งที่ว่าคือแข่งอะไร ใช่แล้วค่ะเข้าใจไม่ผิดหรอกเพราะนักแข่งที่ว่าคือนักแข่งกีฬาอีสปอร์ตที่หลายคนอาจจะรู้จักและยังมีอีกหลายคนที่ยังไม่รู้จัก อยากสรุปง่าย ๆ ก็คงเหมือนกีฬาชนิดหนึ่งแต่ใช้เกมในการแข่งขัน ที่ทุกคนดูเครียดและซ้อมหนักมากขนาดนี้เป็นเพราะว่าเดือนหน้าจะมีแข่งที่สิงคโปร์เพื่อคัดเลือกไปแข่งยังภูมิภาค ฉันน่ะพูดตามตรงคือไม่รู้เรื่องเกมเลยสักนิด เล่นเกมไม่เป็นสักอย่าง แต่ที่มาอยู่ตรงนี้เพราะฉันอยากสนับสนุนความฝันผู้ชายคนหนึ่ง ที่ยังอยู่เป็นครอบครัวให้ฉัน และยังคงเลือกที่จะอยู่เคียงข้างฉัน “พี่เฌอ มานานหรือยัง?” ชื่อของฉันถูกเอ่ยจากน้องชายเพียงคนเดียวอย่าง ฌอน น้องชายที่ชื่นชอบการเล่นเกมและมีความฝันว่าอยากจะไปแข่งในเวทีระดับโลก ซึ่งตอนนี้น้องก็ได้เดินตามความฝันของตัวเองแล้วหลังจากที่เรียนมัธยมศึกษาตอนปลายจบ น้องบอกไม่อยากเข้ามหาวิทยาลัยอยากจะทำตามความฝันตัวเองฉันเองก็ไม่ขัดที่น้องจะทำตามความฝัน แต่ก็ขอร้องให้เรียนปริญญาตรีเพื่ออย่างน้อยหากน้องอิ่มตัวจะได้มีวุฒิการศึกษาสำรองไว้ ซึ่งนับว่าดีที่น้องเข้าใจและเลือกเรียนให้ฉันในมหาวิทยาลัยเปิด ที่ต้องไปสอบเองโดยที่ไม่ต้องเข้าเรียน “เพิ่งถึงไม่นาน เอามื้อเย็นมาให้ด้วย เผื่อทุกคนเลย” “ขอบคุณครับ” “เป็นยังไงบ้าง ไหวไหม?” เอ่ยถามน้องชายเมื่อน้องนั่งลงข้าง ๆ “ไหวครับ สนุกนะ” น้องตอบและหันมายิ้มให้ฉันแววตาเป็นประกาย “สนุกก็ดีแล้ว กาแฟหน่อยไหมเดี๋ยวพี่ไปสั่งให้” “ดีเลยครับ” ฌอนทำหน้าตื่นเต้นเมื่อได้ยินว่าจะไปสั่งกาแฟให้ “ถามเพื่อนกับโค้ชด้วยนะว่าเอาอะไรบ้าง” “ได้เลยครับ” ฌอนขยับออกห่างก่อนจะเดินไปหาทั้งเพื่อนและรุ่นพี่ที่นั่งเอนหลังพิงเก้าอี้และคุยเล่นกันอยู่ในช่วงเวลาพักจากซ้อม “คุณเฌอ อยากดูเอกสารไหมครับ เราเตรียมค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ไว้แล้วครับ” “รอสิ้นเดือนก็ได้ค่ะ แล้วมิสเตอร์พี...” “ผมส่งให้แล้วครับ” ผู้จัดการทีมแข่งอย่างคุณอาทิตย์รีบแจ้งฉันพร้อมกับรอยยิ้ม ส่วนโค้ชทีมอย่างคุณชายก็เดินเข้ามาใกล้อีกครั้งพร้อมกับมือที่ส่งขวดน้ำดื่มมาให้ “ขอบคุณค่ะ” เอ่ยขอบคุณไม่ลืมที่จะส่งยิ้มให้กับทั้งสองคน สงสัยใช่ไหมว่าทำไมจู่ ๆ ฉันถึงได้มาร่วมหุ้นอยู่ในทีมแข่งกีฬาอีสปอร์ตแบบนี้ จะบอกว่าเข้ามางง ๆ ก็คงไม่แปลก เริ่มแรกคงมาจากที่น้องชายฉันอย่างฌอนรู้จักกับคุณชายผ่านเกมและรู้จักกันมาตั้งแต่น้องเรียนม.ต้น จากนั้นก็เหมือนมีแข่งรายการเล็ก ๆ ภายในประเทศแล้วทักคู่ชวนกันไปแข่ง ก่อนที่ทั้งคู่จะพูดคุยกันและมีคนอื่น ๆ ในทีมที่มีความฝันเหมือนกันนั่นคือการได้แข่งเกมในระดับโลก และทั้งสองคนก็ฟอร์มทีมแข่งขึ้นมา พอแข่งระดับประเทศชนะก็เริ่มที่จะแข่งแบบจริงจังแต่ติดตรงที่ไม่มีแรงสนับสนุน ในตอนนั้นเห็นเพียงแค่น้องชายทำหน้าเครียดเลยถามไปด้วยความเป็นห่วงถึงได้รู้ว่าน้องกำลังมีแข่งที่อินโดนีเซียแต่ไม่มีทุนหรือผู้สนับสนุน และนั่นคงเป็นจุดเริ่มต้นของฉันที่ทำให้ได้เข้ามาอยู่ที่นี่เป็นหนึ่งในผู้สนับสนุนหลักร่วมกับมิสเตอร์พี ฌอนรีบแจ้งคุณชายว่าฉันจะช่วยสนับสนุน และคุณชายเองก็แจ้งว่าเพื่อนเขาก็จะสนับสนุนแต่ไม่ขอออกนาม จากนั้นคุณชายและคุณอาทิตย์ที่เป็นเพื่อนกันก็ทำแผนงานต่าง ๆ มาให้ฉันและให้เพื่อนของพวกเขาอย่างมิสเตอร์พีได้รู้ถึงรายละเอียดต่าง ๆ ในการใช้จ่ายเงินในแต่ละเดือน ปัจจุบันทีมแข่งมีสปอนเซอร์เป็นอุปกรณ์ทางคอมพิวเตอร์ โต๊ะ เก้าอี้ และของใช้อื่น ๆ เข้ามาด้วยแล้ว นอกจากนี้ยังมีช่องทางการโปรโมตและรับงานในช่องโซเชียลเพื่อหารายได้เข้ามาในบริษัทแล้วล่ะ จากวันนั้นจนถึงตอนนี้ 5 ปีแล้ว ที่ทุกคนได้เดินทางตามความฝัน พร้อมกับถ้วยรางวัลที่เพิ่มขึ้นในทุกปี แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันยังสงสัยคือ มิสเตอร์พี คือใครกันแน่... === เรื่องนี้เรื่อยๆนะคะ แบบไม่หวือหวา ไม่มีเอ็นซี มีแค่ความซนของเจ้าแมวขาสั้น ตอนนี้มี *****คลดราคาอยู่นะคะ ติดตามได้ทาง Meb นะคะทุกคน แอบกระซิบว่าลดมากถึง 50% เลยค่ะ