บทที่ 10
ปิงเยว่ฉางถูกทิ้งเอาไว้ข้างหน้าของปิงเฉิงเหยาแต่คนที่พาคนใหม่มากลับแยกออกไปคุยอะไรสักอย่างกับพ่อบ้านผิงและแม่บ้านม่านเจียว ตอนนี้ปิงเฉิงเหยากำลังอึ้ง พลางคิดอย่างกังวล เห็นทีจะปล่อยชีวิตให้ไหลตามน้ำไม่ได้แล้ว
ไม่เช่นนั้นทางข้างหน้าอาจจะเป็นน้ำตกหรือเหวก็เป็นได้
อย่างไรปิงเยว่ฉางก็เป็นผู้บงการชิงชิง เพียงแต่นางนั้นไม่มีหลักฐาน
“เจ้ากลับไปรอที่เรือน ข้ามีธุระจะต้องทำ”
คำพูดที่ออกมาจากปากของอู่จางหมิ่นทำให้เฉิงเหยาใจหวิวแต่ก็ต้องทำตาม ไม่ถึงหนึ่งก้านธูปอีกฝ่ายก็ตามกลับมา เขาทำทุกอย่างเหมือนอย่างเคยตามหน้าที่ของสวามีที่ดี ไม่ได้เอ่ยถึงน้องสาวของนางอย่างปิงเยว่ฉางสักคำ หรือแม้แต่ว่าน้องสาวของนางมาอยู่ที่นี่ทำไมตอนนี้
คืนนั้นเฉิงเหยากระวนกระวายอยากจะถามพระสวามีที่นอนอยู่ข้าง ๆ ใจแทบขาด ว่าเขาพาปิงเยว่ฉางเข้าจวนมาทำไม แต่ก็ไม่กล้าจึงทำได้แค่มองใบหน้าของอู่จางหมิ่นที่คล้ายจะหลับส
