บทที่ 11
หลังจากที่เฉิงเหยาได้รับอนุญาตให้ออกจากจวนได้ นางรีบเปลี่ยนชุดเป็นอาภรณ์ที่เหมาะกับการออกไปนอกบ้าน ทั้ง ๆ ที่คิดว่าจะออกไปเที่ยวอย่างมีความสุขแต่เมื่อเปลี่ยนชุดแล้วมาถึงประตูใหญ่ รถม้าของจวนอ๋องก็จอดรอท่าอยู่แล้ว มิหนำซ้ำยังมีบรรดาองครักษ์ของท่านอ๋องยืนอยู่ เพียงแค่นี้ก็รู้แล้วว่าการเที่ยวครั้งนี้ไม่ใช่อย่างที่คิด
“จะไปหรือยังล่ะ” คนที่เดินมาข้างหลังเอ่ยถาม เฉิงเหยาทำได้แค่ถอนหายใจน้อย ๆ
“เพคะ” หญิงสาวเดินขึ้นรถม้าไปอย่างไม่เต็มใจนัก ที่จริงนางอยากเดินไปเรื่อย ๆ ดูนั่นนี่มากกว่า ทำเช่นนี้ก็มิต่างอะไรกับอยู่ในจวน อย่างกับนกที่ถูกขังเอาไว้ วันหนึ่งเจ้าของบอกจะพาไปบินเล่น แต่สถานที่ที่พาไปก็เป็นเพียงกรงที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น
ใบหน้าหมองของชายาทำให้อู่จางหมิ่นขมวดคิ้ว เขาคิดว่าให้สิ่งที่หญิงสาวต้องการแล้วจะพอใจเสียอีก “ไม่พอใจหรือ”
เพราะเป็นคนตรง ๆ จึงเอ่ยถามออกมาโดยไม่ทั
