ใช่ว่ารักแล้วต้องยอม

บทนำ ปิงเฉิงเหยา บุตรสาวคนโตของเสนาบดีฝ่ายขวา ปิงเจิ้นหนาน แม้ว่านางจะเกิดจากอนุคนหนึ่งของบิดา แต่ท่านก็เลี้ยงดูนางมาอย่างดี ก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว บุตรสาวของขุนนางใหญ่เกิดมาย่อมต้องใช้เป็นหมากเพื่อตระกูล จะเลี้ยง ๆ ทิ้ง ๆ ขว้าง ๆไร้การอบรมได้อย่างไรกัน เมื่อถึงวัยปักปิ่น ปิงเฉิงเหยาจึงได้รับราชโองการจากฮ่องเต้ให้แต่งกับอ๋องหนุ่มผู้หนึ่งที่ปกครองเมืองจางเจียเจี้ย เมืองที่ห้อมล้อมไปด้วยหุบเขาอยู่ห่างไกลเมืองหลวง ในสายตาผู้อื่นภายนอกปิงเฉิงเหยาเป็นบุตรีที่อยู่กรอบ จึงไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันระหว่างที่เกี้ยวเจ้าสาวหยุดแวะพัก ปิงเฉิงเหยาอาศัยจังหวะที่ทุกคนกำลังพักผ่อนข้างทาง เพราะยิ่งเข้าใกล้เมืองจางเจียเจี้ยมากเท่าไหร่ ทางเดินยิ่งสูงชันสองข้างทางมีแต่ภูเขา นางลอบหนีออกจากขบวนโดยอาศัยสาวใช้ที่ปิงเยว่ฉางน้องสาวต่างมารดาส่งมาให้ดูแลตนเอง แม้ปิงเยว่ฉางจะเป็นน้อง แต่ก็เกิดจากฮูหยินเอก แน่นอนฐานะภายในบ้านจึงมีมากกว่าบุตรสาวของอนุ แม้กระทั่งสาวใช้ก็เป็นคนของปิงเยว่ฉางทั้งสิ้น ในระหว่างที่วิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต เฉิงเหยามองเห็นอิสระภาพของตนเอง อยู่จวนของบิดาแม้จะได้รับการดูแลอย่างดีแต่ก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น นางยังต้องก้มหัวในแม่ใหญ่และน้องสาวอย่างเยว่ฉาง และยังต้องกลายมาเป็นหมากทางการเมือง อ๋องหนุ่มที่นางต้องเดินทางไปแต่งงานด้วย มีข่าวไม่ดีนักเรื่องสตรี หากนางก้าวขาเข้าไปอยู่ในจวนอ๋อง คงไม่ต่างจากการตายทั้งเป็น บินจากอีกกรง เพื่อไปอยู่อีกกรงหนึ่ง ปิงเฉิงเหยาจึงวางแผนที่จะหลบหนีงานแต่ง นางมิกังวลเลยสักนิดว่าหากตนเองหายไปตระกูลปิงอาจต้องโทษที่ขัดราชโองการ เพราะนางมั่นใจว่าบิดาของตนสามารถยกภูเขาทั้งลูก แม่น้ำทั้งสายมาหาทางออกในเรื่องนี้ได้ มารดาของนางก็สิ้นไปนานแล้ว นางนั้นเหลือเพียงตัวเดียว โชคดีที่เยว่ฉางอาสาจะให้คนของตนพาหนี “คุณหนู นั่งพักกันสักหน่อยไหมเจ้าคะ วิ่งออกห่างขบวนเกี้ยวเจ้าสาวมาไกลแล้ว คงไม่มีใครมาตามแล้วเจ้าคะ” สาวใช้คนสนิทของปิงเยว่ฉาง นามว่า ชิงชิง เอ่ยมากจากด้านหลัง เฉิงเหยาจึงชะลอฝีเท้าลง นางพยักหน้าเห็นด้วย ความจริงนางก็เหนื่อยไม่น้อยเพราะวิ่งสุดฝีเท้า ดวงตากลมโตมองหาร่มเงาที่พอจะนั่งพัก เมื่อมองไปเห็นลำธารเล็ก ๆ มีน้ำไหล ปิงเฉิงเหยาจึงเดินไปนั่งพักที่โขดหินข้างลำธาร ถอดรองเท้าและถุงเท้าออกก่อนจะจุ่มเท้าลงเพื่อคลายความเมื่อยล้า หวังให้ร่างกายหายเหนื่อยโดยไว จะได้ไปต่อ ระยะที่หนีมามิรู้ว่าจะเพียงพอแล้วหรือไม่ จึ๊ก มีดสั้นเล็กปักลงที่กลางแผ่นหลังบอบบาง ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั้งร่าง ปิงเฉิงเหยาหันไปมองคนที่ลงมือทำร้ายตน ปิงเฉิงเหยาตกใจจนนิ่งงัน ความเจ็บปวดที่กลางหลังทำให้ร่างกายอ่อนแรง น้ำในลำธารเย็นเฉียบที่กำลังเอ่อล้นเข้ามาปะทะของนางไม่ได้ช่วยบรรเทาความหนาวเหน็บที่เกิดจากการถูกหักหลัง ซ้ำร้ายยังทำให้นางตระหนักถึงความโหดร้ายที่ซ่อนอยู่ในโลกนี้ “เจ้า!” “อย่าแค้นเคืองข้าเลย ข้าจำเป็น” แม้คำจะเป็นการขอโทษ แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเย็นชาสิ้นดี “ทำไม” ปิงเฉิงเหยาถอยกรูลงไปในลำธาร หมายจะถอยให้ห่างหญิงสาวตรงหน้าที่ถือมีดเดินสืบเท้าเข้ามาใกล้ “หากท่านตายคุณหนูของข้าก็จะได้ตำแหน่งพระชายา” ปิงเฉิงเหยาตาโต โองการฮ่องเต้ไม่สามารถขัดได้ แต่ถ้าหากนางตาย บิดาของนางก็จะหาเหตุให้น้องสาวแต่งงานแทนงั้นหรือ มีดสั้นที่เงื้อขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะตวัดลงมาเต็มแรง “ชิงชิง...” เสียงที่เปล่งออกมาของปิงเฉิงเหยากระเส่าและสั่นเครือ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้า... ข้าทำทั้งหมดนี้เพื่ออะไร” ชิงชิงหยุดชะงัก มีดในมือของนางยังคงชุ่มไปด้วยเลือด แต่น้ำเสียงของปิงเฉิงเหยาทำให้นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “เพื่อความสุขของข้าเอง ข้าต้องการอิสระ ข้าไม่ต้องการเป็นเพียงหมากในกระดานของตระกูลปิงอีกต่อไป...” ปิงเฉิงเหยาพยายามอธิบาย แต่นางรู้ดีว่าคำพูดของตนไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ชิงชิงเบือนหน้าหนี ก่อนที่มีดในมือจะถูกเงื้อขึ้นอีกครั้ง “ข้าขอโทษ แต่นี่คือทางเดียวที่ข้าเลือกได้” หากไม่ทำมารดาของนางก็ต้องตาย เสียงมีดสั้นฟาดฟันลงมากลางอากาศ... ปิงเฉิงเหยาเอื้อมมือไปรับมีดนั้นไว้ ทันใดนั้นเอง มีเสียงกีบม้าดังแว่วมาจากที่ไกล ทำให้ชิงชิงชะงักงันและหันไปมองตามเสียงนั้น ชั่วพริบตาที่นางลังเล ปิงเฉิงเหยาหายใจลึก ๆ พยายามสะกัดกลั้นความเจ็บปวด ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่สั่นเครือ “ชิงชิง เจ้าอาจจะได้ทำตามคำสั่งของนายหญิงเจ้า แต่เจ้าอย่าลืมว่าวันหนึ่งพวกเขาอาจจะหักหลังเจ้าเช่นกัน...” น้ำเสียงนั้นทำให้ชิงชิงหยุดเคลื่อนไหว และเมื่อปิงเฉิงเหยาเห็นช่องทางที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด นางใช้แรงเฮือกสุดท้ายถอยกรูลงไปในลำธารมากขึ้น ก่อนที่ร่างของนางจะจมหายไปในกระแสน้ำเย็นเฉียบ ชิงชิงพยายามจะเข้ามาดึงเฉิงเหยาขึ้นจากน้ำ แต่เสียงกีบม้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ทำให้นางต้องรีบหนีไปจากจุดนั้น ทิ้งปิงเฉิงเหยาไว้ในลำธารที่เย็นยะเยือก ร่างของนางค่อย ๆ จมลงไปพร้อมกับเลือดที่คละคลุ้งในน้ำ... เสียงกีบม้าดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ใครบางคนกำลังมาถึงจุดที่พวกนางอยู่ในไม่ช้า...