วาบตั้งแต่ต้นคอไปจนถึงแนวกระดูกสันหลัง ก่อนจะแสดงอาการเลิ่กลั่กออกมาให้เห็นอย่างไม่ปกปิด
“คะ...คือผม...”
เวหาเงียบ รอให้อีกฝ่ายพูด อยากรู้นักว่าจะแก้ตัวว่าอย่างไรหลังจากรู้แล้วว่าหน้าที่ของทาสส่วนตัวคืออะไร หากแต่ก็ได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ ไม่กล้าพูดอะไรต่อ นั่งก้มหน้า บีบมือตัวเองแน่นจนกลายนิ้วซีดขาว
“ผมทำไม”
เป็นเวหาที่ร้องถาม ทวิชเหลือบมองเล็กน้อยแล้วก็ก้มหน้าลงไปอีก
“มะ...เมื่อวานนี้ ที่ผมทำไปเพราะไม่รู้น่ะครับ”
ว่าเสียงงึมงำพึมพำฟังแทบไม่ได้ศัพท์ เวหาก็รู้อยู่หรอกว่าอีกฝ่ายไม่รู้ ไม่อย่างนั้นมันจะจบลงที่นวดฝ่าเท้าหรือ?
“แต่วันนี้เธอรู้แล้ว”
เวหาว่า เขามั่นใจมากด้วยว่าต้องรู้อย่างถ่องแท้ เพราะธามจัดการเรื่องทั้งหมดให้แล้วเรียบร้อย ทว่าทวิชกลับไม่กล้าพยักหน้า เม้มริมฝีปาก ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา ดังนั้นจึงเป็นเวหาที่ออกคำสั่ง
“มาใกล้ๆ”
ทวิชลังเลอยู่ครู่ แต่ก็จำต้องขยับตัวเพราะเกรงกลัวในอำ
