เวหาไม่ได้นอนเลยตลอดทั้งคืน ไม่ใช่ว่าทวิชนอนดิ้นหรือกรนเสียงดังจนเขานอนไม่หลับ แต่เป็นเพราะนอนอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว ไม่กระดุกกระดิกเลยต่างหาก ทำให้เขาต้องลุกขึ้นมาคอยดู คอยห่มผ้าให้เมื่อเห็นร่างของอีกฝ่ายสั่นเทา อีกทั้งยังต้องคอยปรับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศให้เพราะกลัวว่าจะเย็นเกินไปสำหรับเด็กคนนั้น มัวแต่ดูแลอยู่ทั้งคืน สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่ไม่ได้นอน
พอเห็นว่าฟ้าสว่างแล้ว ก็ค่อยๆ ดึงขาที่เป็นเหน็บชาจนไม่มีความรู้สึกใดออกจากการเป็นหมอนให้ทวิชได้นอนหนุนออกอย่างเบามือ นั่งรอจนความชานั้นหายไปแล้วถึงได้อาบน้ำแต่งตัวจากมา ทิ้งให้ทวิชได้นอนต่อใต้ผ้าห่มผืนหนาและอากาศเย็นๆ พอเหมาะในห้องของตัวเอง
วันนี้เขามีธุระที่จะต้องไปสะสางตั้งแต่เช้า ธามเห็นหน้าเจ้านายก็ไม่ได้ซักถามอะไรเพราะเป็นเรื่องปกติที่เวหามักตื่นเช้าอยู่แล้ว แต่เมื่อขึ้นรถมาได้ เขาก็สังเกตได้ถึงความผิดปกติเมื่อเห็นหัวคิ้วยับยู่แล
