Dışarıda yağan yağmura inat dudaklarım kupkuruydu.
Sık sık dilim ile ıslatmak zorunda kalıyor olmak artık canımı sıkmaya başlıyordu. Temizlik ekibi evi temizleyip ayrıldıktan sonra Emre şömineyi yakmış, Kaya daha doğrusu tam ismi Kayahan olarak öğrendiğim kişi de bize kahve getirmişti. Misafir perverlikleri gerçekten takdire şayandı çünkü tartıştığımız o adamlardan eser yoktu.
“Kuzgun, senin özel kahven bitmiş kardeşim. Sana da bizimkinden yaptım.” Dediğinde gözlerim kurtarıcım yani Kuzgun’a kaydı.
İsmi değişikti, ilk kez duyuyordum. Kendi gibi farklıydı ismi de.
“Sorun değil kardeşim.” Dedi ve getirdiği kahveyi yudumlamaya başladı. Gözleri, ona bakan benimle kesiştiğinde göz kırpınca kafamı çevirdim.
Beni utandırabilen tek erkekti.
“İsteyince insan gibi olabiliyormuşsun he Kayahan B
