Aklım ve kalbim her daim bir savaş içerisindeydi ve arada harcanan bedenim oluyordu. Kendi kendime çok kavga ederdim. Aynadaki yansımama bakıp kendimi sevmediğim zamanlar da oldu. Fakat sanki her şey, Kuzgun ilet tanıştıktan sonra farklılaşmaya başlamıştı. Kendi içimde verdiğim çatışma durulmuş, kalbime kilit vurulmuş ve beynimin fırtınaları sessizliğe bürünmüştü.
Neden böyleydi? Onda tam olarak ne vardı?
Bir süre dans etmeye devam ettik fakat ansızın Kuzgun beni kolumdan çekince neye uğradığımı şaşırdım. “İzninle abi.” Dedi ve eşleri değiştirdi.
Ben şaşkın ördek yavrusu gibi alttan alttan ona bakarken dudağı sadece benim görebileceğim şekilde kıvrıldı. “Bakma öyle,” diye fısıldadığında sertçe yutkundum. “Kalbime bir şeyler oluyor.” İtirafı karşısında dilim damağım kurudu. Bu ne anlama
