IRINA P.O.V
Tatlong araw ang lumipas bago tuluyang gumaling ang ulo ko. Sa wakas, natapos din ang mga araw ng pananakit at pagka-bother sa bandage sa ulo ko. Ngayon, ready na akong bumalik sa rehearsal ko. Tumayo ako sa harap ng mikropono at saglit na tumingin sa audience—hindi naman malaki, pero sapat para ipaalala sa akin na hindi ako nag-iisa.
Andiyan na naman ang apat kong matatalik na kaibigan—Daniel, Lucas, Marco, at Troy. Nakaupo sila sa front row, walang ibang ginagawa kundi manood at suportahan ako. Hindi nila ako iniwan mula sa araw ng aksidente, at ngayon, nandito sila sa pinaka-unang rehearsal ko para sa performance ko.
"Hindi pa nagsisimula, pero mukhang nervous ka na," sabi ni Lucas, nakangiti ng pilyo.
Napailing ako at huminga nang malalim. "Hindi naman ako nervous, exci
