Stone Series 3: Reyna ng Kasutilan

THIRD PERSON P.O.V Si Irina Romanova ay nakaupo sa isang table sa loob ng kanilang favorite coffee shop. Habang sinusulyapan niya ang cellphone, panay ang tingin sa oras. Alas-diyes na ng umaga, pero wala pa rin ang mga kaibigan niya. Tumungga siya ng konting kape at umiling. "Hmp! Laging late ang mga 'to," sabi niya sa sarili, medyo inis. Di nagtagal, bumukas ang pinto ng coffee shop at sunod-sunod na pumasok sina Daniel, ang doctor; Marco, ang detective; Troy, ang businessman; at Lucas, ang police officer. Halata ang pagod sa mga mukha nila, pero nang makita nila si Irina, agad silang ngumiti at dumiretso sa kanya. "Sorry, late kami," bungad ni Daniel habang iniiwas ang mata ni Irina. "Duty pa ako kagabi, may emergency surgery." "Nagka-trouble din ako sa isang kaso," dagdag ni Marco, halatang puyat din. "Hindi ka na ba sanay na late kami, Reina ng Kasutilan?" Si Troy naman, na naka-suit pa, ay umupo agad. "Meeting with clients, pero siyempre, you’re more important," sabi nito sabay kindat. "Huwag mo na kaming pagalitan," sabi ni Lucas, nagtatanggal ng sumbrero ng police uniform niya at naupo sa tabi ni Irina. "Busy lahat, but we’re here now. Satisfied?" Tumawa si Irina at tumingin sa kanilang apat. "O sige, you’re forgiven... for now. Pero you owe me next time." Si Marco, na laging curious, ay nagtanong, "So, ano na naman ang kasutilan mo ngayon, Reyna?" Ngumiti si Irina, at nilabas ang isang envelope mula sa bag. "I have a plan." Agad na nagkatinginan ang apat na lalaki, tila inaasahan na nila ang susunod na mangyayari. "Uh-oh," sabi ni Lucas, habang sumandal sa upuan. "Every time you say ‘I have a plan’, nasusubo kami." Daniel, na laging kalmado, ay tumingin kay Irina. "Ano na naman 'to? Last time, muntik na kaming magka-problema sa pulis dahil sa prank mo sa restaurant." "But it was fun, right?" Ngiti ni Irina na parang inosente. "Anyway, this time, it’s different. I need your help with something big." Napailing si Troy. "Define 'big'. Kasi 'yung definition mo ng 'big' usually means 'disaster'." "Magtiwala naman kayo sa akin," ani Irina, habang nilalaro ang envelope. "This is for my final project sa school. Kailangan kong gumawa ng isang business proposal, at since businessman ka, Troy, kailangan ko ng advice mo. And of course, sa inyo rin!" Tumingin siya kina Daniel, Marco, at Lucas. "Okay, kaya pala pinatawag mo kami," sabi ni Daniel, nag-aadjust ng salamin niya. "Gusto mong magpa-tutor." "Irina, serious ba 'to? Hindi prank?" tanong ni Marco, na tila nagdududa pa rin. "No prank! I swear," sabi ni Irina, sabay taas ng kamay na parang nagsasabi ng panata. "Promise ko, this is real. Kailangan ko ng input ninyo." "Alright," ani Troy, kunot-noo. "Ano ang business proposal mo?" Nagpakita ng wide smile si Irina. "It’s a coffee shop!" Nagkatinginan ang apat. "Coffee shop?" sabay tanong ni Lucas, halatang hindi makapaniwala. "Yeah!" sabi ni Irina, excited. "But with a twist. Hindi lang basta coffee shop, magiging hub din siya for local artists. Pwede silang mag-display ng artwork nila or mag-perform ng music. It’s like combining coffee culture with arts and entertainment. What do you think?" "Interesting," sabi ni Troy habang hinihimay-himay ang proposal ni Irina. "Pero may tanong ako. Have you thought about the costs? Rent? Employees? Marketing?" "Ako na bahala doon," sabi ni Irina, habang ini-scan ang proposal niya. "I did some research. Kaya ko 'to, especially with your help." Napangiti si Marco. "Alam mo, Irina, this is actually a good idea. Pero kailangan mo pa ng maraming details. Sa tingin mo ba, handa ka na sa ganitong klaseng responsibility?" "Siyempre!" sagot ni Irina, puno ng confidence. "Plus, hindi ko naman 'to gagawin mag-isa. Nandiyan kayo, di ba?" Tiningnan ni Lucas ang tatlong kaibigan niya. "Alam mo, parang isa na naman 'tong malaking gulo. Pero fine, tutulong ako. Pero ikaw ang magfa-front, ha?" "Oo nga," ani Marco, na medyo nag-aalala. "Kapag nagkaproblema, huwag mong kalimutang ikaw ang mastermind." Tumawa si Irina. "Don’t worry, ako na ang bahala." Tumingin si Daniel sa oras. "Speaking of problems, may pupuntahan pa ako mamaya. Pero since nandito ako, I’ll help out as much as I can." "Same," sabi ni Marco. "Pero kailangan mong pag-isipan pa 'yung security ng lugar, lalo na kung magiging hub ito for artists. Baka may mga incidents, so dapat may plan ka for that." "I agree," dagdag ni Lucas. "And if you need help with police clearances or anything, sabihin mo lang." Nakangiti si Irina habang tinitingnan ang apat. "Kita niyo? Kayo ang perfect team ko. With you guys helping me, walang makakapigil sa akin." "Sa tingin ko, nakalimutan mo na ang isang bagay," biglang sabi ni Troy, na naglalagay ng emphasis sa bawat salita. "Anong bagay?" tanong ni Irina, medyo naguguluhan. "Your studies," sagot ni Troy na may halong seryosong tono. "You’re still a student, and alam naming lahat na madalas kang mag-skip ng classes. How do you plan to balance this business proposal with your school?" Biglang natahimik si Irina. "Uh... Well, kaya ko naman siguro. Besides, focus naman ako sa business side ng course ko." "Baka mapansin ka na ng mom mo," biglang sabi ni Marco, pabiro pero seryoso ang mata. "Hindi ba’t lagi kang nagtatago tuwing pumapasok si Tita?" Napalunok si Irina. "Sige na, don’t remind me. Basta I’ll manage. Alam ko naman kung ano ang priorities ko." "Tsk, tsk," sabi ni Lucas, habang umiiling. "We’re here to help you, but you need to promise us something." "Ano 'yun?" tanong ni Irina, sabik malaman. "You have to focus on your studies as well. Hindi pwedeng puro projects and kasutilan. Balance, Irina," seryosong sabi ni Daniel. "Yeah, and we mean it," dagdag ni Troy, na tila nagpapaalala ng matinding bagay. "If you mess up, we’re pulling out of this project." Napabuntong-hininga si Irina. "Fine, fine. I’ll behave. Promise ko sa inyo." "Good," sabi ni Lucas, ngumiti ng konti. "Kasi kung hindi, baka kami pa ang mahuli dahil sa kakasunod sa mga kasutilan mo." Nagkatawanan silang lahat, habang si Irina ay umiling na lang. "You guys are the best." Tumawa si Marco. "Yeah, yeah. You’re our princess, remember?" "Irina, huwag mong kalimutan na hindi ka puwedeng basta-basta lang mag-rely sa amin. We’re here to help, but you need to take responsibility too," paalala ni Daniel. "Got it, Doc!" sagot ni Irina habang nagbibigay ng mock salute. "Basta huwag na tayong magka-gulo ulit tulad ng dati, ha?" sabi ni Lucas habang tumatawa. "Promise! This time, walang gulo. Smooth sailing ‘to!" sagot ni Irina, puno ng kumpiyansa. Habang nag-usap-usap pa sila tungkol sa mga detalye ng project ni Irina, naramdaman niya ang init ng suporta mula sa kanyang mga kaibigan. Sa kabila ng lahat ng kalokohan niya, alam niyang andiyan lagi ang apat na lalaki sa buhay niya—handa silang tumulong at magprotekta sa kanya sa lahat ng pagkakataon. Pero sa likod ng kanyang ngiti, alam din ni Irina na kailangan niyang pagbutihin hindi lang ang business proposal niya, kundi pati na rin ang kanyang pag-aaral. Kaya't habang patuloy ang usapan, nagdesisyon siya sa sarili na magiging mas seryoso na sa mga responsibilidad niya. Kailangan niyang patunayan sa mga kaibigan niya na kaya niya talagang balansihin ang lahat, kahit na siya ang "Reyna ng Kasutilan." *************** IRINA P.O.V Matapos naming mag-usap ng mga kaibigan ko sa coffee shop, tumayo na kami at lumabas. Hinatid nila ako papunta sa school gamit ang sasakyan ni Troy, gaya ng nakasanayan. Tahimik lang ako sa loob ng kotse habang nakatingin sa labas. Alam ko kasi na pagkatapos nito, balik na ulit sila sa kani-kanilang trabaho—si Daniel bilang doctor, si Marco bilang detective, si Lucas bilang police, at si Troy naman bilang businessman. Busy ang mga ‘to pero palaging may oras para sa akin. "Okay, princess," bungad ni Lucas mula sa passenger seat habang papalapit na kami sa campus ko. "Don’t get into trouble, ha? Alam naming kasutilan ang forte mo." Natawa ako. "Wala akong balak manggulo ngayon, promise." "Yeah, right," sagot ni Marco, naka-sunglasses pa habang nagmamaneho. "Palagi mo namang sinasabi ‘yan, pero ano nangyari last time? Nagtago ka pa sa likod namin nung pinagalitan ka ng prof mo." "That was different!" depensa ko, tumatawa pa rin. "Kasalanan niyo din kaya ‘yun, late niyo kasi ako hinatid noon." "Pfft, kasalanan namin?" singit ni Troy mula sa likod. "Kung di ka pa nagising ng late, hindi ka naman malalate sa class mo." "Fine, fine. Sige, kasalanan ko na. But look, I’m being good today!" sabi ko, nagpapacute pa habang tumatawa. Alam kong lagi akong sinasalo ng mga ‘to kapag nagkakaproblema ako. They’ve always been like that—protective, kahit na minsan talagang ako na ang pasimuno ng kaguluhan. Paglapit namin sa gate ng campus, tumigil na si Marco at huminto sa tabi ng sidewalk. "Alright, baba na, miss kasutilan," sabi ni Marco, pinapatay ang makina ng kotse. Huminga ako ng malalim at ngumiti sa kanila. "Thank you, boys! Kahit busy kayo, lagi kayong may time para sa akin." "Kailangan ba talagang i-remind 'yan?" tanong ni Daniel, na nasa likod din kasama ni Troy. "Alam mong hindi ka namin pwedeng pabayaan." "Oo nga," dagdag ni Lucas, "Pero seriously, focus sa studies ha? Walang kalokohan sa loob ng school." Tumango ako, kahit medyo kinakabahan ako dahil alam kong madalas akong mag-skip ng klase. "I’ll behave, promise." Nagpaalam ako sa kanila at bumaba ng kotse. Tumayo ako sa tabi ng sasakyan at kumaway. Nakangiti silang lahat habang tinitingnan akong parang batang inihahatid sa unang araw ng eskwela. "Bye, Irina! Don’t get into trouble!" sigaw ni Marco mula sa bintana, habang inistart na ulit ang kotse. "I’ll try!" sagot ko, tumatawa pa rin habang kumakaway. Nang umandar na ang kotse at nawala sa paningin ko, huminga ako nang malalim at humarap sa gate ng school. Tinitingnan ko ang mga estudyanteng pumapasok at naglalakad sa campus. Alam kong dapat talaga ay nasa loob na ako ng classroom, pero hindi ko maiwasang isipin ang sinabi ni Troy kanina—na kailangan kong seryosohin ang pag-aaral ko. Eh paano nga ba? Mas gusto ko pa ngang mag-focus sa ibang bagay, tulad ng business proposal ko o kaya sa mga plano kong pasukin ang racing. "Okay, Irina," bulong ko sa sarili ko, habang naglalakad papasok ng campus. "Let’s try not to skip class today." Pagdating ko sa main building, nakita ko agad ang ilan sa mga kaklase ko na nag-uusap sa hallway. Nakangiti silang bumati sa akin, pero alam kong halata nilang bihira na akong magpakita sa mga klase. "Uy, Irina! Buti napadalaw ka," biro ni Carla, isa sa mga kaklase kong madalas kong kausap kapag nandoon ako. "Akala ko naka-leave ka na permanently sa school." "Grabe ka naman," sagot ko, tumatawa. "Nagpapakita naman ako minsan!" "Minsan is the key word," sabi naman ni Jake, na nakatayo sa tabi ni Carla. "You better be careful. Baka mamaya, bigla ka nang hindi kilala ng mga prof natin." "Ha! Sila pa?" sabat ko, sabay lakad papunta sa locker ko. "Hindi nila ako makakalimutan." Nagpalit ako ng mga gamit sa locker ko at sumama sa kanila papunta sa classroom. Habang naglalakad kami, hindi ko maiwasang mapaisip kung gaano nga ba talaga ako ka-seryoso sa school. Tama sila Troy—puro kasutilan kasi ang inaatupag ko. Pero at the same time, alam kong kaya ko namang ayusin ang lahat kung gugustuhin ko lang. Nakarating kami sa classroom at umupo ako sa likod, gaya ng nakasanayan ko. Bago pa magsimula ang klase, nag-scroll ako sa phone ko at nakita ang group chat naming magkakaibigan. Troy: "Make sure you’re actually inside the class, Irina." Marco: "Don’t think about escaping, princess. We’re watching." Daniel: "If you skip, may consequences. Remember our deal." Lucas: "Behave or else." Natawa ako habang binabasa ang mga messages nila. Kahit wala sila dito, ramdam ko pa rin ang pagiging protective nila. Nag-reply ako ng isang simple: "Yes, boss! Behave na behave ako." Maya-maya pa, pumasok na ang prof namin at nagsimula na ang discussion. Habang nagle-lecture siya tungkol sa financial management, pilit kong iniintindi ang mga sinasabi niya. Kailangan ko talagang seryosohin 'to, lalo na’t parte ng course ko ang business proposal na gusto kong gawin. Habang sinusulat ko ang notes, bigla kong naisip na buti na lang talaga, supportive ang mga kaibigan ko. Kung hindi dahil sa kanila, baka matagal na akong sumuko sa pag-aaral. Pero dahil nandiyan sila, lagi kong nararamdaman na may naniniwala sa akin, kahit pa minsan ay hindi ako sigurado sa sarili ko. Pagkatapos ng klase, lumabas ulit ako ng classroom at naglakad papunta sa bench sa ilalim ng puno malapit sa building. Tumambay ako doon habang iniisip ang mga nangyari ngayong araw. Habang nakaupo ako, bigla kong naisip na kailangan ko talagang ayusin ang priorities ko. Hindi na ako pwedeng magpabaya. Kung gusto kong maging successful sa future, kailangan kong seryosohin ang mga ginagawa ko—lalo na ang school. Kinuha ko ulit ang phone ko at nag-type ng message sa group chat namin. Me: "Hey guys, just wanted to say thanks. I’ll really focus on school this time." Mabilis ang reply ni Lucas: "Good. We’re proud of you, princess." Sumunod si Marco: "About time you took it seriously." Troy: "Don’t make us worry too much, Irina." At si Daniel naman: "We’ll support you all the way." Napangiti ako habang binabasa ang mga messages nila. Alam kong hindi madali ang balancing act na kailangan kong gawin, pero sa suporta nila, kaya ko ‘to. Sigurado ako. "Hmph," bulong ko sa sarili ko, habang tinitingnan ang paligid ng campus. "I can do this. Kaya ko 'to." Tumayo ako mula sa bench at nagsimulang maglakad ulit. This time, mas mabigat ang pakiramdam ko pero may determinasyon akong bumalik sa classroom. Hindi ko pwedeng sayangin ang pagkakataong ito. Nandiyan ang mga kaibigan ko para sa akin, kaya kailangan ko ring maging deserving sa suporta nila. Habang naglalakad ako, tinitingnan ko ang mga estudyanteng abala sa kani-kanilang buhay. Napangiti ako, alam kong hindi ako nag-iisa sa mga struggles ko. At kahit na minsan ay magulo ang takbo ng isip ko, alam kong kaya ko itong ayusin. I will prove to them, and to myself, that I can be responsible, kahit na ako ang Reyna ng Kasutilan.