Stone Series 3: Reyna ng Kasutilan

KABANATA 5

IRINA P.O.V

Nakasakay ako ngayon sa taxi, papauwi. Tahimik lang ako, pinagmamasdan ang mga ilaw sa daan habang nag-iisip ng mga nangyari sa araw ko. Nakangiti ako habang iniisip ko kung paano ako natanggap sa audition ko at kung paano ko ibinalita sa kanila Lucas at Marco kanina. Alam ko magiging proud din sina Troy at Daniel kapag nalaman nila.

Huminga ako ng malalim at inilapat ang ulo ko sa sandalan ng upuan. Medyo pagod na rin ako kaya plano ko nang matulog nang maaga pag-uwi ko. Ilang minuto pa lang ang nakakalipas, napansin kong medyo mabagal ang takbo ng taxi. Napatanong ako sa driver.

"Kuya, bakit parang mabagal po tayo?"

Sumagot siya, hindi inaalis ang mata sa daan, “Traffic lang, miss. Mukhang may road construction sa unahan, kaya nagkaipitan ng mga sasakyan.”

"Ah, okay po," sagot ko nang walang gaanong alalahanin.

Habang iniisip ko na lang ang mga susunod kong plano, bigla akong napansin na parang may humaharurot na kotse mula sa likuran namin. Nakita ko ito mula sa side mirror ng taxi. Mabilis, masyadong mabilis para sa sikip ng daan. Agad na tumindi ang kaba sa dibdib ko.

“Kuya, parang ang bilis nung kotse sa likod ah,” sabi ko, medyo kinakabahan.

"Oo nga eh, ano bang ginagawa nung driver na 'yun?" sagot ng driver ko, nag-iba na rin ang tono ng boses niya, halata ang pag-aalala.

Wala pang isang minuto, naramdaman ko ang malakas na pagpreno ng taxi. Hindi ko na alam kung saan ako kakapit, parang nagiging slow motion ang lahat. Pumikit ako sandali, umaasang titigil na 'yung kotse sa likod, pero...

BANG!

Nagulat ako sa lakas ng impact, sabay bigla kong naramdaman na umangat ang katawan ko mula sa upuan. Tumama ang ulo ko sa harap ng taxi, sakto sa dashboard. Napasigaw ako sa sakit, at bigla kong naramdaman ang pagkirot ng noo ko.

“Ahhh! Damn it!” sigaw ko habang sinapo ang noo ko. Ramdam ko ang init ng dugo na tumutulo mula sa sugat. Hindi ko alam kung gaano kalaki ‘yun, pero ramdam ko ang matinding sakit. Nakatingin ako sa labas, pero parang lumabo na ang paligid.

Naramdaman ko ang panginginig ng kamay ko, sinubukan kong magsalita pero tila nawawala ang boses ko. Hindi ko alam kung anong nangyari. Naririnig ko na nag-aaway ang driver ng taxi at ang driver ng kotse sa likod, pero hindi ko na maintindihan ang mga sinasabi nila. Ang lakas ng tunog ng mga busina, at parang umiikot ang lahat.

"Miss! Miss! Ayos ka lang ba?!" sigaw ng taxi driver, pero hindi ko na magawang sumagot.

Napapikit ako nang mariin, huminga nang malalim, pero hindi ko na kayang itulak ang sakit. Ang bigat ng ulo ko, at tila lahat ng bagay ay bumibigat kasama nito.

Nakatingin ako sa paligid, pilit na isinasara ang sugat sa isip ko, pero bigla na lang nagdilim ang lahat.

Tapos... wala na akong makita.

************

DANIEL P.O.V

Nasa loob ako ng operating room, sinisikap na gawin ang lahat para mailigtas ang buhay ng pasyente sa harap ko. Nakahiga siya sa operating table, at ang monitor sa gilid ay nagmamarka ng bawat t***k ng puso niya. Sinigurado kong maayos ang mga kagamitan ko—scalpel, suction, clamps—lahat ay nasa tamang lugar. Habang ini-extend ko ang incision, marahan pero sigurado ang galaw ng kamay ko. Alam kong bawat segundo ay mahalaga, bawat pagkakamali ay may kabayaran.

"Scalpel," inabot ko ito kay Dr. Flores, ang head nurse ko.

Kalma lang ako sa labas, pero alam ko sa sarili ko na ang maliit na pagkakamali ay pwedeng magbunga ng trahedya. Hindi ko iniisip ang takot o kaba. Kailangan kong mag-focus. Matapos ang halos tatlumpung minutong operasyon, naramdaman ko na ang pasyente ay magiging maayos na.

"Stitch it up," sabi ko habang iniabot kay Dr. Flores ang scalpel.

Matapos ang operasyon, nagtanggal ako ng gloves at mask, at huminga nang malalim. Tumango ako sa mga kasamahan kong nurse at doctor sa room. Another life saved, another job well done.

Naglakad ako palabas, dumaan sa corridor ng ospital patungo sa lounge para makapagpahinga kahit sandali lang. Naramdaman ko ang bigat ng pagod ko, pero alam kong parte ito ng trabaho. Nagsisimula na akong mag-relax nang biglang tumunog ang emergency alarm. Agad akong napatigil, tila may kung anong bumalot sa akin.

"Dr. Daniel! Emergency patient on the way," sigaw ng isang nurse habang tumatakbo siya sa direksyon ko.

Tumayo agad ako at nagmadaling lumabas. Habang naglalakad papunta sa ER entrance, kinakabahan ako, pero hindi ko ito pinapakita. Maraming beses na akong humarap sa ganitong sitwasyon, pero ngayon iba ang pakiramdam ko.

Pagdating ko sa labas, dumating ang ambulansya. Nagbukas ang pinto at bumaba ang mga paramedics, mabilis nilang inalis ang pasyente mula sa stretcher.

Pagtingin ko sa pasyente, biglang parang huminto ang lahat. Parang nabalot ako ng malamig na hangin. Nanigas ang buong katawan ko. Si Irina… Si Irina ‘yon!

“Irina! No, no, no, no…” Hindi ako makapaniwala. Paano nangyari ‘to?

Agad akong tumakbo papunta sa stretcher at halos mapasigaw ako sa sobrang kaba. Ang ulo ni Irina, puno ng dugo, at kitang-kita ko ang malaking sugat sa noo niya. Para akong sinuntok sa dibdib. Hindi ko kayang makita siyang ganito.

"Get her to the operating room, now!" halos sumigaw ako sa mga nurse at orderly. Agad silang gumalaw. Tumawag pa ako ng additional nurses para siguraduhing may makakatulong.

“Daniel, ikaw ba ang mag-ooperate?” tanong ng isa sa mga nurse.

“Of course, sino pa ba? Ako na!” Halos sumabog na ako sa kaba at galit. Bakit siya? Bakit ngayon? Siya ang pinakapilya sa amin, pero siya rin ang nagbibigay saya sa grupo. Irina is our light, our princess, and now she’s here, bleeding and unconscious.

Agad naming dinala si Irina sa operating room. Pagkapasok ko sa loob, naramdaman ko ang lamig ng room na dati’y komportable sa akin, pero ngayon, tila naging kulungan. Pumasok ang ibang doctor at nurses para tumulong, pero ako ang nanguna sa pag-opera. Hindi ko kayang iasa sa iba ang buhay ng kaibigan ko.

"Prep her. I need the wound cleaned and ready for stitching."

Kita ko ang kamay ko, medyo nanginginig, pero kailangan kong maging matatag. Tumigil ako sandali, huminga nang malalim. Ito si Irina. Alam kong hindi niya ako pababayaan kung ganito ang sitwasyon. Kailangan kong maging kalmado para sa kanya.

Sinimulan ko ang proseso. Dahan-dahan kong linis ang sugat sa ulo niya. Malalim ito, pero hindi ito gaanong malaki. Kailangan ko itong tahiin agad para maiwasan ang impeksyon.

“Gauze,” inabot ko sa nurse. Inilagay niya ito sa sugat, pinunasan ang dugo.

Pinagmasdan ko si Irina habang sinusuri ang sugat. Mabilis ang mga kamay ko, pero sa loob-loob ko, gusto kong sumigaw. Ayoko siyang makita sa ganitong kalagayan.

“Start stitching,” bulong ko sa sarili ko, pilit na pinapalakas ang loob ko.

Habang nagta-tahi ako, patuloy na umaandar sa isip ko ang mga alaala namin ni Irina—ang mga tawanan, ang mga oras na nagiging sutil siya sa amin, kung paano siya lagi ang nagdadala ng liwanag sa mga araw naming magkakaibigan. Ngayon, siya naman ang kailangang iligtas ko. Hindi ko matanggap na ako pa ang kailangang mag-opera sa kanya.

“Daniel, you’re doing great. Stay focused,” sabi ng isang nurse, ramdam marahil ang tensyon ko. Tumango lang ako, hindi makapagsalita.

Matapos ang ilang minuto, tapos ko na siyang tahiin. Mabilis at maingat ang ginawa ko, pero sigurado ako na maayos ang sugat niya. Nakahinga ako ng maluwag, pero hindi ko pa rin mapawi ang kaba. Alam kong ligtas siya, pero sa pagkakataong ito, hindi ako sigurado kung paano ko tatanggapin ang pangyayaring ito.

Nilapitan ko ang gilid ng operating table at hinawakan ang kamay ni Irina. “You’re going to be okay,” bulong ko, kahit alam kong wala siyang maririnig. “You have to be okay.”

Tumayo ako at hinayaan ko nang sila ang magdala sa kanya sa recovery room. Pinilit kong kontrolin ang emosyon ko, pero ramdam ko na halos bumigay na ako. Lumabas ako ng operating room at naupo sa isang upuan malapit sa pinto. Tumungo ako, pinipilit labanan ang pagluha.

Irina… Hindi kita hahayaang mawala.

*************

Pagkatapos kong maoperahan si Irina, napuno ng bigat ang dibdib ko. Hindi ko kayang itago ang takot at pag-aalala, kahit doctor ako at sanay sa ganitong sitwasyon. Si Irina kasi ‘yon—ang aming Reyna ng Kasutilan, ang liwanag sa bawat araw namin. Nagsimulang bumagsak ang pagod ko, pero hindi puwedeng huminto. Kailangan kong tawagan sina Lucas, Marco, at Troy.

Dinial ko agad ang number ni Lucas. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin ang nangyari, pero kailangan nilang malaman. Nang sumagot siya, diretso akong nagsalita.

"Lucas, kailangan niyong pumunta rito sa ospital. Naaksidente si Irina."

Halos hindi siya makapaniwala. "What?! Anong nangyari? Nasaan siya?"

"Naoperahan ko na siya. Nagka-sugat sa ulo, pero stable na siya. Hindi ko masabi nang maayos sa phone. Basta, pumunta kayo agad dito." Ramdam ko ang bigat sa boses ko. Nangako siyang pupunta agad kasama si Marco.

Next, tumawag ako kay Troy. Mas kalmado siya kaysa kina Lucas, pero alam kong kabado din siya. "I'll be there as soon as I can. Just keep us updated, Daniel," sabi niya, at dali-dali ko siyang sinabihan na safe na si Irina pero kailangan nila dito.

Pagkapasok ko sa VIP room, nakita ko ang nurse na nag-aayos ng mga gamit ni Irina. Tahimik ang buong lugar, pero ang utak ko ay patuloy na nagpa-flashback ng eksena kanina. Yung moment na nakita ko si Irina sa stretcher, duguan. Napaisip ako: paano kung hindi siya agad na-respondihan?

After what seemed like an eternity, dumating sina Lucas at Marco. Mabilis silang pumasok sa room, at makikita mo ang galit at takot sa mukha ni Lucas. Agad siyang lumapit sa akin, walang pag-aatubili.

"Daniel, sino ang may kagagawan nito? Sinong responsible dito?" tanong niya, galit na galit.

Sumingit si Marco, seryoso ang tingin. "Huwag kang mag-alala. Once malaman natin kung sino ang may kasalanan, hindi natin sila palalampasin. Sisiguraduhin kong makukulong ‘yung taong ‘yon." Ang tono ng boses ni Marco ay puno ng determinasyon. Detective siya, at alam kong hindi siya titigil hangga't hindi niya nalalaman ang totoo.

Tumango lang ako. "Hinahanap pa ng pulisya ang driver ng truck na involved sa aksidente. They’re still investigating."

“Kung sino man ‘yan, lagot sila,” dagdag ni Lucas, halata ang poot sa boses niya. "They messed with the wrong person. Si Irina pa talaga?"

Pagdating ni Troy, nakita ko agad na pilit siyang nagpapakalma, pero ramdam ang tensyon. “How is she?” tanong niya, diretso sa akin. Sumandal ako sa dingding at sinabi ko sa kanila ang status ni Irina.

“She’s stable now. The wound wasn’t too deep, but it could have been worse. Maayos na siyang tahiin. Maghihintay na lang tayo na magising siya.”

Tahimik silang tatlo habang iniisip ang nangyari. Hindi nila matanggap na nasa ganitong sitwasyon si Irina, lalo na’t sobrang ingat nilang lahat sa kanya. Iyon na nga eh, parang prinsesa si Irina sa amin—lagi siyang protektado, pero ngayon, kahit gano’n kalaki ang effort namin, nandito siya, nakahiga at walang malay.

“Gisingin niyo na siya,” sabi ni Lucas, pilit na nagbibiro pero halata ang lungkot sa tono niya. “Baka sinusubukan lang tayong takutin ng sutil na ‘yan.”

Hindi ko maiwasang mapangiti kahit papaano. “Kilala mo naman si Irina, kahit pa paano, gagawa at gagawa ‘yan ng eksena.”

After ilang oras ng paghihintay, biglang gumalaw ang kamay ni Irina. Napahinto kami, sabay-sabay na tumayo mula sa mga upuan. Nakita kong unti-unti siyang nagmulat ng mata, at sa loob-loob ko, parang nabunutan ako ng tinik.

Napatingin si Irina sa amin, at biglang ngumiti. “Oh, bakit ang seryoso niyo? Parang may namatay.”

Halos hindi ako makapaniwala. Tumawa pa siya na parang walang nangyari! Talaga bang ganito ka makulit si Irina? Pagkatapos ng lahat ng ito, siya pa talaga ang unang nagsalita at nagbiro!

“Are you kidding me right now, Irina?!” sigaw ni Lucas, halata ang pagka-irita pero halong saya. “You almost gave us a heart attack, tapos ganyan ka pa makatawa?”

Tinakpan ni Irina ang sugat sa ulo niya gamit ang kamay at ngumisi. “Sorry na! Sakit ng ulo ko eh, pero okay na ako, promise.”

Sumingit si Marco, “Well, we’re glad you’re okay. Pero seryoso, Irina, we’re going to find the person who caused this accident. Sisiguraduhin namin na makakulong sila. They hurt our princess.”

Napatitig lang si Irina kay Marco, at nakita kong parang naluha siya ng konti. Pero gaya ng inaasahan, binawi niya ito agad. “Ay, ang drama niyo naman. Parang gusto niyo akong iuwi na naka-wheelchair, ha?”

Troy stepped closer and smiled. “Irina, next time, sumakay ka na lang ng helicopter para siguradong safe ka. Baka kailangan mo nang hindi mag-commute.”

Natawa kaming lahat, pero sa totoo lang, ramdam ko pa rin ang kaba sa dibdib ko. Hindi pa rin ako maka-get over sa nakita kong duguan siyang nakahiga kanina. Kahit pa nagpapatawa si Irina, hindi mababago ang takot na naramdaman namin.

“Seriously, though,” sabi ko, tinignan ko siya ng diretso sa mata. “Don’t ever scare us like that again. You have no idea kung gaano kami kinabahan. Ayoko nang maulit ‘yon.”

Ngumiti si Irina, pero nakita ko ang seryoso niyang tingin sa akin. “Promise, hindi na.”

Lucas, being Lucas, couldn't resist adding, “I swear, Irina, kung hindi ka pa tumigil sa pagiging sutil mo, I’ll personally put you in a bubble wrap.”

Natawa kami, at kahit papaano, nabawasan ang bigat na dala-dala ko simula nang makita ko siya sa stretcher kanina. Si Irina nga talaga—kahit anong mangyari, siya pa rin ang nagpapagaan ng sitwasyon. Sa kabila ng lahat, nandito siya, nakangiti at nagpapatawa pa.

Nakatitig ako kay Irina habang natatawa siya kasama ang iba. I couldn't believe how lucky we were. She really was a fighter, kahit gaano siya kakulit. Sa moment na iyon, alam ko, walang kahit anong aksidente ang pwedeng bumagsak sa kanya at hindi niya malalagpasan.

She’s our princess, our light, and she will always find a way to shine—even after a storm like this.