Stone Series 3: Reyna ng Kasutilan

KABANATA 4

IRINA P.O.V

Nandito ako ngayon, nakaupo sa isang maliit na bench habang hinihintay ang tawag ng number ko. Ramdam ko ang panginginig ng mga kamay ko habang pinipilit kong huminga nang malalim. Sino ba naman ang mag-aakala na sa kabila ng lahat ng nangyari, nandito ako ngayon, mag-audition para maging singer?

Nag-decide akong ituloy ang pangarap ko pagkatapos ng usapan namin ni Mama. Iyon ang gabing nagbukas ng mga mata ko—na hindi ko kailangan ipagpalit ang mga gusto ko sa gusto ng ibang tao. Kahit na alam kong ayaw ni Papa, narito ako, dala ang pangarap kong kumanta sa harap ng mga taong hindi ko kilala.

Tiningnan ko ang number na hawak ko—12. Hindi ko mapigilang kabahan habang pinapanood ko ang mga contestant na nasa harapan ko, nagpapakitang gilas. Ang galing nila. Ang gagaling nilang kumanta, parang wala silang kaba, parang napakadali para sa kanila na humarap sa mga judges at mga taong nanonood.

Napansin kong tumunog na ang microphone sa stage. “Number 10, you're up next.”

Ilang contestant na lang, at ako na. Kinakabahan ako, pero may excitement din sa dibdib ko. Iniisip ko na lang ang sinabi ni Mama noong gabi na iyon, na kailangan kong sundin ang mga pangarap ko. “Kaya mo ‘yan,” bulong ko sa sarili ko. “Kaya mo ‘to, Irina.”

Pinilit kong makinig sa kasalukuyang kumakanta sa stage, isang lalaki na sobrang galing mag-birit ng high notes. Naisip ko, nako, paano kaya ako? Pero agad kong tinanggal ang mga duda sa isip ko. Hindi ko kailangan magpatalo sa kaba ngayon, hindi na ako pwedeng umatras. Ginusto ko ito, at ngayon, kailangan kong ipakita na kaya ko.

Nasa likod ko ang isang grupo ng mga contestant, nagkakatuwaan habang hinihintay din ang tawag nila. Napansin kong may isang babae na mas bata sa akin ang nagtanong, “First time mo ba?”

Napalingon ako at ngumiti nang bahagya. “Oo, first time ko,” sagot ko, pilit tinatago ang kaba ko sa ngiti. “Ikaw?”

“Pangatlong beses ko na 'to,” sagot niya, mukhang sanay na siya sa ganitong mga audition. “Pero lagi akong kinakabahan, promise.”

Nakakagaan ng loob na malaman na hindi ako nag-iisa sa kaba. "Grabe, nakakakaba nga talaga," sabi ko, pinipilit na mas mapalagay ang loob ko. "Pero exciting din, no? Parang once in a lifetime chance."

"Oo nga eh, pero kaya natin 'to," sabay ngiti ng babae bago siya bumalik sa grupo niya.

Bumaling ulit ako sa stage. Ang contestant number 11 ay nagsimula nang umawit. Isang mellow na kanta na may malumanay na tono. Tahimik ang buong paligid habang kumakanta siya, at ramdam ko ang tension sa hangin. Hinihintay ko na lang ang tawag ng pangalan ko.

Habang kumakanta siya, naramdaman ko na parang tumitigil ang oras. Iniisip ko ang lahat ng pinagdaanan ko bago makarating dito. Lahat ng oras na sinayang ko sa pagtago ng totoong gusto ko, lahat ng pagkakataon na hindi ako tumayo para sa sarili ko. Pero ngayon, ito na ‘yung pagkakataon ko. Ito na ‘yung pagkakataong ipakita sa lahat, lalo na sa sarili ko, na kaya kong sundin ang mga pangarap ko.

Bigla akong nakaramdam ng paggalaw sa loob ng bulsa ko. Nagtunog ang cellphone ko, isang text mula kay Mama.

"Good luck, anak. Naniniwala ako sa'yo. Kayanin mo."

Napasandal ako nang bahagya sa upuan. Ang simple ng mensahe niya, pero sapat na iyon para pakalmahin ako kahit papaano. Kaya ko 'to, paulit-ulit kong sinasabi sa sarili ko. Para kay Mama, para sa akin.

At bigla, narinig ko na ang tawag mula sa microphone.

"Number 12, please get ready."

Tumayo ako nang dahan-dahan, sabay hinga nang malalim. Ito na ‘to. Habang naglalakad ako papunta sa stage, parang nagiging blur ang paligid. Ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang, pero sa isip ko, iniisip ko ang kanta na pipiliin ko. ‘Yung kantang magpapakita ng tunay kong nararamdaman.

Pagdating ko sa stage, hinigpitan ko ang kapit ko sa microphone. Tiningnan ko ang mga judges sa harapan. Mukha silang seryoso, pero may hint ng paghihintay. Huminga ulit ako nang malalim bago nagsimula.

“Kakanta po ako ng ‘Araw-Gabi’ ni Regine Velasquez,” sabi ko. Pinilit kong i-compose ang sarili ko, kahit na ramdam ko pa rin ang kaba. At nang nagsimula na ang intro ng kanta, pinikit ko na lang ang mga mata ko at inisip ko ang mga bagay na nagpapasaya sa akin—si Mama, si Troy, si Daniel, at ang mga kaibigan ko. Para sa kanila itong lahat.

Nagsimula akong kumanta, marahan ang bawat nota.

"Araw-gabi, nalilito,

Bakit laging ganito,

Ang puso ko’y umiibig sa'yo."

Naririnig ko ang sarili kong boses, at sa bawat pag-awit ko ng linya, parang unti-unti akong nakakawala sa kaba. Parang ako na lang at ang kanta. Wala nang ibang mahalaga sa oras na iyon kundi ang boses ko at ang mga salita ng kanta.

"Hanggang kailan magtitiis,

Hanggang kailan maghihintay,

Na maging aking ka lamang."

Sa chorus, naramdaman kong naging mas buo ang boses ko, mas malaya. Ramdam ko ang bawat salita. Hindi na ako natatakot. Kahit anong mangyari pagkatapos nito, alam kong binigay ko ang lahat. Ito ang moment ko.

"Araw-gabi, tayong dal'wa,

Ang mundo ko'y ikaw lamang."

Pagkatapos ng last note, napansin kong tahimik ang paligid. Nakabukas pa rin ang mga mata ko, tinitingnan ang mga mukha ng mga tao sa harapan ko. Hindi ko alam kung anong iniisip nila, pero hindi ko na rin iniintindi. Ang importante, nandito ako. Natapos ko ang kanta, at ito ang simula ng pag-abot ko sa pangarap ko.

Pagkatapos ng ilang segundo, narinig ko ang mga palakpak. Hindi man ito ganoon kalakas, pero sapat na ito para magbigay ng assurance na kaya ko.

Nakangiti akong bumaba ng stage, mas magaan ang pakiramdam. Alam ko, hindi pa ito ang dulo ng journey ko. Pero simula pa lang ito ng bagong kabanata sa buhay ko—isang buhay na ako ang nagdidikta ng sarili kong direksyon.

**************

Pagpasok ko sa presinto, para akong batang nagmamadaling tumakbo papunta sa paborito kong lugar. Pamilyar na pamilyar na sa akin ang amoy ng lugar—ang halo ng kape, papel, at kaunting usok mula sa mga patrol car. Parang bahay ko na rin ito, lalo na’t halos lahat ng police dito kilala na ako. Sinalubong ko agad sila ng malawak na ngiti.

“Good morning, kuya Randy!” bati ko sa officer na naka-duty sa front desk. “Si Lucas, nandiyan ba?”

Napalingon siya sa akin habang sinusuri ang isang papel sa desk. “Naku, Irina! Ano na naman ang ginagawa mo dito? Araw-araw ka na lang tambay dito ah,” biro niya. “Lucas is out on patrol, pero baka bumalik na mamaya. May kailangan ka ba? Sabihin mo, ako na lang tutulong sa’yo.”

Tumawa ako at umiling. “Wala naman, kuya. May ibabalita lang ako kay Lucas. Sobrang saya ko kasi!”

Napansin kong may isang police na lumapit at nagbigay ng thumbs up kay kuya Randy. Nakangiti ako habang kinakamayan niya si kuya Randy, parang may sinabi pa siyang hindi ko naintindihan dahil tuloy-tuloy pa rin ang excitement ko.

Biglang tumunog ang pinto at may pumasok na lalaki, naka-plain clothes at seryoso ang mukha. Halos hindi na ako kailangan tumingin ng dalawang beses para makilala siya—si Marco, ang detective.

“Marco!” sigaw ko, habang tumatakbo ako papunta sa kanya. Hindi ko mapigilan ang excitement ko na i-share ang good news. “Natanggap ako! Natanggap ako sa audition!”

Tumingin siya sa akin, nagulat sa ingay na ginawa ko, pero ngumiti rin pagkatapos. “Talaga? Congrats, Irina. Sabi ko na nga ba, kaya mo ‘yan,” sabi niya, medyo nakangisi pero may halong pagod ang boses. Mukhang kararating lang niya mula sa case. "Anong kanta 'yung kinanta mo?"

“Nakakakaba, pero kinanta ko yung ‘Araw-Gabi’ ni Regine Velasquez,” sagot ko, halos hindi mapigil ang excitement ko. “Grabe, Marco, ang daming tao. Akala ko hindi ako matatanggap kasi ang gagaling ng mga contestant. Pero ayun, natanggap ako! Hindi pa rin ako makapaniwala hanggang ngayon.”

Nakangiti lang si Marco, tila napagod sa mga kaso niya pero masaya para sa akin. “Alam kong kaya mo ‘yun, Irina. Lagi ka namang determined sa mga bagay na gusto mo,” sabi niya. “Pero ano na ang plano mo ngayon? Paano na ang school mo?”

Napahinto ako sandali. Alam kong inevitable na itanong niya ‘yun, lalo na’t alam ni Marco na hindi ako consistent sa classes ko. Pero hindi naman ibig sabihin na nag-give up ako sa school, di ba?

“Huwag kang mag-alala, hindi ko naman pababayaan ‘yung school,” sagot ko. “Time management lang talaga. Basta, ngayong natanggap ako, gagawin ko ang lahat para maayos ko ang schedule ko.”

“Good,” sabi ni Marco habang tumango. “Basta, huwag mong hayaan na mawala ‘yung focus mo sa mga importanteng bagay.”

Biglang dumating si Lucas, naka-uniform pa rin at mukhang kakatapos lang ng patrol. Agad siyang lumapit sa akin at kumaway. “Irina! Anong ginagawa mo dito? Nakakailang balik ka na rito ah. May good news ka ba?” tanong niya, halatang curious sa kinikilos ko.

“Oo, Lucas! Natanggap ako sa audition!” sigaw ko, hindi na kayang pigilan ang excitement ko.

“Wow!” sabi ni Lucas, halatang natuwa rin siya. “Sabi ko na nga ba. Dapat pala nag-bet ako na matanggap ka eh! Congrats!”

Tumawa kami pareho at kinamayan ako ni Lucas. “Kailan ‘yung mga rehearsals mo? Exciting ‘yan ah. First time mo, tapos natanggap ka agad.”

“Next week na magsisimula,” sagot ko, halos hindi pa rin makapaniwala sa lahat ng nangyayari. “Hindi pa ako sure kung paano ‘yung mga schedules, pero siguradong magiging busy ako.”

“Busy ka na nga sa school, busy ka pa sa singing career mo,” biro ni Marco, nagtaas ng kilay. “Baka hindi ka na namin makita madalas sa presinto ah. Wala na kaming makakausap dito.”

“Of course hindi!” sagot ko, tumawa habang nag-cross arms. “Kayo pa? Kayo nga ang mga first na pinuntahan ko para ibalita ‘to! Kaya nga ako nandito eh.”

Sabay tingin ko kay Lucas. “Ikaw ha, hindi mo pa ako chinicheck minsan kahit alam mong nandito ako. Buti na lang nandito si Marco, laging may oras makipag-usap.”

Nagkatinginan kami at nagtawanan. Alam naman namin lahat na biro lang ‘yun, pero alam din namin na totoo na malapit ako sa kanila. Sa lahat ng oras na nandito ako, sila ang mga taong nagbigay sa akin ng suporta—si Lucas, si Marco, at lahat ng pulis dito sa presinto.

“Kaya kung busy ka na, paano na kami? Hindi ka na magpapakita rito?” tanong ni Lucas na tila seryoso, pero may halong biro sa tono.

“Grabe naman kayo,” sagot ko. “Siyempre, bibisitahin ko pa rin kayo! Hindi ko naman kayo kayang iwan nang ganun-ganun lang. Kung hindi ako babalik dito, saan pa ako pupunta para maglabas ng mga problema ko?”

Tawa ulit si Marco. “Wala kang problema, Irina. Magaling ka, talented, and mukhang hindi mo na kailangan ng advice namin.”

“Huwag mo naman akong ganyanin,” biro ko. “Kailangan ko pa rin kayo. Kapag kailangan ko ng pep talk, sino pa bang tatakbuhan ko kundi kayo?”

Nakangiti lang si Lucas at Marco habang nagpatuloy ang usapan namin. Alam kong laging busy ang mga trabaho nila, pero kahit kailan, hindi nila ako pinabayaan. Kaya sila ang mga unang nakakaalam ng lahat ng good news ko, kasi sila ang mga taong talagang mahalaga sa akin.

Naramdaman ko ang saya sa paligid. Ito ‘yung mga simpleng bagay na nagpapasaya sa akin—ang pag-uusap, ang tawanan, at ang pagbabahagi ng mga pangarap ko sa mga taong mahalaga sa akin.

“Basta, good luck sa’yo,” sabi ni Lucas bago siya nagpaalam dahil may kailangan siyang asikasuhin. “We’re proud of you, Irina.”

Tumango si Marco bilang pagsang-ayon. “Kaya mo ‘yan, basta focus lang.”

“Thank you, guys,” sagot ko, bago ko silang iniwan para umuwi. Hawak ko ang cellphone ko, naglalakad papunta sa labas ng presinto. Habang iniisip ko ang lahat ng nangyari, hindi ko mapigilang ngumiti. Alam ko na hindi madali ang mga susunod na hakbang, pero alam ko ring kaya ko. May mga taong naniniwala sa akin, at iyon ang mahalaga para sa'kin.