Stone Series 2: Reyna ng Karera

KABANATA 3

ZARINA P.O.V

Pagkatapos ng klase, hindi na ako nag-aksaya ng oras. Sobrang dami kong iniisip kanina—ang mga tingin ni Ma’am Santiago, ang mga tanong ni Jessa, at siyempre, ang takot na baka malaman ni Mama ang lahat. Pero ngayong tapos na ang school, alam kong oras na para gawin ang gusto ko—ang buhay na gusto ko. Kaya’t agad akong dumiretso kay Tito Lito.

Habang naglalakad ako papunta sa parking lot, ramdam ko pa rin ang bigat ng mga requirements sa school. Pero sa oras na makita ko ang kotse ko, parang nawawala ang lahat ng iniisip ko. Dito ako komportable. Dito ako totoong ako.

Binuksan ko ang pinto ng kotse ko at mabilis na pinaandar ang makina. Habang binabaybay ko ang daan papunta kay Tito, naramdaman ko ang adrenaline na palaging sumasama sa akin tuwing papunta ako sa garahe. Alam kong may practice kami ngayon para sa susunod na karera, at kailangan ko itong paghandaan. Hindi ko mapigilang mapangiti habang iniisip ko ang excitement ng bawat race.

Nang makarating ako sa garahe ni Tito, agad kong nakita siyang nakatayo sa labas, nakangiti habang pinagmamasdan ang pagdating ko. Kumpiyansa ang dating ni Tito Lito—lagi siyang may aura na para bang walang problema sa mundo. Pero sa totoo lang, siya lang ang taong naiintindihan ako nang buo. Siya lang ang may alam ng lahat tungkol sa buhay ko—mula sa karera hanggang sa mga problema ko sa school at sa pamilya.

"Zarina!" sigaw niya habang binababa ko ang bintana ng kotse. "Right on time, ah. Ready ka na ba?"

Ngumiti ako at bumaba ng kotse, bitbit ang helmet ko. "Of course, Tito. Hindi pwedeng hindi ako ready, diba?"

Tumingin siya sa akin nang mabuti, na para bang sinusuri niya ako. "Mukha kang pagod, ah. Okay ka lang ba? School stuff again?"

Napabuntong-hininga ako at umupo sa hood ng kotse ko. "Oo, Tito. Alam mo na ‘yun—same old story. Absente ako kahapon, kaya ngayon ako na naman ang pinagbubuntunan ng mga teachers ko."

Tumawa siya ng mahina at tumango. "Well, ano pa bang bago? Alam naman natin na mas mahal mo ang bilis ng kotse kaysa sa classroom." Pinitik niya ang helmet ko at tumawa. "Pero kidding aside, kaya mo bang pagsabayin ang lahat? Ang school, ang karera—at syempre, ang mga expectations ni Tita Carmen?"

Napaisip ako nang saglit bago sumagot. Alam kong lagi kong tinatanong ang sarili ko ng parehong tanong. "Honestly, Tito, hindi ko alam. Parang ang hirap pagsabayin. Tapos si Mama, palaging gusto akong makita sa top ng class, tapos si Dad naman, tahimik lang pero halata ko rin na gusto niyang sumunod ako sa mga gusto ni Mama." Huminga ako ng malalim, sinusubukang kontrolin ang mga emosyon ko. "Pero alam mo naman, Tito. This is what I really want. Hindi ‘yung corporate life, hindi ‘yung pagiging perfect daughter para kay Mama. Gusto ko ‘tong ginagawa natin. Gusto ko ang karera."

Tumango si Tito Lito, ramdam ko ang pagkaintindi niya sa akin. "Alam ko ‘yan, Zarina. At hindi kita kailanman pinilit na pumili sa dalawa. Pero may oras na kailangan mong gumawa ng desisyon. Hindi pwedeng palagi kang nasa gitna ng dalawang mundo. Darating din ang araw na pipilitin kang pumili."

Napatingin ako sa malayo, tahimik na iniisip ang sinabi niya. Alam kong totoo ang mga salita ni Tito, pero hindi ko kayang isipin na pipiliin ko ang isa at iiwan ang isa. Sa ngayon, gusto kong isabay ang dalawa. Gusto kong ituloy ang karera, pero hindi ko rin kayang talikuran ang mga pangarap ng pamilya ko para sa akin.

"Siguro nga, Tito," sagot ko, sabay yuko. "Pero hindi pa ngayon. For now, focus muna ako sa susunod na race. Siguro kapag nanalo ako, mas magkakaroon ako ng confidence na sabihin sa kanila ang totoo."

Tumawa si Tito at tinapik ang balikat ko. "Yan ang gusto kong marinig! Hindi ka dapat matakot, Zarina. Ikaw pa! You're the Queen of the Track! Kahit sino pa ang kalaban mo, kaya mo silang talunin."

Ngumiti ako, ramdam ko ang excitement sa bawat salita ni Tito. Siya lang talaga ang nagpapalakas ng loob ko tuwing natatakot ako o nagdududa sa sarili ko. "Thanks, Tito. Kailangan ko talaga ng boost ngayon. Sobrang daming pressure sa school, and then there's this… Pero alam ko, this is where I belong."

Naglakad kami papunta sa kotse, at habang inihahanda ko ang sarili ko, narinig ko si Tito na nagsasalita ulit. "Alam mo, Zarina, hindi ka dapat mag-alala masyado. Minsan, kailangan lang ng break. Kaya itong practice na ‘to, walang pressure, okay? Enjoy mo lang ang bawat moment."

Tumango ako, kinuha ang helmet ko at ipinatong sa ulo ko. "Alright, Tito. Let’s do this."

Pagpasok ko sa kotse, naramdaman ko ang pamilyar na sigla. Ito ang mundo ko. Hindi ko kailangang magpanggap dito. Sa oras na humawak ako ng manibela at marinig ang tunog ng makina, lahat ng iniisip ko—ang school, ang expectations ni Mama, ang takot ko na baka hindi ko kayanin—lahat ng iyon nawawala.

Habang pinaandar ko ang kotse, narinig ko ang boses ni Tito sa radyo. "Okay, Zarina. I-test drive natin ‘to. Keep it smooth sa first few laps, then push harder later. You know the drill."

"Copy that," sagot ko, habang pinipihit ang manibela at nararamdaman ang pag-andar ng kotse sa track. Napangiti ako, naramdaman ko ulit ang adrenaline na dumadaloy sa katawan ko.

First lap, I kept it steady. Alam ko na kailangan munang pakiramdaman ang kotse, kahit ilang beses ko na itong nadala sa track na ‘to. Naramdaman ko ang bawat kanto ng manibela, ang bawat kurbada ng track. Pero sa second lap, pumasok na ang instinct ko. Hinawakan ko ang manibela nang mas mahigpit at pinabilis ang takbo. Naririnig ko ang tunog ng makina, sumasabay sa t***k ng puso ko.

"Great job, Zarina! Keep it up!" sigaw ni Tito sa radyo, halatang proud siya.

Habang tumatakbo ako sa track, biglang napangiti ako. Dito ako malaya. Wala akong iniisip na ibang bagay—walang school, walang pressure mula sa pamilya ko. Ako lang at ang bilis ng takbo ko.

Pagkatapos ng ilang laps, binagalan ko ang kotse at nag-park sa tabi ni Tito. Bumaba ako ng kotse, pagod pero masaya. Tinanggal ko ang helmet ko at huminga nang malalim, ramdam ang kasiyahan mula sa practice.

"That was amazing, Zarina!" sabi ni Tito, nilapitan ako at niyakap. "You're ready for the next race. Kaya ko ‘to sinasabi—you're born to do this."

Ngumiti ako, humawak sa balikat ni Tito. "Salamat, Tito. Ikaw lang talaga ang nagbibigay sa akin ng confidence na ‘to. Pero alam ko, kailangan ko ring harapin ang mga bagay na hindi ko kayang takasan."

Tumango si Tito, nakangiti. "Tama ka diyan, Zarina. But for now, enjoy mo muna ang moment na ‘to. You did great today."

Naglakad kami pabalik sa garahe, habang iniisip ko ang mga darating na araw. Alam ko na maraming pagsubok pa ang haharapin ko, pero sa bawat lap na tinatakbo ko, mas lalo kong nararamdaman na dito ako nabibilang.

****************

Pagpasok ko pa lang sa bahay, ramdam ko na ang tensyon. Tahimik, pero alam kong may mali. Hindi ko inasahan ang sumunod na mangyayari.

PAK!

Isang malakas na sampal ang dumapo sa kaliwang pisngi ko. Namalayan ko na lang na humawak ako sa mukha ko, nagulat, at nakita si Mama na nag-aapoy ang mga mata sa galit.

“Ano’ng iniisip mo?” sigaw ni Mama. Hindi ko pa rin maintindihan kung ano ang nagawa kong mali. Nandun lang ako kanina, nag-eenjoy sa practice kasama si Tito, tapos bigla akong sinalubong ng ganito. “Bakit hindi ka sumipot sa meeting natin sa Demirova Associates? Pinahiya mo ako, Zarina! Pinaasa mo sila tapos hindi ka dumating!”

Bigla kong naalala. Yung meeting na iyon—nakalimutan ko dahil sobrang focus ko sa karera. Parang nalunod ang lahat ng excitement na nararamdaman ko kanina. Pakiramdam ko, bumagsak lahat ng mundo ko sa isang iglap. Paano ko nga ba nakalimutan?

“M-Ma, sorry,” bulong ko, nag-aalangan habang sinusubukan kong pigilan ang luha sa mga mata ko. Pero sa halip na kumalma, lalo pang lumaki ang apoy sa mga mata niya.

“Sorry? Sorry na lang lagi ang sinasabi mo!” halos pasigaw niyang sagot. “Akala mo ba sapat na ang sorry para pagtakpan ang kahihiyan na binigay mo sa pamilya natin?”

Nanlalamig ang buong katawan ko. Hindi ko alam kung ano pa ang sasabihin ko. Alam kong galit na galit si Mama, pero hindi ko rin kayang sabihin sa kanya ang totoo—hindi ko kayang aminin na mas pinili kong mag-practice ng karera kaysa harapin ang responsibilidad ko bilang isang Demirova.

“Anong klaseng anak ka?” tuloy pa rin siya, hindi ako pinapakinggan. “Ginawa ko ang lahat para sa’yo! Lahat ng gusto mo, binigay ko! Credit cards, gadgets, lahat ng luho—tapos hindi mo man lang kayang tuparin ang isang simpleng bagay?”

Nakayuko lang ako, hindi makatingin sa kanya. Ramdam ko ang bawat salita niya na parang mga patalim na tumatama sa puso ko. “Mama, please, hindi ko sinasadya...”

Pero hindi niya ako pinatapos. “Hindi mo sinasadya? Alam mo ba kung gaano kalaking meeting ‘yun? Nakakahiya! Ano’ng iisipin nila? Na hindi ako marunong magpalaki ng anak na responsable? Na walang kwenta ang mga Demirova?”

Nanginginig ang boses ni Mama, at halos mamuo ang luha sa mga mata niya. Hindi ko siya madalas makitang ganito ka-emotional, kaya lalo lang akong napatulala. Ramdam ko ang disappointment, hindi lang galit. At masakit iyon. Mas masakit kaysa sa sampal.

“Starting today, grounded ka!” sabi niya bigla. Hindi ko inaasahan iyon.

“M-Mama, please…” Pilit akong nagmamakaawa, pero wala akong magawa. Desidido siya.

“No more credit cards, no more going out. Hindi ka lalabas ng bahay maliban na lang para pumasok sa eskwelahan!” dagdag pa niya. “At magtutulungan tayo sa trabaho ng Demirova Associates. Hindi na kita hahayaang maging pabaya! Wala kang ibang gagawin kundi ang mag-focus sa studies at sa responsibilities mo sa pamilya! Tama na ang kalokohan mo, Zarina.”

Halos hindi ko ma-process ang lahat ng sinabi niya. Grounded? No more credit cards? Hindi ako pwedeng lumabas? Biglang bumigat ang dibdib ko. Paano na ang mga susunod na karera? Paano na ang racing life ko? Hindi ko kayang bitawan iyon. Hindi ko kayang bitawan ang tanging bagay na nagpapasaya sa akin.

“Mama, please, hindi ko sinasadya. Na-overwhelm lang ako. Ang daming ginagawa sa school... at ang dami ring expectations...” Wala akong maisip na masabi. Alam kong kahit anong sabihin ko, hindi siya makikinig. Hindi ako pwedeng umamin tungkol sa karera—hinding-hindi.

“School? Hindi mo ako maloloko, Zarina.” Tinitigan niya ako nang matalim, parang alam niyang may tinatago ako pero hindi niya alam kung ano. “Ang dami mong sinasabi tungkol sa school pero anong nakukuha ko? Puro excuses! Huwag mong sabihing nakalimutan mo dahil lang sa pag-aaral, Zarina. Alam kong may ibang dahilan.”

Tahimik ako. Wala akong sagot. Gusto ko nang magpaliwanag, pero paano ko nga ba sasabihin ang totoo? Na iniwan ko ang meeting dahil nag-practice ako ng racing? Na pinili ko ang passion ko kaysa sa responsibilidad ko sa pamilya?

“Zarina, hindi kita pinalaki para maging ganito. Hindi ko pinaghirapan ang lahat ng ‘to para lang masayang dahil sa kapabayaan mo!” Tinignan niya ako nang deretso sa mata, puno ng disappointment. “Ayusin mo ang priorities mo, dahil kung hindi, hindi ko alam kung anong mangyayari sa’yo.”

Nakatayo lang ako doon, hindi makapagsalita. Pakiramdam ko, wala akong boses. Ang bigat ng mga salita niya, at ang pressure na dala ng pangalan namin ay tila lumulunod sa akin. Sobrang bigat ng mundo na ipinapasan ko, at kahit gaano ko gustong sabihin kay Mama kung ano talaga ang nararamdaman ko—hindi ko magawa.

“Simula bukas, magtatrabaho ka sa kumpanya. Sasamahan mo ako sa mga meetings at mag-aaral ka nang mabuti. Wala ka nang ibang gagawin, klaro ba?”

Hindi ko magawang sumagot. Tumango na lang ako, kahit alam kong hindi ko kayang isabuhay ang gusto niyang mangyari. Paano ko pipigilan ang racing? Paano ko pipigilan ang sarili kong pangarap?

“Good.” Tumalikod si Mama, tapos ay huminga nang malalim. “Ayokong marinig ang kahit anong reklamo, Zarina. You better shape up. Or else...” Hindi na niya tinuloy ang banta, pero ramdam ko ang bigat nito. Lumabas siya ng kwarto na iniwan akong nakatayo pa rin, tulala, hindi alam ang gagawin.

Pagkaalis ni Mama, bumagsak ako sa sofa, nag-iisip kung paano ko haharapin ang mga susunod na araw. Ang sakit ng pisngi ko, pero mas masakit ang loob ko. Gusto ko sanang umiyak, pero alam kong hindi makakatulong iyon.

Anong gagawin ko ngayon?