Stone Series 2: Reyna ng Karera

KABANATA 2

ZARINA P.O.V

"Uuwi na ako, Tito," sabi ko habang inililigpit ko ang helmet at mga gamit ko sa backseat ng kotse. "Lumagpas na ako sa curfew ni Mama. Baka kung ano na ang isipin kapag nakita niyang wala pa ako."

Tumingin si Tito Lito sa oras sa kanyang relo, pagkatapos ay tumango. "Oo nga, medyo late ka na. Pero kaya mo naman 'yan. Basta wag ka lang palata. At tandaan mo, iwas-iwas din sa mga tanong ni Tita Carmen."

Tumango ako, medyo kinakabahan na rin sa mga posibleng mangyari pagdating ko sa bahay. "Salamat, Tito. Kita tayo ulit bukas?"

"Oo naman, Queen. Basta ingat sa pag-uwi. Text mo ako kapag nasa bahay ka na," sagot niya, sabay tapik sa balikat ko.

Agad kong pinaandar ang kotse ko at mabilis na umalis sa pit lane. Habang bumabaybay ako sa daan, sinulyapan ko ang orasan sa dashboard. Lagpas isang oras na ang curfew ko. Hindi ako puwedeng makapagkamali sa mga susunod na galaw ko. Alam kong kakausapin ako ni Mama pagdating ko sa bahay, at kailangan kong maghanda ng magandang excuse.

Nang makarating ako sa bahay, tahimik kong ipinarada ang kotse sa garahe. Hindi na ako gumawa ng ingay. Pinihit ko ang pinto ng bahay nang marahan, umaasang tulog na sila. Pero pagbungad ko sa sala, nakita ko agad si Mama, nakaupo sa sofa, nakakunot ang noo at nakataas ang kilay.

"Zarina," bati niya, ang boses niya malamig, pero kita sa mga mata niya na hindi siya natutuwa sa pagdating ko. "Anong oras na?"

Napansin ko si Dad na kakalabas lang mula sa kusina, dala ang dalawang tasa ng kape. Nagkatinginan kami, at ngumiti siya nang bahagya bago sumimsim ng kape.

"Good evening, Mom. Hi, Dad," bati ko na may pilit na ngiti sa labi. Lumapit ako kay Mama at hinalikan siya sa pisngi. Ganoon din ang ginawa ko kay Dad. Parang walang nangyari, kahit sa loob-loob ko, kinakabahan na ako sa mga susunod na mangyayari.

"Nasaan ka galing?" agad na tanong ni Mama, hindi man lang niya tinatago ang kanyang inis. Ramdam ko na may iba siyang hinihintay na sagot, pero kailangan kong maging maingat.

"Ah, nagkita-kita kami ng mga kaklase ko, may tinapos lang kaming project," sagot ko agad. Sana mabili niya 'tong excuse ko. Sinubukan kong gawing casual ang boses ko, pero alam kong nararamdaman niya ang tensyon.

"Project?" ulit ni Mama, tila hindi naniniwala. Itinaas pa niya ang isang kilay habang tinitingnan ako nang direkta sa mga mata. "At bakit ngayon lang?"

"Medyo natagalan kasi sa paggawa. Group project kasi, Mom, alam mo na, madaming kailangan i-discuss at tapusin. Sorry, hindi ko napansin yung oras," sabi ko, naglalagay ng konting pag-alinlangan sa tono ko, na para bang sinisisi ko ang sarili ko.

Sumingit si Dad sa usapan, marahang ibinaba ang isang tasa ng kape sa mesa at tumingin kay Mama. "Honey, baka naman talagang nadelay lang sila. Alam mo naman kung gaano ka-busy ang mga bata ngayon. Lalo na si Zarina, top student yan. Magaling yan sa time management."

"Magaling nga," sabat ni Mama, pero hindi pa rin nawawala ang pagka-duda sa mukha niya. "Pero alam mo naman ang rules dito sa bahay, Zarina. I don’t tolerate late comings without valid reasons. And I expect honesty from you."

Tumango ako, kahit medyo kinakabahan pa rin. "I understand, Mom. I’m really sorry. Next time, I'll make sure na mag-update agad ako kapag malalate ako."

Tumingin sa akin si Mama, halatang nag-aalangan pa rin sa sinabi ko. Alam ko ang tingin na 'yon. Yung tingin na para bang ini-scan niya ako mula ulo hanggang paa, hinahanap ang kahit anong sign ng kasinungalingan. Pinigilan ko ang sarili kong magpabaling-baling ng tingin. Diretso lang akong tumitig sa kanya, sinusubukang ipakita na sinsero ako kahit ang totoo, buong gabi akong nasa karera.

Pagkatapos ng ilang segundo na tila napakabagal, huminga si Mama nang malalim at tumango. "Okay, pero tandaan mo, Zarina. Hindi ko gusto ‘yung mga ganitong late na uwi. You’re an adult now, pero may mga responsibilities ka pa rin dito sa bahay, and one of them is respecting the rules."

Ngumiti ako ng bahagya, kahit hindi ko alam kung dapat akong matuwa na tinanggap niya ang excuse ko. "Yes, Mom. I understand. I'll do better next time."

Tumingin si Mama kay Dad, na parang naghahanap ng kasagutan mula sa kanya. Pero tumikim lang si Dad ng kape at tumingin sa akin nang may bahagyang ngiti. Hindi niya ako pinipressure, pero alam kong nararamdaman niya rin ang tensyon.

"Okay, good. Siguraduhin mong hindi na ito mauulit," sagot ni Mama. Tumayo siya mula sa upuan at binuksan ang mga ilaw sa sala. "By the way, may meeting tayo bukas ng hapon kasama ang mga Demirova associates. Huwag mong kalimutang i-free ang schedule mo."

Napakagat-labi ako. Isa na namang meeting na wala akong interes puntahan. Pero wala akong magawa kundi tumango. "Yes, Mom. I’ll be there."

Tumingin ulit si Dad sa akin at ngumiti. "O, paano, it’s getting late. Baka gusto mo nang magpahinga, anak." Alam kong si Dad, kahit hindi siya kasing higpit ni Mama, nararamdaman niyang pagod na rin ako—hindi lang physically kundi emotionally sa mga expectations ni Mama.

"Yeah, I think I should," sagot ko, sabay yuko kay Dad at kay Mama. "Good night, Mom. Good night, Dad."

"Good night, Zarina," sagot ni Mama, pero walang pagbabago sa tono ng boses niya. Si Dad naman, marahang tumango habang iniinom ang kanyang kape.

Pag-akyat ko ng hagdan, naramdaman ko ang bigat sa dibdib ko. Hindi ko gustong magsinungaling, pero alam kong mas lalo lang magiging magulo kung malalaman nila ang totoo. Ang buhay ko, parang laging nasa pagitan ng dalawang mundo—ang mundong gusto ng mga magulang ko para sa akin, at ang mundong gusto ko para sa sarili ko.

Pagpasok ko sa kwarto ko, humiga ako sa kama at tumingin sa kisame. Nag-iisip ako kung hanggang kailan ko pa kayang itago ang buhay ko sa karera. Si Tito Lito lang ang may alam ng lahat. Siya lang ang nakakakita ng tunay na ako. Kung malaman ni Mama, hindi ko alam kung anong mangyayari. Alam kong magagalit siya. Alam kong hindi niya matatanggap na ang anak niyang inaasahan niyang maging "perfect daughter" ay isa palang racer.

Napabuntong-hininga ako. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayanin ang ganitong sitwasyon. Alam kong darating ang araw na kailangan kong harapin si Mama at ang totoo tungkol sa ginagawa ko. Pero hindi pa ngayon. Hindi pa ako handa.

Pumikit ako, umaasang kahit pansamantala lang, makakatulog ako ng payapa nang hindi iniisip ang mga problema ko.

***********

Kinabukasan, maaga akong nagising, kahit na halos hindi ako nakatulog kagabi. Tumitig ako sa kisame, iniisip ang dami ng mga bagay na kailangang ayusin. Pagod pa rin ako mula sa karera kagabi, pero kailangan kong maghanda para sa school. Alam ko na maraming tanong ang darating ngayon. Ilang araw na rin akong hindi pumapasok, at sigurado akong napansin na ito ng mga professor ko, lalo na si Ma’am Santiago, ang teacher ko sa Financial Management.

Bumangon ako at naglakad papunta sa closet. Kinuha ko ang uniform ko, pero parang mabigat sa loob ko ang isiping magsusuot na naman ako ng maskara. Sa bawat araw na pumapasok ako sa school, parang isa akong impostor. Hindi ito ang buhay na gusto ko. Hindi ko gustong mag-aral ng mga numero, hindi ko gustong maging financial manager tulad ng gusto ni Mama para sa akin. Pero wala akong choice.

Mabilis akong naligo at nagbihis. Sinubukan kong magmukhang presentable, kahit na alam ko sa sarili kong absent ako mentally. Ilang araw na akong hindi pumapasok sa school dahil mas naging busy ako sa karera. Mas nakakatanggal ng stress ang bilis ng takbo kaysa sa mga libro at lessons sa classroom.

Pagbaba ko ng hagdan, nandun na si Mama sa dining table, nagbabasa ng diyaryo habang umiinom ng kape. Tumigil ako saglit at huminga nang malalim bago lumapit sa kanya. Ngumiti ako at bumati, kahit alam kong nasa likod ng bawat salita ko ang kaba na baka malaman na niya ang totoo.

"Good morning, Mom," sabi ko, pilit na nagpapakita ng pagiging maayos.

Tumingin siya sa akin, sandaling tinitigan ako bago tumango. "Good morning, Zarina. May meeting ka ba mamaya after class? Huwag mong kalimutang pumunta."

Alam ko agad ang tinutukoy niya—meeting kasama ang mga business partners ng pamilya. Isa na namang pormal na event na hindi ko gusto, pero kailangan kong puntahan para kay Mama.

"Yes, Mom," sagot ko. "Naka-schedule na ‘yan."

Tumingin siya sa relo niya at tumikhim. "Dapat, hindi ka mahuhuli, ha? Alam mo namang importante ‘tong mga gatherings na ‘to para sa future mo."

Tumango ako, pero sa loob-loob ko, iba ang iniisip ko. Alam kong hindi ako pupunta sa meeting na iyon. May practice ako mamaya para sa susunod na karera, at wala akong balak isakripisyo ang oras ko sa event na iyon. Nagpaalam ako kay Mama at agad na umalis ng bahay, dala ang mabigat na pakiramdam na kailangan ko na namang magtago ng totoo.

Pagdating ko sa school, agad akong bumalik sa realidad. Sa dami ng absent ko, siguradong madaming requirements na hindi ko nagawa. Sigurado rin akong bubulyawan ako ni Ma’am Santiago, lalo na’t kahapon ay hindi ako pumasok. Tiningnan ko ang phone ko at nakita kong may mga missed calls mula sa isa kong classmate, si Jessa. Siya lang ang lagi kong kinakausap kapag hindi ako pumapasok. Tinatakpan niya ang mga palusot ko kapag tinatanong ako ni Ma’am Santiago.

Binuksan ko ang locker ko at kinuha ang mga gamit ko. Hindi pa ako nakapasok sa classroom pero ramdam ko na ang bigat ng mga tingin ng mga kaklase ko. Marami na akong na-miss, at alam kong marami na ring nagtataka kung nasaan ako. Pero sanay na ako sa mga ganitong sitwasyon. Kailangan kong harapin ito, kahit gaano kahirap.

"Zarina!" narinig ko si Jessa na tumatawag sa akin mula sa dulo ng hallway. Agad siyang lumapit, halatang nag-aalala. "Grabe ka, girl! Hindi ka pumasok kahapon, tapos ngayon ka lang ulit nagpakita? Saan ka na naman galing?"

Ngumiti ako nang pilit. "Busy lang, alam mo na," sabi ko, pilit na hindi ipakita ang tunay kong dahilan. Hindi rin alam ni Jessa ang tungkol sa karera. Ang alam lang niya, madalas akong may personal na dahilan kaya hindi ako nakakapasok.

"Eh paano ‘yan, pinatawag ka ni Ma’am Santiago kanina. Grabe, galit na galit siya dahil hindi mo nasubmit ‘yung assignment natin. Sabi ko na lang absent ka kasi may sakit ka." Bumuntong-hininga si Jessa at tinapik ako sa balikat. "Pero baka hindi ka na makalusot ngayon. Ready ka na ba sa sermon?"

Napairap ako, pero hindi ko maiwasang magpasalamat kay Jessa. Siya lang talaga ang takbuhan ko kapag ganito ang sitwasyon. "Thanks, girl. Alam ko na mamaya pa ako bubulyawan ni Ma’am. Wala naman na akong choice, diba?"

"Totoo. Pero sana lang, maayos mo na ‘to. Baka kasi malaman ni Ma’am ‘yung totoo—na hindi ka talaga pumasok dahil busy ka sa kung ano mang pinagkakaabalahan mo," sabi ni Jessa, habang binibigyan ako ng isang nag-aalalang tingin.

Pumasok kami sa classroom, at tama nga ako. Pag-upo ko, biglang dumaan si Ma’am Santiago sa harap ng desk ko. Tumingin siya sa akin ng diretsahan, hindi na kailangan ng salita para iparating ang inis niya.

"Ms. Demirova," sabi niya, halatang pinipigil ang galit. "Mukhang na-enjoy mo na naman ang pagiging absent mo. Hindi ka na naman pumasok kahapon, at as usual, hindi mo na-submit ang project mo. Paano ka makakapasa sa course na ‘to kung lagi kang ganyan?"

Napatingin ang buong klase sa akin. Ramdam ko ang bigat ng kanilang mga mata, naghihintay ng susunod kong gagawin. Alam kong kailangan kong magbigay ng excuse, pero alam ko rin na hindi na uubra ang mga dating palusot ko. Kailangan ko ng ibang diskarte.

"Pasensya na po, Ma’am," sabi ko, medyo mababa ang boses ko. "May mga personal na bagay lang po akong inaasikaso nitong mga nakaraang araw. Pero hindi po ‘yun dahilan para mapabayaan ang studies ko. I'll do better po next time."

Tinitigan ako ni Ma’am Santiago. Para bang tinatantiya niya kung totoo ang sinasabi ko. Pagkatapos ng ilang segundo, tumikhim siya at tumango. "I hope so, Ms. Demirova. Ayokong masayang ang potential mo. Hindi lahat ng estudyante dito ay nabibigyan ng ganitong pagkakataon."

Alam ko na ang ibig niyang sabihin—ang opportunity ko bilang isang Demirova. Galing ako sa isang pamilyang may pangalan, at alam ng lahat na ang mga tulad namin ay hindi basta-basta pumapalpak. Pero iba ang sitwasyon ko. Hindi ko gustong tahakin ang landas na ito, pero kailangan kong magpanggap na gusto ko dahil iyon ang inaasahan sa akin.

Pagkatapos ng klase, naglakad ako papunta sa parking lot. Nag-ring ang phone ko, at nakita kong si Tito Lito ang tumatawag. Agad ko itong sinagot.

"Hello, Tito?"

"Zarina, practice mamaya. Don't forget. Kailangan nating i-prepare ‘yung kotse mo for the next race," sabi niya, excited ang boses.

Napangiti ako kahit pagod pa rin sa klase. "Yes, Tito. Pupunta ako after school. Kailangan ko lang ayusin ang ilang bagay dito sa school."

"Good. Kita tayo mamaya. Ingat ka, Queen."

Pagbaba ko ng phone, napatingin ako sa malayo. Alam kong marami pa akong kailangang harapin sa school, sa pamilya ko, at sa sarili kong mga desisyon. Pero sa ngayon, isa lang ang alam kong sigurado—mas mahal ko ang karera kaysa sa buhay na gusto ng iba para sa akin.

Kahit gaano kahirap magbalanse, ito ang buhay na pinili ko.