เมื่อได้ลิ้มลองรสชาติหวานล้ำก็ยากนักจะหักห้ามใจให้ล้มเลิก ภายใต้ม่านฟ้าเลือนลางปกคลุมบางเบาไปด้วยไอหมอก บนศาลาน้ำชาเปิดโล่งทั่วทิศทาง สองร่างกำลังเบียดชิดมอบความอบอุ่นให้กันและกันขับลมหนาวสีนิล ในห้วงแห่งความเพ้อฝันสุกสกาวที่เขามอบให้ หลี่ถิงถิงรู้สึกเคลิบเคลิ้มเบาสบายอย่างที่ไม่เคยเป็น จ้าวเฉียนยี่ขับกล่อมทุกอณูสัมผัสอย่างลึกล้ำ ประทับจุมพิตแสนอ่อนโยนเนิ่นนาน จากนั้นเขาก็รวบตัวนางอุ้มลอยขึ้นเดินไปทางเรือนนอน
“ต่อไปอย่าได้ดื่มสุราเกินกำลังเช่นนี้อีก” เขากล่าวขณะก้าวขาผ่านประตูเรือน
กลิ่นสุราดอกท้อเบ่งบานบนเรือนกายของหญิงสาว มิใช่มอมเมาแค่คนดื่มรับรส กลับเหมือนมอมเมาตัวเขาเองในเวลาเดียวกัน ยิ่งเมื่อนางแสดงด้านที่อ่อนไหวออกมามากกว่าปกติ ความรู้สึกอยากปกป้องทะนุถนอมบุปผาของเขาก็ยิ่งถูกกระตุ้นให้ตื่นตัวอย่างรุนแรง ไม่อาจเมินเฉยปล่อยให้คนงามในอาภรณ์สีแดงเพลิงเศร้าโศกเพียงลำพังได้
จ้าวเฉียน
