สองสายตาสบกันครู่หนึ่ง บุรุษสวมชุดขุนนางชั้นสูงพิศมองคำว่าจูบบนกระดาษในมือ สีหน้าพลันประดับความหลากหลายทางอารมณ์ เขาวิจารณ์ในใจว่าสตรีใดเล่าอุกอาจเชี่ยวชาญการล่อลวงบุรุษเท่านาง สมดั่งประสงค์ก็แย้มยิ้มหวาน มิได้สงวนท่าทีกระบิดกระบวนเช่นที่หญิงสาวควรจะเป็นเป็นแม้แต่น้อย กลับกันดวงตาดอกซิ่งยิ่งทอประกายเจิดจ้า ราวกับจุมพิตของเขาจะช่วยให้นางกระปรี้กระเปร่าขึ้นอย่างไรอย่างนั้น
ยิ่งนานวันนางยิ่งอาจหาญขึ้นทุกวัน..
“ท่านเสนาบดี มิต้องอายแล้วเจ้าค่ะ ท่านก็มาจูบข้าดี ๆ ข้าไม่ได้อ่อนแอเช่นแต่ก่อนแล้ว”
“ในสายตาเจ้า ข้าเหมือนคนเขินอายหรือ เจ้าสิไยไม่รู้จักสงวนท่าทีเอาไว้บ้าง”
สตรีเลิกคิ้วสูงท้าทาย กัดริมฝีปากล่างแล้วเอนหน้าเข้ามายั่วยวน “ท่านเป็นสามีของข้า ภรรยาไม่เขินแต่ท่านกลับเขิน สงวนท่าทีไว้ทำตอนอยู่ต่อหน้าผู้คนแล้วกันนะเจ้าคะ ในห้องหับปิดสนิทมีเพียงเราสอง ท่านจะอายไปไย”
ยามเช้ายังคงเป็นช่วงเว
