จ้าวเฉียนยี่แยกกลับไปทำงานของเขาต่อ ส่วนหลี่ถิงถิงพอลงจากรถม้าก้าวขาข้ามธรณีประตูจวน ใบหน้าแย้มยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นไม่ค่อยสบอารมณ์กับเหตุการณ์บางอย่าง ผู้อื่นเข็นรถม้าให้เจ้า เจ้าตอบแทนด้วยขนมถุงใหญ่ไม่ใช่เรื่องแปลก คิดเล็กคิดน้อยไปไย นางคือฮูหยินเอกของท่านเสนาบดีจะต้องใจกว้างโอบอ้อมไว้ก่อน หากตีตนไปก่อนไข้รังแต่จะทำลายภาพลักษณ์ที่แสนดีที่นางพยายามทำเอาไว้แทบตาย หากผู้ใดไม่ร้ายด้วยก็ไม่ร้ายตอบ ผู้ใดฉกมาเหมือนงูพิษก็จงตีให้หัวแบะเสีย นี่ก็คือสิ่งที่นางจะกระทำหากว่าใครก็ตามคิดไม่บริสุทธิ์กับจ้าวเฉียนยี่ของนาง
หลี่ถิงถิงหลบเข้ามาในเรือน ต้องการหาบางสิ่งทำเพื่อคลายความหงุดหงิดในใจ ก่อนจะหยิบผ้าปักที่ทำทิ้งเอาไว้ขึ้นมา เชื่อว่าการจดใจในแต่ละรอยปักจะช่วยได้แต่ทว่า..
“โอ้ย! ข้าคงไม่มีสมาธิเย็บปักถักร้อยแล้ว” ว่าแล้วก็โยนผ้าลงเตียง ไม่พอยังทิ้งตัวลงนอนม้วนตัวไปมาด้วยความอึดอัดใจ เป็นแบบนี้มันต้องอ
