8
1855 Words
หลังจากกินอาหารก็ถึงช่วงเวลาสนุกกับกิจกรรมที่เลือก อามินว่ายน้ำเล่นอย่างสนุกกับบอดี้การ์ดส่วนตัว ไกอานั่งใต้ร่มไม้ขณะที่อ่านหนังสือไปด้วย อดัมแอบมองเด็กตัวเล็กที่ไม่เคยรู้สึกว่าโตขึ้นเลยด้วยความเอ็นดูเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง แล้วข้างตัวคือเอสที่นอนอาบแดดด้วยความสงบมากเหมือนทุกครั้ง
“มีใครติดต่อมาหาหนูบ้างไหม?”
“ไม่เลยค่ะ พี่ไซร่าหายไปตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ติดต่อมาอีกเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ส่วนพี่เซญ่าก็ติดต่อมาบ้างค่ะ แต่คุยกันได้แค่แป๊บเดียวก็รีบวางสายไป พี่เซญ่าบอกให้เตือนท่านให้ระวังด้วยนะคะเพราะเหมือนจะมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้น ไว้เดี๋ยวถ้าพี่เซญ่ารวบรวมทุกอย่างได้ก็น่าจะบอกคุณท่านอีกที”
“เรื่องแปลกๆงั้นเหรอ?”
“ใช่ค่ะ เหมือนว่ามีข้อมูลภายในบางอย่างหลุดออกไป แต่พี่เซญ่าตามไปไม่ทันเพราะเขาน่าจะไหวตัวก่อนเลยทำลายทุกอย่างทิ้งแล้วหนีไป พี่เซญ่าเตือนให้ฉันระวังตัวมากกว่าเดิม”
“ทำไม?”
“มีข้อมูลฉันเหลืออยู่ในห้องนั้นด้วยค่ะ ดูเหมือนว่าจะเจาะจงมาที่ฉันคนแรกเลย แต่เอกสารอื่นๆถูกเผาหมด คอมก็มีไวรัส จะสืบหาตัวการเลยไม่ใช่เรื่องง่ายเลยค่ะ” เธอบอกด้วยความหนักใจในเรื่องที่รู้มาได้ไม่นานมาก เรื่องนี้ยังไม่ได้บอกบอสอามินเพราะยังไม่มีอะไรชัดเจนมากขนาดนั้น เธอเองก็ไม่กล้าฟันธงว่าคนร้ายคือใครกันแน่และต้องการอะไร แต่มีเพียงแค่ไม่กี่คนเองเท่านั้นที่รู้จักเธอและรู้ว่าเธอทำงานด้านไหน
“คนในสินะ เรื่องนี้ฉันจะคุยกับอามินเอง ส่วนหนูอาจจะต้องย้ายที่อยู่อีกแล้วนะ”
“เสียดายจัง คอนโดที่อยู่ก็สวยมาก”
“ฉันคุยกับลูกชายก่อนแล้วจะบอกหนู ช่วงนี้อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวเด็ดขาด ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องออกไปไหนเลยก็ได้”
“ค่ะคุณท่าน”
เวลาผ่านไปจนถึงช่วงค่ำที่มีการจัดเลี้ยงฉลองวันเกิดด้วยความสนุกสนานมาก ทุกคนมีของขวัญให้บอสอามิน เธอเองก็มีเหมือนกันแต่ยังไม่ได้ให้ตอนนี้เพราะว่าตอนนี้รับหน้าที่สำคัญอยู่ พี่ชาเน่ให้เธอเป็นคนยกเค้กขนาดสองปอนด์ที่ปักเทียนน่ารักเป็นตัวเลขสามสิบแปดไปให้ ไม่นานไฟก็ดับลงแล้วพวกเราก็ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์เดย์เสียงดังอย่างมีความสุข
“อวยพรให้ฉันหน่อยสิไกอา”
“อืม…ขอให้สุขภาพแข็งมากๆนะคะ”
“ขอบคุณนะที่ยกเค้กมาให้ แล้วหนักไหม?”
“ก็นิดหน่อยค่ะ บอสรีบเป่าสิฉันอยากกินเค้กแล้วนะ”
“เด็กจริงๆเลย”
เขาส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเป่าเค้กที่สั่งทำมาเพื่อไกอาโดยเฉพาะเลย หลังจากเทียนดับไฟก็ติดขึ้นมาทันที เขาโอบไหล่เธอขณะที่หยิบแชมเปญมาดื่มอย่างอารมณ์ดีมาก แต่เพียงไม่นานไกอาก็หันไปตัดเค้กด้วยความชอบใจที่ได้กินเป็นคนแรก เธอตัดเค้กใส่จานแล้วเอาไปให้ทุกคน จนกระทั่งมาถึงคิวพ่อที่ทำให้คิ้วเริ่มกระตุกด้วยความไม่ชอบใจมาก พ่อลูบหัวไกอาเล่นแล้วพูดคุยอะไรไม่รู้เสียงเบามากแต่นั่นทำให้เธอหัวเราะขึ้นมา เอสก็ร่วมวงแล้วหัวเราะไปด้วยกัน
ทำไมเธอต้องหัวเราะกับคนอื่นด้วย
เขาคนเดียวไม่พอรึไง
“ตาลุกเป็นไฟแล้วมั้งบอส!” เฌอมาเตือนเบาๆแต่สิ่งที่ได้คือแววตาแข็งกร้าวจนน่าขนลุก
“ไหนบอกว่าคิดแบบลูกสาวไง!?” เขากดเสียงต่ำพยายามไม่โมโหจนเกินไปที่ถูกเมิน แต่ยิ่งเห็นว่าเธอยิ้มและสนิทกับคนอื่นมากเท่าไรความหวงยิ่งพลุกพล่าน
“บอสใจเย็นๆก่อน นี่งานวันเกิดนะครับ” ชาเน่รีบเตือนด้วยความหนักใจมาก แล้วนั่นคือคุณท่านนะ ไม่ใช่ผู้ชายคนอื่นสักหน่อยที่ต้องหึงหวงจนตาแข็งขนาดนี้
“อืม! ก็พยายามอยู่นี่ไงไม่เห็นเหรอวะ!” เขาเทเหล้ามาดื่มแทนแชมเปญเพื่อระงับอารมณ์พลุกพล่านด้วยความหงุดหงิด แล้วพยายามไม่จ้องมองทางนั้นมากเกินไปแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวอยู่ดี ความหวงปนกับความอิจฉาเล่นงานจนทนไม่ไหว เขายกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มอีกครั้งแล้วกำลังจะลุกขึ้นเดินไปหา
แต่ไกอาหันมายิ้มหวานให้
บ้าเอ๊ย! หัวใจอ่อนยวบไปหมดแล้วนะ
“ของขวัญค่ะบอสอามิน”
“นึกว่าไม่มีให้ฉันซะอีก”
“ทำงานด้วยกันมาตั้งปีหนึ่งจะไม่มีได้ไงละคะ ถ้าไม่ใช้ก็ห้ามทิ้งนะ เผื่อเราไม่ได้เจอกันอ**บอสจะได้คิดถึงฉันบ้าง”
“พูดอะไรบ้าๆ หรือตั้งใจจะทิ้งฉันแล้วไปเรียนต่อโทที่อื่นจริงๆ ฉันให้ได้มากกว่าค่าเทอมกับรถอีกนะ เธออยากได้อะไรก็บอกมาเลย หรือคอนโดใหม่เลยไหม เอาแบบที่ใกล้กับมหาลัยเลยจะได้ไปเรียนสะดวกไง หรือเอาเงินเดือนเพิ่มเท่าไรก็ได้แค่เธอไม่ต้องไปอยู่ไกลหูไกลตาฉัน!”
“เรียนตอนนี้ยังไม่ได้หรอกค่ะ น่าจะต้องเรียนปีหน้าแทนเลยยังไม่ได้คิดมากเรื่องนั้นหรอก แต่ก็ขอบคุณสำหรับข้อเสนอของบอสอามินนะคะ”
“งั้นก็อย่าพูดเหมือนจะทิ้งฉันไปไหนอีก สร้อยเหรอ? ใส่ให้ฉันหน่อยสิไกอา” เขาแกะกล่องของขวัญออกแล้วหยิบสร้อยเงินเรียบๆที่มีจี้ที่เป็นชื่อของเขา
“ได้สิคะ” เธอหยิบสร้อยที่สั่งทำเอาไว้จากร้านในออนไลน์ ตัวสร้อยและจี้เป็นเงินแท้เป็นแท่งยาวประมาณสองเซ็นติเมตรที่มีการยิงเลเซอร์เป็นชื่อของบอสอามินด้วย แต่เธอกลัวว่าจะไม่สมฐานะของเขาเลยฝังเพชรเม็ดเล็กลงไปเพิ่มความแวววาว
“ขอบใจนะไกอา ดื่มด้วยสิ”
“ถ้าเมาละคะ?”
“อยู่กับฉันไม่มีอะไรที่เธอต้องกลัวหรอกน่า”
“แต่ว่า…”
“อย่าดื้อนักสิไกอา”
“ก็ได้ค่ะ”
อดัมแอบมองลูกชายที่เอ็นดูยัยหนูของเขามากเป็นพิเศษจนรู้สึกถึงความผิดปรกติในแววตาที่มอง ความอ่อนโยนนี้คืออะไรกันแน่ แล้วมันใช่อย่างที่เขาคิดไหม อันที่จริงเขาไม่ได้ส่งไกอามาเพื่อจับคู่กับลูกชายหรอกนะ เขาแค่กำลังซ่อนเธอจากใครบางคนอยู่และไม่อยากให้เธอเป็นอันตรายจากงานที่ทำ มันเคยลักพาตัวเธอไปแต่ก็ไม่ได้ทำร้ายร่างกาย มันเพียงแค่กักขังเอาไว้เท่านั้นเอง ไซร่าพี่สาวคนโตของไกอาตามไปช่วยทันแล้วเกิดการปะทะขึ้น เอสก็รีบตามไปเพื่อช่วยอีกทีหนึ่งแต่ว่ามันก็หนีไปได้อย่างหวุดหวิด ก่อนไปมันยังพูดอีกว่าจะกลับมาเอาตัวไกอาไปอยู่ด้วยตลอดชีวิตให้ได้ หลังจากนั้นไม่นานไซร่าก็หายตัวไป
ตอนนี้ก็มีเรื่องเกิดขึ้นอีกแล้ว
คนใกล้ตัวเท่านั้นที่รู้ว่าไกอาคือใคร
อดัมเดินถือแก้วไวน์ไปหาลูกชายที่กำลังอารมณ์ดีมากทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังหน้าบึ้งตึงอยู่เลย แล้วก้มลงไปบอกว่าก่อนเที่ยงคืนให้มาหาที่ห้องพักเพราะมีเรื่องด่วน จากนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับเอสเพื่อปรึกษาในเรื่องที่พึ่งจะรู้ได้ไม่นานมาก
แต่ว่าทำไมเซญ่าไม่บอกเขาเองละ
เด็กพวกนี้มีความลับเก่งจริง
เวลาล่วงเลยไปห้าทุ่มอามินถึงได้ประคองไกอากลับห้องพักที่ติดกับห้องของตัวเอง จากนั้นก็เดินไปหาพ่อเพื่อคุยธุระในเรื่องด่วนที่น่าสงสัย นอกจากมีคนในคิดแปรพักตร์แล้วอาจจะมีการหักหลังกันเกิดขึ้น ดังนั้นตอนนี้ไว้ใจคนใกล้ตัวไม่ได้เพราะข้อมูลที่หลุดออกไปค่อนข้างเป็นส่วนตัวและบางส่วนก็เป็นความลับมากที่มีแค่ไม่กี่คนรู้ เรื่องความปลอดภัยของไกอาที่จำเป็นต้องย้ายที่พักด่วนเพราะอีกไม่นานมันจะตามหาเธอเจอแน่นอน ส่วนเขาก็ต้องระวังจาวามากขึ้นเพราะมันหายตัวไปทีไรมักจะมีเรื่องฉิบหายเกิดขึ้นเสมอ
สิ่งที่เขาทำกับมันไม่ใช่เรื่องผิดหรอก
ในวงการนี้คนที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่อยู่รอด
“งั้นมาอยู่บ้านผมแล้วกัน”
“อามินคิดดีๆนะ ยัยหนูไม่ใช่เด็กหัวอ่อนที่จะตามใจแกทุกอย่าง บางทีการอยู่คนละที่มันน่าจะดีกว่าอยู่ด้วยกัน อีกอย่างยัยหนูอาจจะอึดอัดก็ได้เพราะที่บ้านมีแต่ผู้ชายทั้งนั้น ไหนจะเรื่องงานที่ชอบทำอีกละ”
“บ้านผมมีแต่ผู้ชายแล้วยังไง พวกมันพักอยู่คนละหลังและห่างพอประมาณเลย ที่บ้านผมปลอดภัยกว่าเซฟเฮ้าส์ของพ่อหรือคอนโดเป็นไหนๆ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นพวกลูกน้องจะรีบออกมาปกป้องดูแลได้แน่นอน แล้วอาวุธก็มีเยอะมากพอจะเล่นงานพวกมันให้ย่อยยับจนหนีไม่ทัน ผมดูแลไกอาได้”
“แกอย่าเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้นะอามิน”
“ไกอาจะต้องอยู่กับผม พ่ออย่ามาขวาง!”
“ฉันทำเพื่อความปลอดภัยของยัยหนูต่างหากละ!”
“แล้วอยู่กับผมมันไม่ปลอดภัยยังไง!?”
“อามิน!”
“อย่าคิดว่าจะย้ายไกอาไปอยู่ที่อื่นเชียวนะพ่อ เรื่องนี้ยังไงผมก็ไม่ยอม!”
“แกนี่มันดื้อด้าน! แกหัดเข้าใจสถานการณ์บ้างสิอามิน แกจะเอาแต่ใจตัวเองจนทำให้คนอื่นตายเพิ่มเลยรึไงห่ะ!?”
“ผมจะดูแลไกอาให้ดีที่สุดครับพ่อ!” เขาตอบแค่นั้นก็เดินหนีพ่อออกไปทันทีเลย ยิ่งคุยกันก็มีแต่ทะเลาะกันเปล่าๆเพราะว่าพ่อไม่ยอมท่าเดียวทั้งที่เห็นว่าเขาดูแลเธอดีมากขนาดไหน มีอย่างที่ไหนจะเอาไกอาไปซ่อนที่อื่นจนกว่าจะหาทางแก้ไขปัญหานี้ได้ทั้งที่ยังหาคนผิดไม่เจอ หาผู้ต้องสงสัยไม่ได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันต้องการอะไรกับพวกเรากันแน่ ยัยเด็กนั่นต้องอยู่กับเขาคนเดียวสิถึงจะถูกต้อง พ่อทำเหมือนว่าเขาไม่มีความสามารถมากพอจะปกป้องไกอาทั้งที่รู้ว่าเขาสามารถทำได้แน่นอน เขาทำได้แทบทุกอย่างเพราะพ่อฝึกมาเองกับมือไง
ถ้าหากว่าพ่อรักไกอาแบบลูกสาวจริงๆ
นี่คงเป็นการหวงลูกสาวมากเกินไป
- Writer
