6
1326 Words
ปาร์ตี้เล็กๆที่จัดขึ้นมาอย่างเร่งด่วนเต็มไปด้วยความสนุกมาก ชาเน่หยิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์รสหวานซ่าไปให้น้องไกอาที่นั่งไม่ห่างบอส ครั้นจะคุยเล่นด้วยก็มีสายตาดุจ้องมองจนขนลุกไปทั้งตัว ความหวงนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารู้สึกยังไง แต่ว่าเด็กน้อยข้างตัวไม่น่าจะรู้อะไรถึงได้ชวนพูดชวนคุยไม่หยุดเลย
“อาชาเน่ทำเองเลยเหรอคะ อร่อยจังเลย”
“อย่าดื่มเยอะละน้องไกอาเดี๋ยวจะเมาแล้วตื่นสาย พรุ่งนี้เราเดินทางแต่เช้านะ”
“ไม่เมาแน่นอน แต่แบบที่พวกอาดื่มกันขมมากไหมคะ?”
“ลองไหมละ?”
“ได้เหรอคะ?”
“ไม่ได้!” อามินมองเด็กน้อยข้างตัวที่พูดคุยเก่งมากขึ้นทุกวัน แล้วแจกยิ้มหวานไปทั่วเหมือนไม่เห็นว่าเขาอยู่ตรงนี้ ค็อกเทลแค่นี้ใครๆก็ทำได้ ถ้าเธอชอบเขาทำให้เองเป็นสิบแก้วก็ยังได้
“ถ้างั้นดื่มแค่นี้ก็ได้ค่ะ อาเฌอมา อาราเม อาชาเน่แล้วก็บอสอามินชนแก้วหน่อยสิคะ ฉันไม่ได้ปาร์ตี้แบบนี้มานานมาก”
“แล้วทำไมไม่บอกจะได้พามาปาร์ตี้บ่อยๆ”
เฌอมายิ้มกว้างให้กับบอสที่เก็บสีหน้าไม่อยู่แล้วว่าหึงหวงมากขนาดไหน ช่วงที่ผ่านมาเขาเดินทางเยอะก็จริงแต่ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้อะไรเลยสักหน่อย บอสอามินไปหาน้องไกอาทุกอาทิตย์และไม่พามาที่บ้านเลยสักครั้งด้วยเหตุผลง่ายๆที่รู้กันดี
ที่นี่มีแต่ผู้ชายเลยหวง
แล้วไหนว่าไม่อยากเป็นเ*******ูไงวะ
ราเมชนแก้วแบบตั้งใจจะยั่วโมโหบอสให้เลิกปากแข็งสักที ดูด้วยตาเปล่าก็รู้ว่าน้องไกอาไร้เดียงสาในเรื่องความรักมากขนาดไหน ไหนจะการไม่ค่อยออกไปพบเจอผู้คนและการเข้าสังคมน้อยมาก แถมยังคลุกคลีอยู่กับผู้ชายตลอดเลยอาจจะเดาไม่ออกว่าบอสคิดเกินเลยไปไกลถึงขั้นไหนแล้ว
ได้ข่าวว่าคืนนี้นอนห้องข้างบอสเลยนี่
เดาว่าจะมีพวกย่องเบาได้ไหมนะ
“ไอ้ราเมอย่ายั่วบอส!” เฌอมากระซิบเบาๆ
“ก็บอสแม่งปากแข็ง” ราเมตอบเบาๆ
“เรื่องนี้เกี่ยวกับคุณท่าน บอสวู่วามไม่ได้” ชาเน่อธิบายเพิ่มให้รู้ถึงสาเหตุที่คาดเดาเอง แต่เขาใกล้ชิดกับน้องไกอาและเห็นอะไรหลายอย่างที่พวกมันไม่มีโอกาสได้เห็น
อามินขยับตัวเข้าใกล้ไกอามากขึ้นด้วยความเป็นห่วงและเอ็นดูในเวลาเดียวกัน แก้มสีขาวผ่องเปลี่ยนเป็นแดงขึ้นมาเพราะค็อกเทลที่ดื่มไปหลายแก้ว นัยน์ตาหวานฉ่ำเยิ้มมองทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความตื่นเต้นเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน ริมฝีปากแดงระเรือก็ยิ้มกว้างให้กับทุกคนเสียจนความหวงพลุกพล่าน
น่ารักกับเขาคนเดียวไม่ได้รึไง
“ไปนอนได้เถอะไกอา ตอนนี้ดึกมากแล้วนะ”
“ก็ได้ค่ะ”
“เดี๋ยวฉันพาไปเองดีกว่า พวกมึงไปรอที่เดิมด้วย”
“ครับบอส”
อามินประคองเด็กตัวเล็กที่เมามากพอสมควรให้เดินไปด้วยกัน จากนั้นก็พาไปขึ้นลิฟต์แทนบันไดเพราะเราอยู่กันที่ชั้นสี่ของบ้าน เขาพาเธอเข้าไปในห้องนอนแล้วนั่งรอเพื่อจะพูดคุยและหวังว่าเธอจะเมามากจนหลุดปากพูดอะไรออกมาบ้าง เด็กอายุแค่นี้มีฝีมือที่เก่งมากเกินไปแต่น่าจะถูกพ่อหลอกให้เชื่ออีกแบบ แล้วนี่ยังเป็นการวางแผนที่แนบเนียนซะจนเจ้าตัวไม่รู้
หรือว่าบางทีไกอาเต็มใจให้หลอก
“นึกว่าบอสไปแล้วซะอีก”
“ฉันมีเรื่องจะถาม”
“ถามวันพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอคะ ตอนนี้ดึกมากแล้วนะ อีกอย่างดื่มค็อกเทลไปตั้งเยอะสมองมันรวนไปหมดแล้วเนี่ย ฉันจะตอบคำถามอะไรของบอสได้เล่า!”
“อย่างอแง แล้วมานั่งข้างฉัน” เธอทำปากยู่เหมือนเด็กโดนขัดใจแต่ก็น่ารักมากอยู่ดี ไกอาใส่ชุดนอนเป็นเสื้อยืดคอกว้างตัวใหญ่ยาวเกือบถึงหัวเข่า เดาว่าน่าจะใส่กางเกงขาสั้นไว้อยู่ แล้วสีหน้าท่าทางในตอนนี้ก็เหมือนเด็กธรรมดามากซะจนไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเป็นอันตรายได้เลย
“ถามอะไรคะ?”
“เมื่อก่อนเธออยู่กับพ่อฉันงั้นเหรอ?”
“ก็ไม่เชิงอยู่นะ แต่ว่าคุณท่านแวะไปหาทุกอาทิตย์ บางครั้งก็ค้างด้วยแล้วปาร์ตี้กันแบบนี้เลยค่ะ แถมซื้อขนมไปฝากเยอะมากด้วยนะ คุณท่านใจดีเหมือนบอสเลย”
“พ่อฉันนี่นะใจดี! ฉันว่าเธอน่าจะเมาเกินไปจนจำอะไรมั่วไปแล้วละไกอา พ่อฉันไม่ใช่คนใจดีเลยสักนิด พ่อฉันใจร้ายมากพอจะทำร้ายทุกคนเพื่อตัวเองได้”
“บอสอย่าหลอกกันสิคะ คุณท่านใจดีมากแล้วก็ตามใจฉันแทบทุกอย่างเลยด้วย ตอนที่เรียนจบก็หอบดอกไม้ช่อใหญ่มากมาให้ วันเกิดปีที่แล้วก็ซื้อบ้านให้อีกหลังด้วย แต่เสียดายที่คุณท่านให้ย้ายมาอยู่ที่นี่ก่อน”
“สรุปแล้วเธอกับพ่อฉันเป็นอะไรกันแน่”
“คุณท่านเป็นคนดูแลฉันไงคะ เรื่องนี้บอสก็รู้ไม่ใช่เหรอ คุณท่านบอกว่าบอสรู้เรื่องทุกอย่างอยู่แล้วแต่ว่าบอสชอบแกล้ง คุณท่านบอกด้วยว่าไม่จำเป็นต้องพูดซ้ำเพราะกลัวว่าบอสอามินจะหาเรื่องฉันเพราะหวงคุณท่าน”
“ฉันนี่นะ!”
“ใช่ค่ะ คุณท่านบอกว่าที่ไม่แต่งงานใหม่เพราะบอสไม่ยอมให้แต่งงาน นี่ถ้าบอสรู้ว่าคุณท่านดูแลฉันมาอาจจะไม่ชอบใจแล้วหาทางแกล้งกันก็ได้ แต่ว่าบอสไม่ต้องห่วงนะคะฉันไม่มีทางแย่งพ่อใครมาหรอก บนโลกนี้ฉันมีพ่ออยู่แค่คนเดียว ส่วนคุณท่านไม่ใช่และไม่มีทางเป็นได้ แค่นี้ใช่ไหมที่จะคุย?”
“ใครสอนเธอยิงปืน?”
“เรียนมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ จำครูที่สอนไม่ได้”
“มีดละ?”
“ก็จำไม่ได้เหมือนกัน แต่รู้สึกว่าจะหัดมาตั้งแต่เด็กแล้วนะ คือว่าฉันไม่ค่อยมีความทรงจำตอนนั้นเท่าไร”
“จริงเหรอไกอา”
“แล้วฉันจะโกหกบอสทำไมเล่า!”
“ถ้างั้นก็…นอนพักเถอะ แล้ววันพรุ่งนี้ฉันจะมาปลุกตอนเช้าไม่ต้องล็อกประตูห้องนะ”
“ก็ได้ค่ะ”
“รู้ไหมว่าเธอเป็นเด็กดีมาก แต่อย่าใจดีมากเกินไป”
“รู้ค่ะ”
“แล้วก็…อย่าสนใจใครมากกว่าฉัน”
เธอมองตามคนที่พูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆแล้วมองหน้าด้วยแววตาที่แปลกมากอีกด้วย เมื่อกี้เธอรู้สึกว่าเขาก้มหน้าเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นเหล้าออกมาพร้อมกับลมหายใจที่กระทบแก้มเลย แต่ว่าเขาก็ยิ้มกว่าแล้วลูบหัวเบาๆก่อนจะเดินออกไป
บอสอามินน่าจะเมาเพราะว่าดื่มไปเยอะมากแล้วเกิดอยากรู้เรื่องคุณท่านด้วยเลยพยายามจะถามเธอให้ได้ แต่ว่าเรื่องส่วนตัวของคุณท่านไม่ใช่สิ่งที่จะพูดออกมาได้ แล้วความสัมพันธ์ของเธอกับคุณท่านก็เป็นเพียงแค่คนเลี้ยงดูเท่านั้นเอง เรื่องนี้คุณท่านบอกบอสอามินตั้งแต่ก่อนที่เธอจะย้ายมาอยู่ที่นี่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยังถามเรื่องเดิมอยู่นั่นแหละ
บอสอามินคิดว่าคุณท่านจะเป็นพ่อเธองั้นเหรอ
พ่อแม่ของเธอตายไปหมดแล้ว
- Writer
