5
1509 Words
ในระหว่างที่เธอพับผ้าใส่กระเป๋าให้ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ปืนกับแหวนและมีดซ่อนเล่มเล็กวางอยู่ตรงหน้าก็ไม่ได้ทำท่าทีสนใจเหมือนว่ามันไม่สำคัญ เขาแกล้งทำเป็นเล่นโทรศัพท์ก่อนจะเดินออกไปเข้าห้องน้ำเงียบๆ แต่ในจังหวะนั้นเองเด็กตัวเล็กก็หยิบมีดขึ้นมาดูและควงมันอย่างชำนาญมากเกินไป
“ทำอะไรน่ะ?”
“เช็กของไงคะ”
“เมื่อกี้เธอ…”
“อาเอสสอนมาน่ะค่ะ แต่ฉันยังทำได้ไม่เก่งเท่าไรเลย”
“เหรอ?”
“ใช่ค่ะ อาเอสบอกว่าฉันบอบบางเกินไปไม่สามารถจะฆ่าใครได้หรอก อย่างมากก็แค่ป้องกันตัวไม่ให้ตายก่อนจะมีคนไปช่วย ดังนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ให้พยายามดูแลตัวเองอย่างดีที่สุด ถ้ามีอันตรายจริงๆคุณท่านจะมาช่วยเอง”
“พ่อนี่นะ!”
“อาเอสบอกมาแบบนี้”
“เธอเป็นอะไรกับพ่อฉันกันแน่!?” เขาจ้องมองเด็กที่ทำหน้าซื่อตาใสได้อย่างน่าโมโหที่สุด แล้วนั่งลงบนเตียงหยิบมีดออกจากมือเล็กที่เนียนและนุ่มมากเกินกว่าจะฆ่าใครได้จริงๆทั้งที่น่าจะทำได้แน่ถ้าจำเป็น เมื่อกี้ที่เห็นเธอควงมีดเล่นด้วยปลายนิ้วแสดงว่าไม่ใช่ฝีมือธรรมดาแล้วละ เอสก็ไม่ได้เก่งเรื่องของมีคมขนาดนั้นสักหน่อย บางทีเธออาจจะถูกหลอกในเรื่องฝีมือของตัวเองเพื่อไม่ให้เป็นอันตรายเกินไป
“เธอลองไปยิงปืนกับฉันไหมไกอา ถ้าเธอยิงเข้าเป้าเกินครึ่งฉันให้ล้านหนึ่งทันที”
“จริงเหรอคะ!?”
“อืม”
“แต่ว่าฉันไม่เคยยิงเข้าเป้าเลยนะ ตอนดวลกับอาเอสหรือคุณท่านก็แพ้ตลอดเลย” เธอเคยลองยิงมาแล้วแต่ก็แพ้ทุกคน คุณท่านกับพี่เอสยิงปืนแม่นมากส่วนเธอยิงได้ไม่เข้าเป้าเลย ทั้งที่เธอฝึกฝนมาตั้งแต่เด็กแต่ฝีมือกลับไม่ค่อยพัฒนาไปเท่าที่ควร ต่างกับพี่สาวทั้งสองคนที่ทำได้ดีจนน่ากลัวแต่ว่าเป็นนักฆ่าก็ต้องเก่งอยู่แล้ว ส่วนเธอเป็นคนคอยจัดการข้อมูลต่างๆให้จะเก่งเรื่องตัวหนังสือมากกว่าใช้กำลังก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
“บางทีเธออาจจะขาดแค่แรงจูงใจเฉยๆ ไปดวลกันเถอะ”
“ได้ตั้งหนึ่งล้านจะเอาไปทำอะไรดีนะ”
“เก็บไว้ก็ได้ ถ้าอยากได้อะไรก็บอกฉันจะซื้อให้เอง”
“ได้ไงละ!”
“ฉันเป็นคนดูแลเธออยู่นะไกอา ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอฉันพร้อมจะซัปพอร์ตเสมอ ของที่เธออยากได้ราคามันไม่น่าจะทำให้ฉันล้มละลายได้หรอก มีอะไรอยากได้รึเปล่า?”
“งั้นฉันจัดห้องใหม่ค่ะ อยากได้ตู้หนังสือใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม แล้วก็…คอมชุดใหม่ด้วยค่ะ บอสให้ได้ไหม?”
“กลับมาแล้วฉันจะจัดการให้เอง ไปกันเถอะ” เขาจับมือเล็กให้ลุกขึ้นไปด้วยกัน ก่อนจะหยุดชะงักแล้วมองห้องนอนกว้างขวางของตัวเองที่จัดแต่ละมุมได้เป็นอย่างดี เตียงนอนที่เธอนั่งเมื่อกี้ก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมานั่งหรือนอนด้วยซ้ำ แม้แต่เสื้อผ้าที่ผับลงกระเป๋าก็เป็นเธอคนแรก
“ห้องนอนฉันสวยไหม?”
“สวยค่ะ แต่ฉันไม่ชอบเพราะมันสว่างเกินไป”
“ชอบอยู่ที่ทึบๆเหรอ?”
“ใช่ค่ะ เวลาอยู่ที่ทึบแสงแล้วคิดงานได้ง่ายแถมไม่แสบตาด้วยเวลานอนอีกด้วย บอสก็ไปห้องฉันออกจะบ่อยน่าจะสังเกตอยู่มั้งว่าไม่เคยเปิดม่านหรือหน้าต่างเลย”
“งั้นถ้าฉันเปลี่ยนผ้าม่านจากสีฟ้าอ่อนเป็นเทาเข้มละ?”
“แล้วจะเปลี่ยนทำไมละคะ?”
“ก็…เผื่อจะคิดงานออกแบบเธอบ้างไง”
“วิธีการคิดงานของแต่ละคนไม่เหมือนกันสักหน่อย ไปกันเถอะค่ะ” เธอแกะมือเขาออกแล้วเดินนำออกไปเอง จนมาถึงบันไดก็หยุดรอบอสอามินที่เดินไม่กี่ก้าวก็มาถึงแล้ว เขาตัวใหญ่เหมือนยักษ์ ขาก็ยาวเหมือนยี่ราฟ หน้าดุอย่างกับปีศาจซาตานผุดจากนรก ส่วนนิสัยก็ไม่รู้เหมือนกัน บางครั้งก็อบอุ่น บางครั้งก็ร้อนรน แต่ว่าเขาไม่เคยเย็นชาใส่เธอเลยสักครั้งนะ
อันที่จริงบอสอามินใจดีมาก
เขาตามใจเธอแทบทุกอย่างเลยนะ
“ทำไมต้องจับมือด้วยละคะ?”
“ที่นี่มีแต่ผู้ชาย”
“แต่ฉันก็เดินไปพร้อมบอสแล้วใครจะทำอะไรได้ละคะ?”
“เถียงเก่ง!”
“แค่ถามเองค่ะไม่ได้เถียง อีกอย่างบอสเป็นคนสอนเองว่าอย่าไว้ใจผู้ชายมาก อย่าอยู่ตามลำพังเพราะเราจะเสียหายได้ แล้วก็ไม่ควรให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัวด้วย แต่ว่าตอนนี้บอสอามินจับมือฉันอยู่มันเลยจะดูไม่ดี”
“ฉันคือข้อยกเว้นทุกอย่าง จำเอาไว้”
“แต่บอสก็เป็นผู้ชายนะคะ!”
“ไกอา!”
“แค่นี้ต้องดุด้วย!” เธอสะบัดมือออกแล้วเดินตามเขาไป ส่วนบอสอามินที่ทำหน้าบึ้งตึงเหมือนมีคนขัดใจทั้งที่ไม่มีใครทำอะไรเลยนะ เรื่องที่พูดมาก็เป็นเขาที่สั่งและสอนเอาไว้ทั้งนั้นแหละ เขาห้ามไม่ให้เธอสนิทกับผู้ชายคนไหนหรือสนใจมากเกินไป ห้ามยุ่งเกี่ยวกับทุกคนที่เขาไม่รู้จักหรือดูแล้วว่าไม่ผ่าน ห้ามให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัวได้เพราะมันจะดูไม่ดี
หรือว่าหงุดหงิดเพราะกลัวยิงปืนแพ้เธอ
กลัวไม่เข้าเรื่องเลย
ชาเน่ เฌอมา ราเม เตรียมอาวุธทุกอย่างพร้อมตามที่บอสสั่งแล้ว พร้อมกับเป้าจริงและเป้าหลอกที่ไม่มั่นใจว่าทำไมต้องโกงด้วย พวกเขาไม่รู้ว่าบอสไปตกลงอะไรกับน้องไกอาถึงต้องทำขนาดนี้ ฝีมือของบอสอามินจัดว่าดีมากจนสามารถเป็นนักแม่นปืนลำดับต้นๆได้เลย แล้วน้องไกอาจะมีฝีมือมากขนาดไหนกันก็ไม่มั่นใจ ตลอดหนึ่งปีมานี้ไม่เคยเห็นจับอาวุธเลยสักครั้ง
น้องไกอาแทบจะอยู่ที่ห้องตลอดเวลา
บอสก็แล่นไปหาวันเว้นวัน
“ไกอา นี่เฌอมากับราเมทำความรู้จักไว้นะ สองคนนี้คือคนสนิทของฉัน เป็นรองแค่ฉันกับชาเน่ที่เป็นหัวหน้าพวกมันอีกที ถ้ามีอะไรบอกสามคนนี้ได้ไม่ต้องเกรงใจ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ งั้น…เรียกอาหมดเลยนะคะ อายุน่าจะใกล้ๆกับบอสอามิน”
“ครับน้องไกอา”
“ทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหม?”
“ครับบอส ว่าแต่ใครจะเริ่มก่อนครับ?”
“ไกอา”
“ทางนี้เลยน้องไกอา”
เธอเดินไปตามที่อาเฌอมาบอกแล้วหยิบปืนขึ้นมา เป้าอยู่ไม่ไกลมากเท่าไรแต่ก็เหมือนแกล้งกันเพราะเล็กมาก เธอมองบอสอามินแล้วเริ่มยิงปืนทันที
ปังๆๆ…
เสียงปืนดังหลายนัดติดกันไม่นานก็จบลง ชาเน่ เฌอมา ราเมและอามินแทบจะเก็บอาการไม่อยู่เลย นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นฝีมือของเธอว่าเก่งมากขนาดไหน แล้วยิ่งทำให้แปลกใจเพิ่มด้วยการยิงปืนเข้าเป้าทุกนัดเลย อามินปรายตามองลูกน้องให้นิ่งสงบมากที่สุดแล้วรับปืนมายิงต่อด้วยท่าทีเหมือนไม่รู้สึกอะไร
ปังๆๆ…
เสียงปืนดังขึ้นหลายนัดไม่นานก็หยุดลง ราเมหยิบเอาเป้าตัวหลอกที่ทำขึ้นมาแล้วเก็บตัวจริงเอาไว้อย่างรวดเร็วในระหว่างที่น้องไกอาเผลอ บอสแค่ต้องการให้น้องไกอายิงเข้าเป้ามากกว่าครึ่งแค่นั้นแต่ไม่ได้บอกเหตุผลว่าทำไปเพื่ออะไร บางทีบอสอาจจะรู้บางอย่างที่พวกเขาไม่รู้แล้วกำลังหาทางพิสูจน์อยู่ก็ได้
เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เด็กธรรมดาเลย
มือเด็กสิบเก้าปีคงยังไม่เปื้อนเลือดใช่ไหม
“โห้! ยิงได้เยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!”
“ฉันโอนให้แล้วนะหนึ่งล้าน”
“ถ้าสมมุติว่าฉันเอาชนะได้จะให้เท่าไรคะ?”
“สิบล้านเลยดีไหม?”
“ดีค่ะ ฉันจะกลับไปฝึกซ้อมให้เก่งๆกว่าบอสเลย”
“เห็นแก่เงิน!” เขาโอบไหล่ไกอาแล้วพาเดินออกมา แล้วไม่ลืมจะปรายตามองลูกน้องที่ยืนงงในสิ่งที่เกิดขึ้น คืนนี้น่าจะได้ประชุมลับๆกันก่อนจะเดินทางแล้วสิ เรื่องไกอาต้องมีอะไรมากกว่าที่เขารู้และพ่อกับเอสปิดบังเอาไว้ด้วย
เด็กสิบเก้าเก่งเกินอายุแล้ว
- Writer
