Chapter 02
1525 Words
AMINADO si Niko na buong durasyon ng meeting nila with Jillian ay dito lang nakatuon ang tingin niya. Sinusuri niya kung ang Jillian ba na nasa harapan niya ang Jillian na siyang nagpapadala sa kanya ng mga sulat mula noong seven years old hanggang sa mag-eighteen years old siya. Tumigil ang padala ng sulat galing dito sa hindi niya malamang dahilan. Hindi na din niya nagawang tanungin noon iyon staff nilang nagpapabalik balik sa Atlanta dahil sa pagiging abala sa school.
He have her photo in his wallet. Picture na eight years old pa ang ka-sulatan. Nagbabago ang itsura habang tumatanda ang tao kaya malabo na para mahanap pa niya ito. Nagpunta siya sa Atlanta para sa residency niya at sa apat na taon niya doon, sinubukan niyang hanapin ito pero wala ni-isa doon ang nakakakilala kay Jillian. He tried to asked someone from the admin office of Mary Mother of God Church but all the documents from the past got burned when a fire succumb the entire place.
“Is she your girlfriend?” Tumingin sa gawi ni Jillian.
“That’s what people around me called her.” Tugon niya. “She holds a special space in my heart up to this day.” Dagdag pa niyang sabi.
“Sorry, I asked too personal question.” Anito sa kanya.
“No, its okay. It’s a story to brag off.” Sagot niya. Tumingin siya dito saglit saka muling binaling ang tingin sa daan. “Would you mind if I asked why you didn’t become a doctor?”
“Uhm, passion weighs more than a doctor degree.”
“You went on a prestigious medical school in Atlanta. Do you live there?” There, he already asked to ease his mind. Para sigiraduhin na hindi nga iisang tao si Jillian na kilala niya at ang Jillian sa tabi niya.
“Born and raised there actually.” Napatingin siya dito. “Niko, stop light.” Sigaw nito dahilan upang maapakan niya agad ang break bago pa ito muntikang bumangga sa sasakyan sa harapan nila.
Damn!
“Sorry. You okay?”
“Yeah.” Sagot nito sa kanya. Ano ba kasing iniisip niya at hindi niya napansin ang pag-pula ng stop light. Right, when he heard that this Jillian beside him was born and raised in Atlanta. Ayaw na niya magtanong ng mga personal na bagay dito sa ngayon. Siguro sa mga susunod na araw na lang. Its too awkward to asked a girl of personal things whom he just met hours ago.
He continued driving until they arrived in front of a Cashmere Events building. It’s a four story gothic designed building. Just like the old buildings he saw in Barcelona. Jillian unbuckled her seatbelt. Pumihit ito paharap sa kanya. “Thank you for the ride. I guess, I see you on the weekend?”
“Yes. See you on weekend.” Sambit niya
Binukas nito ang pintuan saka bumababa. She waved at him one last time before walking towards sa building. He pressed the open button of his convertible top. Sinuot niya ang kanyang shades saka muling pinagana ang makina ng kanyang sasakyan at pinasibad iyon papunta sa St. Martin Medical Center. He has a patient to check and he’s late with their appointment because of his sidetrack.
I won’t mind being late if I’m with her. Aniya sa isipan. Damn, Niko! That’s too cheesy!
“DR. DOMINGUEZ? DR. DOMINGUEZ!”
Napabalik siya sa realidad nang madinig ang pagsigaw na tawag ni nurse Ann sa kanya. Ngumiti ito sa kanya. Yes, he spaced out. Hindi na niya namalayan na nakapasok na pala sa office niya si nurse Ann. Umayos siya ng upo at ngumiti din dito. Nurse Ann was one of the pioneer nurses in St. Martin Medical Center and since he started his fellowship there, she’s the nurse in charge of his patients. After his four years residency in Atlanta, he decided to go back and spend his fellowship years in SMMC. Eventually, doon na din siya nagpatuloy sa pagta-trabaho. He’s a family medicine doctor.
“Yes, nurse Ann. What is it?” tanong niya sa nurse.
“Tumawag ang mama mo at hindi ka daw nasagot sa cellphone mo.” Sinipat niya ang cellphone na nakapatong pataob sa gilid ng kanyang computer screen. There were five missed calls from his mother. “Well, sinisiguro lang niya na pupuntahan mo iyong date mo mamayang 6pm.”
“Ugh! Iniisip ko pa lang na huwag na pumunta.” Aniya dito. Nurse Ann chuckled. “Bakit ba big deal na sa lahat na single pa rin ako hanggang ngayon? Is it because one of my brother is getting married and has his own family?”
It frustrates the hell out of him. Bigla nalipat sa kanya ang pressure mula nang magka-anak si Joaq at ngayon nga ikakasal na ito. Hindi pa naman siya gano’n katanda. Twenty nine years old was not that old. And his thinking about his career as a doctor more than a family man. His mother keeps on setting him up on a dates after dates.
“Siguro kasi ikaw yung pinakamatanda sa inyong apat at na-adapt na niya yung pinoy culture na dapat mauunang mag-asawa at magkapamilya ang mga panganay na anak.” Napabuntong hininga siya sa sinabing iyon ni nurse Ann sa kanya. “Just give it a try if not may ipapakilala ako sa ‘yo. Anak anakan ng kapatid ko na dating madre.”
“Pati ba naman ikaw, nurse Ann?” She chuckled again.
“Sige na para mawala na yung usap usapan na baka gay ka kaya wala ka pa’ng karelasyon.”
“Geez, I’m not gay.” Sigurado siya doon. “Thank you, nurse Ann. I’ll talk to my mom now.”
Lumabas na ang nurse at muli siyang naiwan mag-isa sa loob ng kanyang opisina. Mula nang dumating siya doon – kahit nasa gitna siya ng check up ay si Jillian ang naiisip niya. Iyong Jillian na sumusulat sa kanya. Pero kalahati ng isip niya ay nasa Jillian din na kakikilala palang niya.
Pumihit siya sa kanyang computer at nag-search tungkol kay Jillian Claire Smith. He key in her name and different articles about different Jillian Claire Smith in the world.
Damn! She’s right. There’s a tons of Jillian Claire Smith in the world. Aniya sa isipan.
He clicked one article about the 1992 Atlanta Amusement Park Mass Shooting. Ayon sa artikulo, nasa singkwenta katao ang napatay kasama na ang suspect na nagsuicide din matapos mamaril. It was a normal Sunday morning for families who chose to spent a day in an amusement park. Maraming hindi makapaniwala sa nangyari. One of the victims witnessed how the shooter killed both of her parents.
That child brought to an orphanage that Mary Mother of God handled. The child’s name was Jillian Claire Smith. Natigilan siya. Iyong batang babae na kasulatan niya ay ganito pala kalagim ang dinanas. Nawalan siya ng pagkakataon na tanungin iyon dahil naputol nga ang komunikasyon nilang dalawa. She was all alone and he’s one of the people who gives her a hope to live. Totoo ang mga nasabi nito sa kanya tungkol sa pagiging inspirasyon nito sa kanya.
Isang tunog ang pumukaw sa kanyang atensyon. It was from his telephone intercom. Agad niya pinindot iyon para sagutin.
“Yes?” aniya.
“Doc, your mom wants to talk to you.”
Napababuga siya ng hangin. “Okay…” Walang gana niyang sabi. Kinoketa ni nurse ang tawag sa mama niya. “Yes, ‘ma? I’m kinda busy today.” Pagpapalusot niya dito.
“Don’t lie to me, Julio Nikolas. Sinabi na sa akin ni Nurse Ann ang schedule mo.” Napakamot siya sa kilay niya. Inalis niya ang suot na salamin sa mata at nilapag iyon sa working table. “Listen to me, Niko, if this blind date will fail, I promise not to set you up again. Bigyan mo na nang chance ito, please? Just this one.” Pakiusap sa kanya nito.
He exhaled. “Fine. I’ll do it if that’s will gives you peace.” Aniya saka nagpaalam na sa ina. Tinapos niya ang pakikipag-usap dito. Minutes passed he received a text message from his mom. It’s the girl’s name and restaurant address where they’ll going to meet. Sinipat niya ang orasan. 4:45pm.
Get ready now, Niko or you’ll arrived late again. Aniya sa isipan.
At second thought, he won’t mind coming late on that date. Para dahilan iyong babae na ma-turn off sa kanya at hindi na masundan pa ang date na iyon. Arisa Montenegro, actress, singer and only daughter of the owner of Montenegro Shipping Line. Muli siyang napabuga ng hangin. He really hates the fact that his own mother overstepping to his personal life. Dahil natatakot ito na baka wala na siyang balak na mag-settle down. He fulfilled his goals now. Doctor na siya na may D.O degree, regular na trabaho, panakanakang TV guestings, magazine interviews and cover photoshoots. Pero lahat ng iyon ay hindi pa sapat para punan ang puwang sa puso niya. He’s not that happy at all. Those title and materials thing doesn’t made him happy at all. Kahit pa sabihing buong puso niya ginusto ang pag-do-doctor tila may kulang pa din sa buhay niya. Maybe its related to love? He heaved another deep sigh. What is it that you really want, Niko? Iyong tanong na hanggang sa mga oras na iyon ay wala pa ding kasagutan.
- Writer
