หลังกินบัวลอยเสร็จ ผมก็แวะซื้อขนมนิดหน่อยติดไม้ติดมือไปฝากพวกลูกน้องและฝากให้ยุทธเอาไปเก็บที่รถ ส่วนตัวเองก็อาสาเดินไปส่งพีทตามลำพัง
ซึ่งผมมั่นใจว่ายังจิตตินก็ต้องแอบตามมาประกบห่างๆ อยู่แล้ว
ระหว่างเดินเคียงคู่กันบนทางเฉอะแฉะและมีน้ำขังประปรายจากฝนตกตอนช่วงเย็น พีทก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
“มึงจำชื่อลูกน้องได้หมดเลยเหรอ”
“ก็ส่วนใหญ่นะ ถามทำไม”
“เปล่า แค่ไม่คิดว่ามึงจะใส่ใจขนาดนี้”
“ก็นะ จะเรียกว่าเพื่อซื้อใจอะไรอย่างนั้นก็ได้มั้ง งานแบบนี้ถึงค่าตอบแทนจะสูงแต่มันก็เสี่ยง ถ้าไม่ได้ลูกน้องที่จงรักภักดีจริงๆ มันก็แย่ใช่มั้ยล่ะ กูเลยอยากให้ทุกคนสบายใจเวลาทำงานให้กูอ่ะ จะได้ไม่ต้องคอยเปลี่ยนคนบ่อยๆ ด้วย”
“แล้ววันนี้เมฆไปไหนเหรอ ปกติเห็นต้องคู่กับจิตตินตลอด”
“ไปทำธุระให้น่ะ บ่อนที่พัทยามีปัญหานิดหน่อย”
“กูอยากลองไปเล่นมั่งอะ”
“ไม่เอา อันตราย คนดีๆ เขาไม่ไปกันหรอก” พีททำหน้ายู่
