ผมอึ้งจน... ไม่รู้ว่าตัวเองเงียบไปนานแค่ไหน และเผลอแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป เสียงกรที่พยายามอธิบายว่าการนัดกินข้าววันนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นเรื่องของธุรกิจ และอะไรต่อมิอะไรไม่ได้เข้าหูผมเท่าไร เพราะตอนนี้ผมมีแต่ความคิดที่ว่า เราสองคนมาไกลได้แค่นี้จริงๆ เหรอ
“แต่กูไม่แต่งหรอกนะ เรื่องนี้กูไม่ยอมแน่ๆ อ่ะ”
“มึงจริงจังกับกูแค่ไหน”
“พีท”
“กร กูถามจริงๆ แล้วมึงก็ช่วยตอบจริงๆ ด้วย กูรับได้ทั้งหมดนั่นแหละ”
“มึงรู้ป่ะว่ากูโคตรเสียใจเลยเวลามึงถามอะไรเหมือนไม่เชื่อใจกู”
“…”
“แต่กูก็เกลียดตัวเองมากกว่าที่ไม่เคยทำให้มึงรู้สึกมั่นใจได้เลย กูขอโทษนะ”
“ขอโทษเหรอ...” คำขอโทษ คือคำตอบงั้นเหรอ?
“กูจะรีบเคลียร์กับฝั่งนั้น ถ้าทำแบบนั้นมึงจะเชื่อใจกูแล้วใช่มั้ย”
“กูไม่ได้ต้องการให้มึงทำอะไรเลย มึงแค่ตอบมาไม่ได้เหรอว่าจริงจังหรือเปล่า มึงไม่เคยบอกด้วยซ้ำว่าจริงๆ แล้วมึงรู้สึกยังไง มึงบอกแต่ว่าให้เชื่อๆๆ ในตัวม
