ผมตื่นก่อนนาฬิกาปลุกเพราะเสียงฝนที่สาดกระทบตึกอย่างรุนแรง ให้ตายสิ ผมเกลียดฝน นี่มันเข้าหน้าฝนแบบ official แล้วสินะ
รอยแผลบนหน้าผมจากลงไปเยอะแล้ว ดีที่ไม่ทิ้งแผลเป็นเอาไว้ไม่งั้นหม่อมแม่ต้องพาผมไปเลเซอร์เสริมหล่ออีกแน่ๆ ไม่เอาด้วยหรอก เลเซอร์สดๆ ไม่วางยาสลบน่ากลัวว่าผ่ากระสุนออกอีก
วันนี้เป็นวันที่หมอนัดให้ผมไปตัดไหม โชคดีที่แม้จะทำแผลบ้างไม่ทำแผลบ้าง หรือปล่อยเปียกตอนอาบน้ำบ้างแผลก็ไม่เน่า ไม่รู้ว่าหมอเย็บดีหรือแม้แต่เชื้อโรคก็ยังรังเกียจที่จะเข้ามาในตัวผมก็ไม่รู้
จิตตินคงจัดการโทรบอกที่บริษัทแล้วว่าวันนี้ผมต้องไปโรงพยาบาล เขาเป็นเหมือนทั้งบอดี้การ์ด พี่เลี้ยง เลขา และอื่นๆ เรื่องโทรศัพท์ใหม่กับเบอร์มือถือทั้งหมดเขาก็เป็นคนจัดการให้ เขารู้ใจผมไปหมดจนผมคิดว่าถ้าไม่มีเขาต้องลำบากแน่ๆ แต่ว่าตอนนี้มีเรื่องเดียวที่เขาทำงานไม่ได้ดั่งใจผมเลย
ก็เรื่องไอ้คนที่มาลอบทำร้ายผมน่ะสิ
หลักฐานทั้งหม
