6 | บังเอิญ
1936 Words
6
บังเอิญ
"เฮ้ย มันอยู่นั่น!"
ฉันหันขวับตามเสียงลูกน้องเสี่ยอ๋า และเมื่อเห็นว่าพวกมันกำลังชี้และวิ่งมาที่ฉัน
จึงไม่รอช้ารีบเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งทันที ก่อนที่ลนลานหันไปบอกเขาให้ล็อกรถ
"ล็อกรถเลยค่ะ ล็อกรถเลย"
เขาไม่ล็อก ไม่รีบร้อนอะไรเลย แค่หันมายิ้มให้ฉันก่อนจะออกรถอย่างเอ้อระเหย นั่นก็คือขับช้าๆ เคลื่อนรถผ่านพวกมันให้ฉันเสียวสันหลังเล่น
แต่ขณะที่ผ่าน ฉันกลับเห็นพวกมันถอยออกห่างรถคุณแทนทิวท่าทางตกใจ และมองที่สติกเกอร์สิงโตบนกระจกรถเขาตาเบิกกว้าง
'ไลออน... ระ รถไลออน'
'เชี่ย จะซวยไหมวะ'
ซวยงั้นเหรอ? ทำไมต้องซวย? หรือพวกมันจะรู้ว่าคุณแทนทิวเป็นใคร
แต่เมื่อฉันหันไปมองคุณแทนทิวด้วยความสงสัย เขาก็ตบเกียร์เหยียบคันเร่งทันที
'บรื้นนนนนน'
รถสปอร์ตหรูปล่อยเสียงท่อดังกระหึ่มและพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วต่อหน้าพวกมัน ฉันจับสายเข็มขัดนิรภัยแน่นพร้อมกับหลับตาปี๋ หัวใจเต้นเร็วรัวยิ่งกว่าตอนวิ่งหนีลูกน้องเสี่ยอ๋าอีก
พุทโธ ธัมโม สังโฆ...
ยังไม่อยากตายตอนนี้ ฉันยังมีแม่ที่ต้องดูแลนะ
"เธอกลัวสินะ..." ฉันเปิดตาขึ้นทันทีเมื่อเขาถามขึ้นมา
"ปะ เปล่าค่ะ แค่ไม่ชิน ฉันไม่เคยนั่งรถแบบนี้"
เขายิ้มที่มุมปากและหันมามองฉันที่ตัวสั่นเหมือนลูกหมา
"เดี๋ยวก็ชิน"
หมายความว่ายังไง ฉันไม่ได้นั่งรถเขาบ่อยๆสักหน่อย แต่ก็น่าทึ่งเหมือนกันนะที่ฉันได้นั่งข้างๆ Z-LION ตัวจริงเสียงจริง เพราะเขาหาตัวยากมาก ขนาดที่มหาวิทยาลัยฉันเรียนมาถึงปีสาม พึ่งเห็นเขาแค่ครั้งเดียวเอง
"สภาพแบบนี้หนีอะไรมา" คำถามของคุณแทนทิว ทำให้ฉันก้มมองตัวเองอีกครั้ง ชุดนอนแบบนี้ วิ่งออกมาจากร้านคาราโอเกะแบบนั้น ฉันคงต้องบอกความจริงแล้วล่ะ
"หนีพ่อเลี้ยงค่ะ คือฉัน... กำลังจะโดนล่วงเกิน คุณช่วยไปส่งฉันที่บ้านเพื่อนได้ไหมคะ"
เขาพยักหน้า
"บ้านเพื่อนอยู่ที่ไหนล่ะ"
"แถวจรัญค่ะ"
"อืม..."
เมื่อเขารับปากออกมาในลำคอ ฉันก็ลูบตามกระโปรงเพื่อหาโทรศัพท์มือถือของตัวเอง แต่ลืมไปว่าฉันวิ่งออกมาตัวเปล่า เงิน มือถือ บัตรประจำตัวประชาชน ทุกๆอย่างยังอยู่ที่บ้านเสี่ยอ๋า
"ขอยืมมือถือคุณได้ไหมคะ ฉันจะโทรหาเพื่อนค่ะ"
เขาหยิบมือถือให้ฉันทันที แต่ฉันรับมาด้วยความแปลกใจ เพราะเขาพูดง่ายมาก และท่าทางก็เป็นคนสบายๆ เพราะหลังจากที่บึ่งรถออกมาอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ขับรถปกติแล้ว แถมแขนอีกข้างก็พาดไว้กับประตูรถด้วย
เมื่อรู้ว่าตัวเองมองเขาเกินงามจนเกือบจะสบตาหลายครั้ง ฉันจึงก้มหน้าดูโทรศัพท์มือถือแทน
แต่...มือถือเขาติดรหัสนี่หว่า
"ช่วยใส่รหัสผ่านให้หน่อยได้ไหมคะ" ฉันยื่นมือถือไป
"รหัสคือเลขหนึ่งทั้งหกตัว ใส่ไปเถอะ"
พอฉันจิ้มตามที่เขาบอกมันก็เข้าได้จริงๆ เขาไม่ถือเลยรึไงนะที่คนแปลกหน้าอย่างฉันรู้รหัสและเล่นมือถือแบบนี้ ฉันจึงรีบจิ้มไปที่แอพรูปโทรศัพท์ และกดเบอร์เหมยลี่ทันที ไม่อยากดูข้อมูลอื่นๆในมือถือเขา
CALLING | 087-33234xx
(สวัสดีค่ะ)
"เหมยลี่ฉันเองนะ โบนัส"
(อ้าวโบนัส แกเอาเบอร์ใครโทรมา)
"เอ่อ..." ฉันเหลือบมองคุณแทนทิวแวบหนึ่ง และเมื่อเห็นว่าเขายังขับรถท่าทางสบาย จึงตัดสินใจป้องมือปิดโทรศัพท์เพื่อขออนุญาต
"คุณแทนทิวคะ ฉันบอกว่าเป็นเบอร์คุณได้ไหม"
"ได้สิ บอกว่าอยู่กับฉันก็ได้เพื่อนเธอจะได้ไม่เป็นห่วง"
เขาตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม ซึ่งมันทำให้ฉันหายอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
"เบอร์คุณแทนทิวน่ะ ตอนนี้ฉันอยู่กับเขา"
(ทะ แทนทิวไหน อย่าบอกนะแทนทิว Z-LION)
"อื้อ... ใช่"
(กรี๊ดดดดดดดดดด นังโบนัส! นังแรด! แกไปอยู่กับเขาได้ยังไง แกเล่ามาให้หมดเลยนะเว้ย นอนด้วยกันแล้วใช่ไหม แกเล่นของสูงมากอ่ะ)
ฉันยกมือกุมขมับ เหมยลี่เริ่มไปกันใหญ่แล้ว กรี๊ดดังแล้วแหกปากขนาดนั้นเสียงมันลอดออกมานะเว้ย น่าอับอายจริงๆ เขาจะได้ยินประโยคหลังไหมเนี่ย!
"จะบ้ารึไง ฉันบังเอิญเจอเขา เขาช่วยเอาไว้"
(บังเอิญ? ไม่อ่ะ แกตอแหล เจอ Z-LION ไม่มีคำว่าบังเอิญ)
"โอ๊ยแล้วแต่แกจะเชื่อแล้วกัน คืออีเสี่ยอ๋ามันจะข่มขืนฉัน ตอนนี้ฉันหนีออกมาจากบ้านแล้ว และที่น่ากลัวคือแม่ใช้แจกันทุบหัวมันด้วย แถมฉันก็สู้แทงเข่ามันไปสุดแรง เฮ้อ... คงกลับบ้านไม่ได้อีกแล้วล่ะ ขอไปนอนบ้านแกได้ไหม"
(ว่าไงนะ... แล้วแม่แกหนีออกมาด้วยรึเปล่า หรือแกออกมาคนเดียว)
"ฉันหนีคนเดียว แม่ไม่ยอมออกมา"
(บ้าจริงอีเสี่ยเวร แต่เรื่องมาค้างบ้านฉัน คือฉันไม่อยู่บ้านอ่ะดิ ตอนนี้บ้านฉันมาเที่ยวหัวหินทั้งครอบครัว)
"อ้าว..."
(แกเปิดโรงแรมนอนก่อนได้ไหม มีเงินรึเปล่า)
"ฉันไม่มีอะไรติดตัวออกมาเลย" เหมยลี่เงียบไป และถอนหายใจออกมาเสียงดัง
(เฮ้อ... ยืมเงินคุณแทนทิวเปิดโรงแรมก่อนนะ แล้วขอเลขบัญชีเขามาด้วย ฉันจะโอนคืนให้)
"บ้าเหรอ ฉันเกรงใจเขา"
(แล้วแกมีทางเลือกอื่นไหมล่ะ ก็ไม่มี แค่ยืมเงินเองน่าเดี๋ยวฉันโอนคืนให้เอง)
ใช่ค่ะฉันไม่ทางอื่นเลย ต่อให้นั่งคิด นอนคิด ตีลังกาคิดก็ไม่มีทางออกอื่นนอกจากขอความช่วยเหลือคุณแทนทิว
"ก็ได้ ขอบใจนะแก"
(อื้ม เป็นห่วงแกนะ ส่วนเรื่องแม่... เดี๋ยวฉันโทรหาแม่แกให้เอง และจะโทรมาอัพเดตว่าท่านเป็นยังไงบ้าง)
"ฝากด้วยนะเหมยลี่"
ฉันวางสายแล้วส่งมือถือคืนเขา แต่คุณแทนทิวไม่รับไป เขายังขับรถเรื่อยๆ จนสักพักไปชะลอจอดที่ร้านยาร้านหนึ่ง และกดปุ่มเบรกมือไฟฟ้าไว้
"เธอรอในรถ และล็อกรถด้วย"
"คุณจะไปไหนคะ แล้วมือถือ..."
"ฉันเห็นว่าเธอเจ็บขาและมีรอยช้ำจะไปซื้อยาให้ ส่วนมือถือเธออาจจะได้ใช้อีก เก็บไว้กับตัวก่อนเถอะ"
ฉันอึ้ง... พูดไม่ออกเลย ผู้ชายคนนี้เกินคาดมาก ทำไมเขาใจดีจัง ฉันลืมไปแล้วนะว่าตัวเองเจ็บขาและโดนตบมา แล้วเมื่อคุณแทนทิวลงไปฉันก็รีบล็อกรถตามที่เขาสั่ง และจากนั้นก็นั่งมองเขาที่เดินเข้าไปในร้านยาหลายความรู้สึก
อุ่นใจขึ้น สบายใจขึ้น
แต่ก็ยังไม่สนิทใจร้อยเปอร์เซ็นต์ ฉันนึกว่าเขาจะหยิ่งและถือตัวซะอีก
จนเขากลับมาพร้อมกับถุงยาสีขาว ฉันจึงรีบปลดล็อกรถให้
"รับไปสิ" เขายื่นถุงยามา
"ขอบคุณค่ะ"
"ไม่เป็นไร แล้วเพื่อนเธอว่ายังไงบ้าง"
ลืมบอกเขาไปเลยแหะ
"เพื่อนฉันไม่อยู่บ้านค่ะ เอ่อ...แต่ฉันขอยืมเงินคุณได้ไหมคะ จะไปเปิดโรงแรม..."
'บรื้นนนนนน'
'บรื้นนนนน'
อะไรอีกวะเนี่ย! ฉันพูดยังไม่ทันจบเลย พอมองหน้าเขาที่นั่งทางฝั่งขวาเท่านั้น ก็เห็นรถบิ๊กไบค์หลายคันขับผ่านพวกเราไป มันจะไม่น่าสงสัยเลยถ้าคนพวกนั้นไม่มองมาที่รถเรา
ฉันโดนตาม และมันต้องเป็นลูกน้องเสี่ยอ๋าแน่ๆ
"ดูเหมือนพ่อเลี้ยงเธอจะมีอิทธิพลนะ" อยู่ๆคุณแทนทิวก็พูดขึ้นมา
"ค่ะ เขาปล่อยเงินกู้นอกระบบมีลูกน้องเป็นพวกมอเตอร์ไซค์เก็บดอกนั่นแหละ"
"รถพวกนั้นขับตามเรามาได้สักพักแล้ว ถ้าเธอไปนอนโรงแรมคนเดียว แน่ใจนะว่าจะปลอดภัย"
นั่นสินะ...แต่ฉันไม่รู้จะไปไหน บอกตามตรงนะว่ากลัวมาก ฉันไม่อยากกลับไปบ้านหลังนั้นอีก เพราะอีเสี่ยมันต้องหาอะไรมาบีบฉันอีกแน่ๆ
"แต่ฉันไม่มีที่ไปจริงๆค่ะ" ฉันพูดเสียงอ่อย แต่คุณแทนทิวกลับหันมายิ้มให้
"มีสิ บ้านฉันไง"
ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาตกใจ แต่คุณแทนทิวกลับยิ้มให้ฉันกว้างกว่าเดิม และพยักหน้าราวกับให้ฉันเชื่อใจเขา
"บ้านฉันมีหลายห้องนอนและมีบอดี้การ์ด เธอคงปลอดภัยกว่าการไปนอนโรงแรมคนเดียว และไม่ต้องห่วงว่าฉันจะทำอะไรเธอ... ฉันไม่ชอบทำกับคนที่ไม่เต็มใจ"
ที่ฉันนั่งเงียบไม่ใช่ว่าฉันรังเกียจ แต่กำลังพยายามหาเหตุผล หรือหาทางออกอื่นในหัวตัวเองอยู่
แต่...ไม่มี
ฉันถึงทางตัน
และตอนนี้ชีวิตฉันก็มีคุณแทนทิวคนเดียวที่น่าจะไว้ใจได้ และการที่เขาทำตัวสบายกับฉัน ใส่ใจเรื่องรอยแผลและขาที่เจ็บ อีกทั้งเชื่อใจจนบอกรหัสผ่านมือถือกัน ก็น่าจะไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว อย่างน้อยๆก็ให้ผ่านคืนนี้ไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที คนแบบเขาไม่หลอกฉันหรอก
"ถ้าอย่างนั้น ฉันขอรบกวนคุณหนึ่งคืนได้ไหมคะ"
"อืม... สบายมาก"
แล้วรถสปอร์ตหรูก็ขับตัดเลนไปที่ทางกลับรถ ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปทางย่านธุรกิจในตัวเมืองกรุงเทพ คนละเรื่องกับบ้านฉันเลย มองไปทางไหนก็มีแต่ตึกสูงและแสงสี
คุณแทนทิวเลี้ยวเข้าไปในตึกขับรถเข้าลิฟต์ ก่อนที่จะขอมือถือจากฉันไปสั่งการผ่านแอพพลิเคชัน เลือกชั้นของตัวเอง และสั่งให้ลิฟต์เคลื่อนขึ้นไป
ใช่ ระหว่างที่รอใจฉันเต้นแรงแปลกๆ นี่เป็นครั้งแรกที่มาบ้านผู้ชาย แถมผู้ชายคนนี้ยังฮอตยากจะเข้าถึงง่ายอีกด้วย
แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจคืออะไรรู้ไหม คือฉันดันรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้เขา...
'ติ๊ง'
ทันทีที่ลิฟต์เปิดออกเขาก็ขับรถไปจอดที่หน้าห้อง ซึ่งทั้งชั้นมีหนึ่งประตู และหน้าประตูนั้นก็มีบอดี้การ์ดยืนอยู่จำนวนหนึ่ง พวกเขาเดินมาเปิดประตูรถให้เราทันทีที่รถจอดสนิท ก่อนที่คุณแทนทิวจะรีบเดินอ้อมมาหาฉัน และทำอะไรที่ไม่คาดคิด
ค่ะ... เขาเห็นว่าชุดนอนฉันค่อนข้างบาง จึงรีบถอดสูทหลวมๆคลุมไหล่ให้ หัวใจที่เต้นแรงก่อนหน้ามันเต้นแรงเข้าไปใหญ่ เพราะตอนที่เขาวาดแขนคลุมเสื้อให้ กลิ่นน้ำหอมที่ใช้... หะ หอมมาก
ได้กลิ่นแล้วรู้สึกรวยตาม
"ขะ ขอบคุณนะคะ"
"อืม เธอเดินไหวรึเปล่า"
"ไหวค่ะ แค่ข้อเท้าแพลง" ฉันก้มหน้าตอบ ไม่อยากให้เขาเห็นหน้าแดงๆของฉัน แต่อยู่ๆคุณแทนทิวก็ยกแขนขึ้นตรงหน้าคล้ายจะให้ฉันจับ
ซึ่งฉันเงยขึ้นมองด้วยความลังเล
แต่ดันจ๊ะเอ๋กับรอยยิ้มมหาเสน่ห์ของเขาเข้าให้...
"จับแขนฉันเถอะ เดี๋ยวล้มเจ็บตัวอีกนะ^^"
- Writer
