เกมรักทายาทมาเฟีย (25+)

'ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ' เสียงฝีเท้าดังกระชั้นตามความเร็วของร่างเล็กที่วิ่งออกมาจากนรกขุมที่สอง "หยุด..." "ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจหลอกคุณ! ตอนนั้นฉันหมดหนทางจริงๆ" ร่างสูงของเขาก้าวเดินตามพร้อมกับชักปืนที่เหน็บอยู่ที่เอวออกมาตั้งลำ 'แกร๊ก' และจากนั้นก็ไม่รอช้ายกขึ้นเล็งไปที่ร่างบอบบางที่วิ่งห่างออกไปอย่างไม่คิดชีวิต "หุบปากซะ และหยุดวิ่งหนี ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอ" เมื่อหญิงสาวเหลียวมองเห็นปืนกระบอกดำขลับ หัวใจก็ผวาหล่นไปพร้อมกับฝีเท้าที่หยุดชะงักอยู่กับที่ เธอรู้ว่าเขาทำจริง รู้ว่าเขาเป็นใครที่ไม่ควรต่อกรด้วย... และตอนนี้ชีวิตและหัวใจที่เต้นระส่ำมันก็ขึ้นอยู่ที่ปลายนิ้วเขา "ฉันผิดไปแล้ว" "ชู่ว~ไม่พูดแบบนั้น... ไม่พูด" เสียงนั่นไม่ได้ทำให้หญิงสาวเบาใจได้เลย เพราะหลังจากนั้นริมฝีปากสวยก็ค่อยๆเผยยิ้มอย่างเยือกเย็น ก่อนที่เขาจะเดินมาประชิด พร้อมกับใช้ปืนกดเข้าที่กลางแผ่นหลังของเธอ 'กึก' "กลับเข้าห้องไปทำหน้าที่ของเธอโบนัส" หน้าที่ที่ว่า... ทั้งคู่ต่างรู้ดีว่ามันคืออะไร โบนัสกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอค่อยๆหันหลังกลับไปมองเส้นทางเดิมที่วิ่งมาด้วยแววตาไหวระริก "ชะ... ช่วยบอกได้ไหมคะ ฉันต้องทำหน้าที่นี้อีกนานเท่าไหร่" "จนกว่าฉันจะเบื่อ" เธอได้คำตอบนั้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม "มันจะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ" "แค่นี้มันน้อยไป สำหรับลูกหมาอย่างเธอ" คำก็ลูกหมา สองคำก็ลูกหมา ผู้ชายคนนี้ไม่มีหัวใจเหมือนที่ใครเขาว่าจริงๆ หญิงสาวยอมรับในความผิดพลาดของตัวเองที่เลือกเดินทางผิด จึงตัดสินใจก้มหน้าเดินกลับเข้าไปในห้อง และนั่งคุกเข่าที่พื้นหยิบปลอกคอสุนัขแบรนด์หรูพ่วงด้วยโซ่สีทองใส่ที่คอของตัวเอง คนร้ายกาจแสยะยิ้ม กดตามองจนประสานสบตากับดวงตาแดงก่ำของเธอ ที่เอ่อท่วมไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจ "พอใจรึยังคะ... พอใจรึยัง!" "แหกปากทำไม" "ก็ฉันเกลียดคุณ! เมื่อไหร่จะปล่อยฉันไปสักที" เขายิ้มอีกครั้ง คำว่าเกลียดและเสียงที่ตะเบ็งออกมาไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิด เขาชอบที่เธอเป็นแบบนี้... เวลาที่เหยื่อต่อต้านมันสนุกดี "งั้นเหรอ... ดีจัง ฉันก็เกลียดเธอเหมือนกัน ดีใจที่ความรู้สึกเราตรงกันนะ" หญิงสาวกัดฟันแน่นน้ำตาที่ค้างหยดเผาะลง "ถ้าฉันมีโอกาส ฉันจะฆ่าคุณด้วยมือของฉันเอง" เขานั่งลง...แล้วบีบหมับที่แก้มขาว ก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาที่อวดดีของเธอ "กลัวจัง หรือฉัน...ควรฆ่าเธอก่อนดีนะ" จากนั้นมือหนาก็ย้ายมาที่คอระหงช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างขึ้นเรื่อยๆ หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอย่างหวาดหวั่น เธอกลัวและกลัวมาก เพราะมือนั้นเคยฆ่าคนมาก่อน แต่สุดท้ายเขาคว้าโซ่กระตุก'กึก' จนร่างบางถลาไปด้านหน้า แล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว "ว้าย จะพาฉันไปไหนอีก แค่ฉันยอมใส่ปลอกคอหมาอยู่ในบัญชาของคุณ มันยังไม่พออีกเหรอ" โบนัสจับโซ่ที่รั้งตึง ขณะที่ตัวเองล้มลุกคลุกคลานตามร่างสูงที่เดินไปที่ระเบียงห้อง "ฉันจะพาเธอไปที่ชอบ" "อย่านะคะ!" "เงียบ!" ชายหนุ่มตวาดกร้าวแล้วคล้องโซ่ไว้ที่ประตูทันที ก่อนที่จะเดินไปด้านหลังแล้วกดแผ่นหลังของเธอให้โก้งโค้งลง ร่างเล็กยืนตัวสั่นระริก ไม่ว่าเขาจะสัมผัสส่วนไหนก็อันตรายสำหรับเธอ จนในที่สุด....มือหนาถกกระโปรงนักศึกษาขึ้น และจากนั้นเกี่ยวแพนตี้ลงพอให้บางส่วนโผล่พ้น หญิงสาวรับรู้ได้ว่ามันถึงเวลาที่กำหนด เธอต้องทำหน้าที่ของเธอแล้ว ซึ่งเขาลูบบั้นท้ายช้าๆสำรวจเฉกเช่นทุกครั้ง และจากนั้นตี 'เพียะ!' สุดแรงจนร่างบางสะดุ้ง "อ๊ะ!!" "รู้ไหมว่าเมื่อไหร่ฉันจะเบื่อและปล่อยเธอไป..." "เมื่อไหร่คะ มะ เมื่อไหร่" "เมื่อเธอหลวมแล้ว..." โบนัสหลับตาลง เธอเกลียดเขา โกรธเขา แต่ก็ไม่ลืมโทษตัวเองที่ตัดสินใจผิด ความร้ายกาจของผู้ชายคนนี้ไม่มีใครเทียบ เขามองเธอเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงแสนเชื่องที่เอาไว้ระบายอารมณ์เท่านั้น จนเขารูดซิปลง และเอื้อมกระตุกโซ่ให้เธอแหงนขึ้นมองฟ้า จากนั้นก็หยิบซองคอนดอมที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาฉีก 'แคว้ก' ด้วยปาก และรูดสวมเข้าไป แต่ละนาทีที่ผ่านพ้นมันช่างยาวนาน และยิ่งเขากดมันเข้ามายิ่งทรมานเข้าไปใหญ่ เพราะมันไม่จบง่ายๆ...และทุกครั้งเธอจะเจ็บตัว 'ปึก!' "อ๊าย!" ร่างเล็กถลาไปด้านหน้าจนแก้มติดกระจก สองมือเรียวคว้าขอบประตูเพื่อยึดรั้งตัวเอง ความจุกแน่นข้างในทำให้เธอนิ่วหน้า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาตอกตรึงความยิ่งใหญ่เข้ามา มันนับไม่ถ้วนแล้ว แต่ไม่ชินสักที! จนเขาเริ่มเคลื่อนเอวกระแทกสาดส่งความเสียวซ่าน แก้มก้นงอนงามของหญิงสาวก็กระเพื่อมสั่น และดัง 'ปึก ปึก ปึก' โบนัสส่ายหน้ารัวกัดปากจนเจ็บ แต่เมื่อเขาเห็นว่าเธอสุขสม ก็อยากเพิ่มความสาแก่ใจให้อีกเท่าตัว จึงรีบเอื้อมมือไปกระตุกโซ่จนปลอกคอรั้ง และเร่งจังหวะตัวเองเร็วระรัวจนร่างเล็กสั่นไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง 'ปึก ปึก ปึก ~" "อะ อะ อ๊าาา ฉะ... ฉันรู้สึกหายใจไม่ออก" เธอเค้นบอกด้วยเสียงติดขัด ซึ่งเขาได้ยินแต่ไม่หยุดการกระทำ แถมเร่งทรมานหญิงสาวและมองคนโอดครวญด้วยรอยยิ้มเยาะ สำหรับผู้ชายเอาแต่ใจคนนี้ ความสุขของเขาคือการเห็นผู้หญิงทรมาน ยิ่งร่างบางไขว่คว้าหาทางรอดเขายิ่งนึกสนุก อยากจะทรมานซ้ำๆและทำจนเธอทรุด 'ปึก ปึก ปึก ปึก' "อ่า โบนัส..." "ไม่เอา พะ พอแล้ว ไม่ไหวแล้ว~" "เธอต้องการฉันนี่" ที่เขารู้เพราะกายสาวด้านในกำลังรัดแน่น ส่วนนั้นมันไม่ปฏิเสธเขา แถมยังปรารถนาหลั่งน้ำสุขสมออกมาอย่างหน้าด้านๆ "ไม่ ฉันไม่ต้องการ! อื้อ~~" เขาหัวเราะหึในลำคอ ไม่ต้องการ?... ได้ เขาจะจองจำผู้หญิงคนนี้ให้มากขึ้นสองเท่า มือหนาผ่อนแรงรั้งโซ่ จนโบนัสรีบโกยเอาออกซิเจนเข้าปอด และไอ'แค่ก'ออกมา แต่หลุดพ้นไม่นานเขาก็ทำสิ่งที่มากกว่า มือหนาเอื้อมดึงโซ่ที่คล้องอยู่มาพันรอบคอหญิงสาว และจากนั้นรวบรั้งอีกระลอกตอกตรึงสุดแรงเกิด 'ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!' "อึก อื้อออ!" "พูดมาสิว่าต้องการฉัน" "ไม่!" "พูด!" "มะ ไม่ ฉันไม่พูด!" "งั้นก็ตายคาดุ้นฉันซะ"