เกมรักทายาทมาเฟีย (25+)

5 | ความช่วยเหลือแรก

5

ความช่วยเหลือแรก

"แม่เชื่อใจลูกเสมอโบนัส ที่แม่ลังเลเพราะกลัวว่าลูกจะเป็นอันตรายไปด้วย อย่าลืมสิเรามีกันแค่สองคนนะ...ป้าก็อยู่ตั้งเมืองนอก ถ้าเกิดเราถูกฆ่าตายขึ้นมาไม่มีใครรู้เลยนะ"

ก็จริง... ฉันถึงอยากพาแม่หนีไปไง เพราะนับวันความรุนแรงของอีเสี่ยนั่นยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ แต่การหนีครั้งนี้ฉันต้องทำการบ้านให้ดี เราจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด

"หนูจะทำทุกทางให้เราหนีมันได้" แม่มองฉันทั้งน้ำตา

"จ้ะ แม่เชื่อใจลูก ขอโทษนะที่แม่รักคนผิด"

"อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูกสาวคนสวย" เราสองคนหันมองไปที่บันไดใหญ่กลางบ้าน ที่ตอนนี้เสี่ยอ๋าพ่อเลี้ยงของฉันกำลังกอดเอวพริตตี้หุ่นเอ็กซ์คนหนึ่งเดินลงมา

"คุณทำแบบนี้ได้ไง ทำไมไม่เห็นหัวแม่ฉันบ้าง"

เสี่ยอ๋ายิ้ม

"ก็แม่เธอมันแก่แล้วสาวน้อย ฉันก็อยากกินเด็กที่มันเอ๊าะๆรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอบ้าง"

ตอนที่บอกว่ารุ่นราวคราวเดียวกันกับฉัน สายตาอีเสี่ยมองฉันอย่างโลมเลีย จนแม่ต้องรีบเดินมาขวางไว้ แล้วมองตามเสี่ยอ๋าจนมันมาหยุดยืนตรงหน้าเรา

"ห้ามแตะต้องโบนัสนะเสี่ย"

"เธอกลัวอะไร? ฉันไม่ทำร้ายลูกสาวของเราให้เสียของหรอก ฮ่าๆ"

ฉันเกลียดมัน

เกลียดเสียงหัวเราะ เกลียดหน้า เกลียดคำพูดสองแง่สองง่ามกวนประสาทของมันด้วย ฉันอยู่ที่นี่มาสิบปีแทนที่จะรักและผูกพันบ้าง แต่นับวันยิ่งเกลียดเข้าไส้ สิ่งดีๆไม่ต้องถามว่ามีไหม ไม่มีเลยสักนิด

จนฉันตัดสินใจดึงแขนแม่หลบ และเดินไปมองหน้าแก่ๆตัณหากลับของมันแทน

"ไม่ต้องขู่แม่ฉันหรอก เพราะต่อไปนี้ถ้าฉันหรือแม่โดนทำร้าย ฉันก็จะไม่ยอมเหมือนกัน"

เสี่ยอ๋ามองหน้าฉันแล้วฉีกยิ้มท้าทาย

"เหรอ เด็กที่มีแต่ตัวอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้ ดูอำนาจฉันสิ ดูความยิ่งใหญ่ฉันสิ ฉะนั้นอยู่เงียบๆสงบปากสงบคำดีกว่านะลูกรัก ถ้าไม่อยากเป็นเหมือนแม่ของเธอ ฮ่าๆ"

ฉันกำหมัดแน่นมองตามหลังผู้ชายคนนั้นที่โอบเอวพริตตี้เดินออกไป แต่พอเดินไปสักพักมันกลับหยุดและหันมายิ้มให้ฉันอย่างชั่วร้าย

"เอ้อ ใช่สินะ... ลูกพ่อโตเป็นสาวแล้ว ถ้าอยากรับหน้าที่แทนแม่ก็บอกพ่อได้เสมอ รับรองพ่อจะประคบประหงมลูกสาวพ่ออย่างดี"

"เสี่ย!"

แม่ฉันตวาดกลับไปจนตัวสั่น ขณะที่ฉันมองหน้าคนเอ่ยประโยคโสมมเหล่านั้นอย่างสะอิดสะเอียน ทุเรศมาก เมื่อก่อนแค่สายตาที่มองแทะโลม แต่ตอนนี้มันพูดออกมาอย่างโจ่งแจ้งแม้แต่ต่อหน้าแม่ของฉัน

ใช่ สัญชาตญาณฉันกำลังบอกว่าไม่ปลอดภัย ฉันต้องเร่งมือและระมัดระวังให้มากกว่านี้

แม่เครียดมาก หลังจากขึ้นห้องนอนท่านก็อยู่กับฉันตลอดเวลา เพราะสิ่งที่อีเสี่ยพูดมันมีแนวโน้มที่จะทำจริง ท่านจึงยืนยันอย่างหนักแน่นว่าจะไม่เปลี่ยนใจแล้ว ก่อนที่ฉันจะทายาทำแผลให้และเราเข้านอนด้วยกัน

"แม่คะ ขนมจีบของแม่ต่อไปนี้จะมีคนเหมาทุกวันเลยนะ" ฉันบอกแม่ขณะที่นอนกอดท่านบนเตียง

"จริงเหรอ? ดีจังเลย ใครล่ะลูก?"

"รุ่นพี่ปีสี่มั้งคะ เป็นผู้หญิง เธอบอกว่าเพื่อนชอบขนมจีบของแม่มาก เลยให้ทำไปได้เลยจะเหมาทุกวัน"

"นึกว่าหนุ่มๆมาเหมาซะอีก โบนัสของแม่ขายของเก่งจริงๆ"

แม่หอมหัวฉันฟอดและกอดฉันแน่นกว่าเดิม

ถ้าพ่อยังอยู่ก็คงดี เราสองแม่ลูกคงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แม่บอกว่าพ่อฉันเสียตั้งแต่สิบปีที่แล้ว ท่านเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำระหว่างกลับจากทำงาน ท่านเป็นคนดีและอบอุ่นมาก แล้วที่แม่หลงมาคบกับเสี่ยอ๋าได้ก็เพราะชีวิตเสียศูนย์

เพราะพ่อเป็นเสาหลักของครอบครัว แม่เป็นแค่แม่บ้าน พอพ่อตายนอกจากค่าประกันเราก็ไม่มีอะไรติดตัวเลย

กับเสี่ยอ๋าแรกรักก็ดีอยู่หรอก ช่วยเหลือดูแลไม่ขาด แต่ห้าปีให้หลังอีเสี่ยเริ่มเปลี่ยนไป ทำร้ายตบตีแม่ฉันวันเว้นวัน

•••

แม่นอนกับฉันถึงตีสี่ท่านก็ตื่นไปทำขนมจีบเตรียมขาย เป็นแบบนี้ทุกวันราวๆหนึ่งอาทิตย์ พี่ใจดีก็เหมาทั้งอาทิตย์เลย แถมยังให้ทิปเป็นวันละหมื่นด้วย

จนวันนี้เป็นวันเสาร์วันพักผ่อนของฉันกับแม่ แม่ไม่ต้องทำขนมจีบ ท่านจึงนอนดูหนังฟังเพลงกับฉันในห้องได้จนดึก

เรารู้สึกดีมากที่อีเสี่ยไม่กลับบ้าน ได้ข่าวว่ามันไปจมอยู่กับบ่อนแถวชายแดนนู่น

"หะ หาวววว ง่วงแล้วค่ะแม่ นอนกันเถอะ"

"อย่าพึ่งนอนลูก แม่มีอะไรให้ดู"

แม่ว่าจบก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดลิ้นชักตู้เสื้อผ้า แต่กว่าจะเปิดได้ท่านต้องดึงกุญแจออกมาไขก่อน

ใช่แล้วค่ะ มันเป็นซองเอกสารสีน้ำตาลสองซองที่เป็นของบริษัทนายหน้าที่ฉันยื่นขอวีซ่าไป

"เขาส่งพาสปอร์ตเรากลับมาแล้วเหรอแม่"

"ใช่จ้ะ"

แม่ถือมันมาที่เตียงและแกะซองอย่างเบามือ หัวใจฉันเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น กลัวจะโดนปฏิเสธและต้องเสียเวลายื่นใหม่ และไม่พอนะยังเสียค่าธรรมเนียมบานปลายด้วย

จนแม่เปิดซองสีน้ำตาลได้แล้วหยิบพาสปอร์ตออกมาเปิด ท่านก็รีบส่งให้ฉันทันที

"ดูเองเลยโบนัส"

ฉันรับมาดู กรี๊ดดดดดวีซ่าฉันผ่าน! แล้วของแม่ล่ะ ฉันเอี้ยวไปมองอีกซองที่แม่กำลังเปิด และเมื่อผลเป็นไปอย่างที่หวัง เราสองคนก็โผกอดกันกลม

ประตูสวรรค์เปิดแล้ว เราจะได้หนีไปจากที่นี่แล้ว!

"แม่ทำขนมจีบเพิ่มดีไหมลูก จะได้ขายได้เยอะขึ้น เราจะได้มีเงินเยอะๆ หนีไปได้ไกลๆ"

"ดีค่ะแม่...ดีมาก ตอนนี้นัสดีใจมากเลยรู้ไหม ฟ้าต้องเป็นใจให้เราหนีเสี่ยอ๋าได้แน่ๆ"

เราสองแม่ลูกกอดกันแน่น น้ำตาที่เสียตอนนี้เป็นน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความดีใจ มันนานแล้วนะที่เราไม่ได้มีความสุขแบบนี้ และนานมากๆที่ไม่ได้ดีใจกอดกันกลมราวกับได้ของรางวัลชิ้นใหญ่

คืนนี้ต้องหลับฝันดีแน่ๆ

•••

แต่...

ไม่ใช่...

ขณะที่ฉันกับแม่ปิดไฟนอนได้สักพักกำลังจะผล็อยหลับ ฉันก็ได้ยินเสียงบางอย่างแถวๆประตูห้อง จึงหยัดลุกขึ้นมอง พยายามหรี่ตาให้ม่านตาปรับแสงจากความมืด

'ตึก... ตึก... ตึก...'

สะ... เสียงเท้า?

"ใครน่ะ"

ไม่มีเสียงตอบกลับ ฉันจึงตัดสินใจเอี้ยวไปเปิดไฟที่หัวเตียง แต่มือยังเอื้อมไม่ถึงปุ่มด้วยซ้ำ ข้อเท้าสองข้างก็ถูกคว้าและดึงลงไปอย่างรวดเร็ว

"กรี๊ดดดดดดดด!"

"โบนัส!"

เสียงแม่เรียกฉันด้วยความตกใจ ก่อนที่ท่านจะรีบเปิดไฟพรึบ และกรี๊ดออกมาอีกคน

"กรี๊ดดดดด เสี่ย! ปล่อยลูกฉันนะ"

ฉันเบิกตากว้างตีขาถีบมัน เป็นอีเสี่ยอ๋าจริงๆแถมมันยังมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำพร้อมถอดด้วย

"มึงออกไป อย่ามายุ่ง"

"ไม่! กูไม่ออก" แม่หันไปคว้าโคมไฟ แล้วชี้หน้า

"มึงทำร้ายกูก็พอทนแล้ว มึงยังจะทำร้ายลูกกูอีกเหรอ!" ฉันพยายามลุกขึ้นจากเตียงเพื่อหนี แต่เสี่ยอ๋าไม่สนใจเสียงก่นด่าของแม่ มันรีบโน้มมาล็อกข้อมือฉันแล้วตั้งท่าจะซุกหน้าลงซอกคอ

"อย่านะเสี่ย อย่า!"

'พลั่ก!'

ฉันยกเข่ากระแทกท้องมันสุดแรง แล้วรีบกลิ้งตัวออกไปจากอาณัติของมันจนตกเตียงตุ๊บ ก่อนที่จังหวะนั้นแม่จะถือแจกันมาฟาด 'ผัวะ!' ที่ท้ายทอยเสี่ยอ๋า

"โอ๊ย! พวกมึงกล้าทำกูเหรอ อีพวกไม่สำนึกบุญคุณ!"

"บุญคุณบ้าอะไร ไอ้ชาติหมา"

"อีโบนัส!"

'เพียะ!' หน้าฉันหันขวับไปตามแรงตบของเสี่ยอ๋า และมันก็รีบเอื้อมมือบีบคอฉันทันที

"ที่กูทนเลี้ยงมึงมา ก็เพราะอยากได้มึงเป็นเมียอีกคน มึงต้องเป็นของกูโบนัส"

ฉันพยายามแกะมือเสี่ยอ๋าออกเพราะเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว ซึ่งแม่น้ำตาไหลอาบแก้มท่านมองหาอาวุธที่พอจะติดมือได้

แต่ละวินาทีที่ผ่านไปมันทรมานมาก ฉันหายใจไม่ออก อึดอัด และรู้สึกกำลังจะหมดแรง

'เพล้ง!!'

"อ๊ากกกกก!"

แจกันใบหนาถูกตีเข้าที่หัวเสี่ยอ๋า และแน่นอนว่าสิ้นเสียงนั้น เสียงรองเท้าลูกน้องของมันก็วิ่งกรูมาที่ห้องเรา

"มะ แม่ แม่เราหนีกันเถอะ" ฉันลูบคอตัวเองบอกแม่ ขณะที่เสี่ยอ๋านอนกุมหัวที่เลือดท่วมบนพื้น

"โบนัสหนีไปลูก หนีไป!"

"แต่ว่า..."

"หนี! แม่จัดการที่นี่เอง!"

ฉันไม่มีทางหนีเลยนอกจากกระโดดลงไปจากระเบียง ซึ่งจังหวะนั้นเสียงรองเท้าหลายสิบคู่กำลังบีบฉันจนมุม ฉันต้องรีบเปิดประตูออกไปก้มมองความสูง และสูดหายใจเข้าลึกๆ

ก่อนที่จะหันไปมองแม่ทั้งน้ำตา

"แม่..."

"ไปเถอะลูก อย่าอยู่ที่นี่เลย"

"นัสจะกลับมาช่วยแม่นะ" และเมื่อแม่พยักหน้า ฉันก็รีบก้าวขากระโดดลงไป

'ตุ๊บ!'

"โอ๊ย ขาฉัน" ใช่ค่ะ ทันทีที่ถึงพื้นตัวฉันทั้งตัวก็ฟุบลงไปกับกอหญ้า

แต่ขาฉันมันไม่ได้หักหรอกนะ ฉันมั่นใจ ข้อเท้าเหมือนจะแพลงมากกว่า และเมื่อฉันประคับประคองทรงตัวได้ก็รีบลุกขึ้นวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที

"เฮ้ย มันอยู่นั่น!"

เสียงลูกน้องเสี่ยอ๋าตะโกนตามหลัง และแน่นอนว่าฉันรีบวิ่งสุดชีวิตเพื่อตรงไปทางออกที่ใกล้ที่สุดซึ่งเป็นหลังร้านคาราโอเกะ ตอนนี้คิดถึงแต่เหมยลี่จึงตั้งใจวิ่งทะลุร้านไปขึ้นรถเมล์หรือเรียกแท็กซี่ก่อน

จนเข้ามาด้านในเสียงเพลงดังกระหึ่มคนเยอะมาก ฉันรีบแทรกผู้คนออกไปอย่างทุลักทุเลด้วยสภาพที่ตัวเองใส่แค่ชุดนอนตัวเดียว

"หลบ หลบหน่อยค่ะ ขอทางหน่อย"

"จับมันไว้ๆ จับผู้หญิงคนนั้น" ฉันหันขวับไปข้างหลังทันที บ้าเถอะมันตามมาแล้ว แถมยังรีบวอบอกลูกน้องเสี่ยอ๋าที่อยู่ในร้านจับตัวฉันไว้ด้วย

ฉันรีบก้มหน้ามุดแทรกคนออกไป ทำตัวลีบเล็กให้มากที่สุดและไม่มองข้างหลังด้วยซ้ำ และเมื่อออกไปได้ก็ใส่เกียร์หมาวิ่งหน้าตั้งไปที่รถคันหนึ่งที่จอดอยู่ที่ป้ายรถเมล์

ใครสักคนเถอะ! ช่วยพาฉันไปจากตรงนี้ที!

'ก๊อก ก๊อก ก๊อก' ฉันรีบเคาะกระจกรถฝั่งข้างคนขับ และมองไปที่ร้านคาราโอเกะเป็นระยะอย่างตื่นกลัว

"ช่วยด้วยค่ะ ฉันถูกทำร้าย"

ภายในรถยังเงียบ ฉันจึงเร่งเคาะอีกครั้ง

'ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ'

"ช่วยฉันหน่อยนะคะ ไปส่งที่ไหนก็ได้ ฉันไหว้ล่ะ ฉะ...O_O"

พูดไม่ทันจบฉันก็ชะงักเบิกตากว้าง

นี่มันเรื่องบังเอิญใช่ไหม!

ทันทีที่กระจกเลื่อนลง ฉันก็เห็นว่าคนที่นั่งในรถคือคุณแทนทิว! แถมเขายังยิ้มให้ฉันแล้วปลดล็อกรถให้ด้วย

"ขึ้นมาสิ... ฉันจะไปส่ง"