“ท่านพี่….มิเป็นอันใดนะเจ้าคะ ถึงท่านพี่จะเดินไม่ได้ หรือทำงานไม่ไหว ข้ากับลูกก็จะอยู่ดูแลท่านพี่เองเจ้าค่ะ”
“ขอบน้ำใจเจ้าทั้งสองที่คอยอยู่เคียงข้างพี่แม้ในยามยาก ฮูหยิน พี่ฝากเจ้าคอยอบรมสั่งสอนเด็กสองคนนั้นด้วยนะ ให้ถือเสียว่าทั้งสองคือบุตรชายและบุตรีของเจ้า”
“เจ้าค่ะท่านพี่ น้องจะดูแลเด็กๆ ให้เติบโตมาอย่างดี”
หานจูฉีรับปากแม้นในใจจะรู้สึกตรงกันข้ามก็ตาม อย่างไรแล้วบุตรชายก็พอจะสอบเป็นขุนนางในภายภาคหน้าได้ ส่วนบุตรีของอนุซูนางก็เพียงแค่หาตระกูลดีๆ ให้นางแต่งออกไปก็พอ
มือหนาคว้ามือของฮูหยินไปกุมเอาไว้ เขาคิดไม่ผิดที่เลือกแต่งนางเข้ามาเป็นภรรยารองจนกลายมาเป็นภรรยาเอกในยามนี้ ก่อนที่สายตาคมจะจ้องมองไปยังดวงหน้าของอนุภรรยาอีกนางแล้วยิ้มจางๆ ให้ อนุเซียวเป็นสตรีที่ดีและมิเคยแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกับผู้ใด เขารู้สึกโชคดีที่ยังมีภรรยาทั้งสองอยู่ข้างกาย
ข่าวของจวนสกุลหวงแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว
