ความจริงวันนี้ที่ที่ว่าการอำเภอมีการตัดสินคดีเรื่องที่ฮัวจื่อเวยกับหลานหลีเกอถูกผลักตกน้ำเมื่อตอนงานเลี้ยงชมบุปผา โจวเฟิงซีตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำทีไปปรากฏตัวที่นั่นโดยบังเอิญ ทว่าจนใจเหลือเกินที่เมื่อตอนเช้าตรู่วันนี้ มีขันทีจากตำหนักของไทเฮาเดินทางมาที่จวนอ๋องของเขาอย่างเร่งด่วน ด้วยเพราะหลี่ไทเฮาผู้เป็นเสด็จย่าของเขานั้นเกิดประชวรขึ้นมากะทันหัน
แต่เข้าวังไปเขากลับพบว่าขันทีผู้นั้นหลอกเขา โดยมีคนที่ถูกอ้างว่าป่วยเป็นผู้บงการ
“ถ้าไม่ทำเช่นนี้ เกรงว่าถ้าย่าไม่ป่วยไข้ไปจริงๆ ก็คงไม่มีทางเห็นหน้าหลาน”
ไทเฮาตรัสว่าหลานชายคนโปรดด้วยท่าทางแง่งอน ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงคนถูกหลอกสมควรที่จะเป็นฝ่ายถูกงอนง้อมากกว่า แต่กลับกลายเป็นว่าเขาต้องง้องอนผู้เป็นย่า ทั้งๆ ที่ตนถูกหลอกมาเสียอย่างนั้น?
“โธ่! เสด็จย่า หลานไม่ได้หมายความเช่นนั้นนะพ่ะย่ะค่ะ หลานเพียงแค่คิดว่าเรื่องพระพลานามัยของเสด็จย่าไม่ใช่เรื่อ
