LOVE DEEP #3
1181 Words
LOVE DEEP #3
-หลายชั่วโมงต่อมา-
เอี๊ยดด!
แกร๊ก!
ปัง!
หญิงวัยกลางคนเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานก่อนจะหันไปมองที่ประตูด้วยสีหน้าสงสัย “ใครมา ฉันไม่ได้นัดใครไว้หนิ”
“คุณผู้หญิงคะ! คุณผู้หญิง!” เสียงของแม่บ้านคนเก่าแก่ของบ้านเดินตรงเข้ามาด้วยความดีใจ
“โวยวายอะไร”
“คุณหนูค่ะ คุณหนูกลับมาแล้ว!”
“คุณหนู? โยเกิร์ตหรอ” หญิงวัยกลางคนทำหน้านิ่งก่อนจะลุกคนมองไปยังลูกสาวของตนเองที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งเรียบ
“หวัดดีค่ะแม่” โยเกิร์ตยกมือไหว้คนตรงหน้าด้วยสีหน้านิ่งเฉยก่อนจะหันไปยิ้มให้แม่บ้านที่มองมาที่ตนเองด้วยแววตาปลาบปลื้ม “หวัดดีค่ะป้ายุพิณ ขอกอดหน่อยได้มั้ยคะ คิดถึงจังเลย”
หมับ!
“คุณหนูของป้า ป้าคิดถึงจังเลยค่ะ”
โยเกิร์ตยิ้มกว้างก่อนจะซบลงบนไหล่ของหญิงสาวด้วยรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าก่อนจะค่อยๆผละอ้อมกอดออก
“กลับมาทำไมไม่บอก แล้วนี่มายังไง? กระเป๋าหล่ะ”
“โยเอาไปเก็บไว้ที่่คอนโดแล้วค่ะ”
“คอนโด? คอนโดอะไร ทำไม…”
“โยขอไปอยู่คอนโดนะคะแม่ มันสะดวกกว่า”
“…”
โยเกิร์ตมองหน้าคนเป็นแม่ที่เงียบไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาแม่บ้านคนสนิท “ป้ายุพิณสบายดีนะคะ”
“ค่ะคุณหนู คุณหนูหิวมั้ยคะ เดี๋ยวป้าไปทำข้าวผัดรถไฟให้ดีมั้ยคะ”
“ไว้วันหลังละกันนะคะป้า วันนี้โยทานมากับเพื่อนแล้ว”
“กลับมาก็ดีเหมือนกันนะ ตอนนี้ที่บริษัทกำลังยุ่งพอดี” คนเป็นแม่พูดเสียงนิ่ง
“ค่ะ แม่จะให้โยเข้าบริษัทวันไหน แม่บอกมาได้เลย”
“วันจันทร์นี่เลยละกัน เดี๋ยวเอารถไป…”
“เดี๋ยวโยขึ้นรถไฟฟ้าไปเองค่ะ คอนโดที่โยไปอยู่มันติดรถไฟฟ้าพอดีน่าจะสะดวกกว่า”
“ออกไปก่อน” หญิงวัยกลางคนหันไปพูดกับเหล่าแม่บ้าน “ฉันจะคุยกับลูกสาวของฉัน”
“ค่ะคุณผู้หญิง” เหล่าแม่บ้านทำหน้าเจือนก่อนจะพากันทยอยเดินออกไป
“ทำแบบนี้ทำไม โยต้องการอะไรทำไมโยไม่บอกแม่ดีๆ”
“หนูไม่ได้ต้องการอะไร”
“แล้วนี่อะไร บ้านก็ไม่อยู่ รถก็ไม่เอา ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ไม่ได้หมายความว่ายังไงค่ะ แค่โยไม่ได้สะดวกใจที่จะอยู่”
“…”
“เหตุผลแค่นี้…พอมั้ยคะ?”
“ทำไมถึงไม่สะดวกใจ โยอยู่บ้านนี้มาตั้งแต่เด็ก” หญิงวัยกลางคนพูดขึ้นอย่างพยายามระงับอารมณ์ “มันคือบ้านของโย!”
“ไม่ใช่ค่ะ” โยเกิร์ตพูดเสียงนิ่งพร้อมกับสายตาที่เหลือบไปเห็นชายหนุ่มวัยกลางคนที่เดินลงมาจากด้านบน
“กลับมาแล้วหรอโย” ชายหนุ่มเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร
“สวัสดีค่ะคุณอา”
“อื้ม ดูโตขึ้นเยอะเลยนะ”
“ค่ะ” โยเกิร์ตพยักหน้ารับก่อนจะนิ่งไป
“อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนมั้ย”
“ไม่ดีกว่าค่ะ ขอบคุณมากนะคะ แต่โยเหนื่อยๆ ขอกลับไปพักดีกว่า”
“กลับไปพัก? ไม่ได้นอนที่นี่หรอ”
โยเกิร์ตนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาแม่ของตนเอง “โยกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” ก่อนจะหันไปยกมือไหว้ทั้งคู่
“วินัย!” คนเป็นแม่พูดขึ้นเสียงดังพร้อมกับจ้องหน้าลูกสาวไม่วางตา
“ครับคุณผู้หญิง”
“ไปส่งคุณหนู”
“มะ…”/“ไปส่งคุณหนู!”
โยเกิร์ตมองแม่ตนเองที่พูดย้ำขึ้นก่อนจะหันไปมองหน้าคนขับรถแล้วเดินตรงออกไปโดยไม่พูดอะไร
-สองวันต่อมา-
ครืดด ครืดด
โยเกิร์ตหันไปมองโทรศัพท์ก่อนจะคว้ามากดรับสายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ติ๊ด!
(ไง จำได้อยู่ใช่มั้ยว่ายังมีฉันเป็นเพื่อนอะ)
“คำกล่าวทักทายดูตัดพ้อจัง”
(ทำอะไร)
“กินข้าว”
(ออกมาเจอกันหน่อยมั้ย)
“ก็ดีนะ กำลังหาคนไปซื้อของเป็นเพื่อนพอดี”
(คอนโดอยู่ไหน)
“เดี๋ยวแชร์ที่อยู่ไปให้ทางไลน์”
(อื้ม งั้น 12.00 เจอกัน)
“โอเค”
ติ๊ด!
โยเกิร์ตกดตัดสายก่อนจะมองไปยังระเบียงด้านนอกพร้อมกับเดินไปหยิบฟ๊อกกี้แล้วฉีดกระถางดอกเยอบีร่าด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
“พี่ชอบดอกไม้อะไรคะ”
“ถามทำไม”
“พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์ไง”
“วาเลนไทน์เค้าก็ให้แค่ดอกกุหลาบไม่ใช่หรอ”
“โยอยากให้ดอกไม้ที่พี่ชอบหนิ”
“ไม่รู้อะ แล้วโยชอบดอกไม้อะไรอะ”
“เยอบีร่าค่ะ”
“เยอบีร่า? ทำไมอะ ชื่อแปลกจัง”
“โยชอบความหมายของมันอะ ต้องเป็นเยอบีร่าสีขาวด้วยนะ”
“ทำไม”
“เยอบีร่าสีขาว จะแสดงถึงความจริงใจ ซื่อสัตย์ และความมั่นคง”
“หึ อื้อ ความหมายดีนะ งั้น…พี่ชอบเยอบีร่าด้วยก็ได้”
ปึก!
โยเกิร์ตหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะก้มลงไปเก็บฟ็อกกี้ที่หลุดจากมือพร้อมกับมองดอกเยอบีร่าสีขาวที่อยู่ตรงหน้า “ความซื่อสัตย์งั้นหรอ…มันยังมีอยู่จริงๆใช่มั้ย”
.
.
“กว่าจะมากันนะ” ไข่มุกบ่นขึ้นเบาๆ
“บีมมารับช้าอะ”
“ไอ้บีม มึงมัวแต่ไปกกเมียอยู่ใช่ปะ พวกกูรอนานแล้วเนี่ย” ตอยหันไปบ่นเพื่อนรัก
“กกเมียอะไรของพวกมึง กูไม่มีเมีย” บีมบ่นขึ้นเบาๆ “นี่สั่งอะไรมาบ้าง กูหิว”
“กูสั่งมาเยอะมากกกก” ไข่มุกยิ้มตอบ
“ใครเป็นต้นคิดเนี่ย มากินส้มตำในห้างเนี่ยนะ มันจะนัวอะไรวะ” ตอยเอ่ยถามขึ้น
“ฉันเอง ข้างนอกมันร้อนอะ” โยเกิร์ตพูดขึ้นยิ้มๆ “ขอเวลาปรับตัวบ้างสิ”
“เหอะ นึกว่าจะไม่กลับมาไทยซะอีก” ตอยพูดกับเพื่อนรักเชิงตัดพ้อ
“อะไรกัน ก็กลับมาแล้วนี่ไง” โยเกิร์ตยิ้มกว้างก่อนจะทำตาโต “ส้มตำมาๆ”
“อยู่ที่นู่นไม่ได้กินอาหารไทยเลยหรอ” ไข่มุกถามเพื่อนสาวที่ตักส้มตำเข้าปากด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม
“กิน แต่ว่ามันไม่ใช่อะ”
“หึ” บีมส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะลงมือกินอาหารตรงหน้า
“นี่จะไปไหนต่อ” ตอยถามขึ้นพร้อมกับมองเพื่อนทั้งสามคน
“ว่าจะหาซื้อของเข้าห้องอะ”
“อื้ม เอาดิ”
“เห้ย แต่พวกแกกลับก่อนได้นะ ฉันไม่ซีเรียส” โยเกิร์ตพูดขึ้นเสียงนิ่ง “ฉันเดินซื้อของคนเดียวได้” ก่อนจะยิ้มให้เพื่อนรักทั้งสามคน “อะไร ทำไมมองฉันแบบนั้นหล่ะ ฉันไม่ซีเรียสจริงๆนะ ไม่โกรธด้วย”
“เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ” บีมพูดพร้อมกับยิ้มหญิงสาว “ถ้าเป็นโยเมื่อสองปีที่แล้ว คงจะงอแงอยากให้มีคนเดินเป็นเพื่อนเพราะไม่ชอบเดินคนเดียว ไม่ชอบทำอะไรคนเดียว”
“แต่โยคนนี้ทำสิ่งที่พูดมาได้หมดทุกอย่างแล้วนะ” โยเกิร์ตพูดพร้อมกับยิ้มออกมาแต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเศร้า “จริงๆนะ” ก่อนจะก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าต่อโดยไม่ทันได้สังเกตแววตาของเพื่อนทั้งสามคนที่หันมาสบตากันโดยอัติโนมัต
- Writer
