The World Of Sinners

Chapter 3: A Man and A Woman

SMDC Light Residences and Condominium

Bulakan, Bulacan

"What is wrong with you, Vino?" tanong niya sa kabilang linya sa lalaking matagal nang walang panahon sa kaniya.

Ilang taon na nga ba ang nakalilipas mula nang makausap niya ito? Six months? One year? One year and a half?

"Ikaw pala. Anong atin?" iyon ang sinagot sa kaniya.

Napapa-arko tuloy ang kilay niya habang kinakalma pa pansamantala ang puso at utak niya. Kaunting-kaunti na lamang ay mag-aalburoto na siya.

"What? Anong atin? What do you think you're doing?"

At least, mahinahon pa para sa kaniya ang sagot niyang iyon sa caller. Ramdam na rin naman niyang hindi na niya ito kayang pigilan pa.

"Relaks. I'm at work. I have to finish this. Puwede bang sa isang araw ka na lang tumawag?"

Sa isang araw? Ilang beses na ba niya itong nabasa sa mga text na ipinadala niya sa kaniya? She can't take it anymore. She want's to vent out.

"Why are you doing this to me? Why do you keep ignoring my calls? I even texted you several times."

She's started making some dialogues to make him pity her. But, it was the other way around. Alam niyang hindi naman nito in-ignore ang mga text niya. 'Yong mga tawag, oo. Hindi talaga siya sinasagot pero sa SMS ay nag-re-reply naman ito. Iyon nga lang puro trabaho ang dahilan.

"Gaya nga ng sinabi ko, busy ako. I need to fix my business."

She was right. Hindi umubra sa kaniya ang mala-pang Famas na aktingan niya over the phone. Business. It was always because of that business.

"How much do you want, Vino. I can wire you the money instantly."

Baliw na yata siya kung tutuusin. Baliw sa pagmamahal na inakalang masusuklian ng lalaking alam niyang kahit kailan ay parausan lamang niya o hindi naman kaya ay gamot kapag nagkasakit siya. Ano't anuman ang dahilan, hindi pa rin niya makita ang worth niya sa lalaking pinapangarap pa rin niyang maging kaniya.

"Forget it. I don't want to argue with you. Like I said, I'm really busy. Call me some other time. Bye."

Binabaan na siya at wala man lamang pa-I love you ito o I miss you sa kaniya. Inis na inis siyang ibinato ang mobile phone niya sa kaniyang kama. Ginulo-gulo pa ang buhok nito.

"I hate you!"

Sigaw siya nang sigaw ng salitang I hate you sa loob ng kaniyang condong iniregalo sa kaniya ng SMDC Residences bilang endorse ng mga condominium nila. Malaking bagay na rin na magkaroon ng sariling condo na higit kailanman ay hindi makukuha ng mga nangangarap pa rin hanggang ngayon na tapatan siya sa kaniyang trabaho.

Wala naman siyang magawa kung hindi isigaw at ibunton ang galit niya sa kama. After all, ginusto niya ito. Ginusto niyang matali sa isang lalaking alam niyang may asawa at anak na. It was her calling ika nga. Para lang sa kaniya. Ilang beses na rin siyang pinagsabihan ng malalapit sa kaniya na tigilan na ang pag-i-ilusyon. But, it won't stop her.

Humarap siya sa malaking salaming kasing tangkad niya. Inayos ang nakitang magulong buhok. Tiningnan ang bawat features ng kaniyang katawan mula ulo hanggang paa. She's wearing a black Victoria Secret lingerie. Paired ang mga ito mula sa brassiere hanggang sa kaniyang pang-ibaba.

Sinong mag-aakala na pagkatapos ng runway na iyon, four years ago ay mapipili siya ng Victoria Secret na maging isa sa kanilang magiging modelo. And she signed a contract for 2 years, kung hindi siya nagkakamali. And not only that, sa espesyal na okasyon ding iyon nakilala niya ang lalaking mailap na ngayon para sa kaniya.

"Peste kasing pandemyang ito! Hindi ko siya nakikita nang personal. But, I won't give up!"

Titig na titig ang mga mata niya sa harapan ng salaming iyon. Nagpupuyos sa galit. Sunod-sunod din ang pagtaas-baba ng kaniyang balikat. It even made her asset grow as ever. At alam niya kung paano muling makuha ang loob ng lalaking minsan lang niya natikman.

"Alam ko ang kahinaan mo. Just wait and see. Sisiguraduhin kong magugustuhan mo ang gagawin ko."

Inayos-ayos pa niya ang malulusog niyang dibdib. Nag-flaunt at nagpakita pa ng sample ng pagiging fierce niya sa harapan ng salamin na nakahawak ang dalawang kamay sa kaniyang baywang, watching her beautiful 4 packs abs na bihirang-bihirang makita sa mga babaeng katulad niya. Ngiting-ngiti ito habang pinaplano sa utak ang gagawin upang makuhang muli ang loob ng lalaking minsan na ring nabaliw sa alindog niya.

...

Megamall Condominium

Mandaluyong, Metro Manila

"Ma, pasensya na po if hindi ako makakapagpadala sa inyo. Matumal po kasi ang mga guestings simula nang magkaroon ng pandemic."

Nakatitig lamang siya sa kaniyang laptop habang kinakausap ang kaniyang ama at ina. Kitang-kita naman niya ang pagkadismaya ng mga ito.

"Pa, Ma, huwag na kayong magalit. Naiintindihan naman ninyo ang sitwasyon, hindi ba? Kahit pa patapos na ang pandemya at idineklara nang virus free, hindi pa rin pu-puwedeng bumalik ang normal sa lahat agad-agad."

Hindi niya alam kung bakit kailangan niya pang ipaliwanag ang lahat. Simula nang magkapandemya, bihirang-bihira na siyang kunin as Virtual Assistant, online man o sa labas. Freelance model, at Call Center Agent siya... dati.

"Bakit kasi hindi ka muna bumalik sa pagiging call center agent mo? Bakit ka kasi nagtitiis sa maliit na kinikita mo riyan sa pagmomodelo?"

Iilan lamang sa mga tanong ng kaniyang ina na paulit-ulit lang na itinatanong sa kaniya. Napapahilamos na lamang siya nang mga oras na iyon. Pinipigilan ang anumang inis at galit na namumuo sa kaniyang isipan at katawan.

"Baka naman kasi nasasarapan na siya sa mga pinaggagawa at gumagalaw sa kaniya."

Hindi niya alam kung biro lamang ba iyon ng kaniyang ama, pero hinusgahan na siya agad. At dahil doon sa sinabi ng ama ay hindi na rin niya napigilan ang magtaas ng boses.

"Bakit Pa? Masama na ba akong anak? Madumi ba ako? Parang diring-diri kayong may anak kayong katulad ko a?" he tried to control his anger, but it was uncontrollable.

"Anak. Nagbibiro lang ang ama mo. Huwag mo nang pansinin," alo naman sa kaniya ng kaniyang ina.

"Hindi Ma. Ganiyang si Papa. Kilala na natin ugali niyan e. Mapanghusga," buwelta pa nito.

"Anong ipinagmamalaki mo? 'Yang kargada mong mas malaki pa sa akin? Bakit mas magaling ka pa ba sa akin sa kama ha? Umuwi ka rito nang makita mo ang hinahanap mo! Wala kang galang!" asik din nito at napailing na lang din ako at sinagot na naman siya.

"Kagalang-galang ba kayo? Hindi nga ninyo kayang tanggapin at respetuhin ang anak mong nagpakahirap dito mapadalhan lang kayo ng pambili ng mga kailangan ninyo diyan. Sana naman. Kahit kaunting respeto lang Pa. Ma, sige na. Pagod ako. I have to go. Gagawan ko na lamang po ng paraan para makapagpadala sa inyo sa susunod na linggo. I love you, Ma."

"I love you, anak. Ako na ang humihingi ng paumanhin sa ama mo. Ganoon talaga iyon. Apektadong-apektado sa pandemic e. Mag-iingat ka riyan anak. I love you, too."

Hindi na niya sinagot ang ina. Ini-end na lamang niya ang call sa kaniyang laptop at itinabi ito sa gilid ng kaniyang kama. Napabuntong-hininga pa ito at agad na humiga sa kaniyang kama. Habang nakatingin sa kisame ng kaniyang silid ay sumagi na naman sa kaniyang isipan ang mga alaala ng kaniyang first love na naglaho na lamang ng parang bula sa paaralang pinapasukan niya noon sa Quezon City. Pero ang mas nangibabaw sa mga alaalang iyon ay ang hindi malilimutang karanasan sa Paris, France, way back four years ago.

Lasing siya noon at wala sa wisyo. Dumalo sa runway event. Hindi kasi mawala sa isipan niya ang isang lalaking alam niyang matagal na niyang kilala pero hindi lamang niya makumpirma. Nasa likuran lamang siya, mga tatlong hilera mula sa harapan kung saan ito nakaupo ay titig na titig siya noon sa kaniya. Siya ang panauhing pandangal na nahuling dumating sa venue. At ang paglitaw niya sa event na iyon ay nagdulot ng kakaibang paggising sa natutulog niyang puso.

Tinangka niyang lapitan ito after ng fashion show pero sa iba ito nakatingin. Pansin na pansin na niya itong nakatitig sa napili niyang maging modelo ng kaniyang Wine Company raw. Gustuhin man niyang magpakilala, hindi naman siya makakuha ng pagkakataong makalapit sa kaniya. Naging kuntento na lamang siya pagkuha ng impormasyon sa kung sino siya.

"Excuse me, would you mind if I ask what is the name of the main judge of recently concluded runway?" tanong niya noon sa isang event organizer. Magiliw naman siyang sinagot at doon nga niya nalaman ang pangalan nito.

"That guy over there? His name is Vino Distilirie, the owner of Distillirie Wine Company brand in the Philippines. That is all what I can tell you. The rest, it's up to you."

Vino Distilirie. Distilirie Wine Company owner. That's his name and his facets bothered him even more. Ginulo nito ang kaniyang isipan at hindi na namalayan nang mga sandaling iyon na nasa isang Pub na siya sa Paris, France that time at nagpapakalasing kasama ng iba pang mga Asian and American Hotties.

Kahit lango siya sa alak ay tanda at ramdam pa rin niya ang mga nakaw na halik at mga himas ng mga lalaking gusto siyang i-take out that time. Mabuti na lamang at nagawa niyang hindian ang mga ito. May mga mapilit pero ang iba ay naintindihan naman siya.

Nakabalik naman siya sa kaniyang hotel na walang anumang nangyari sa kaniya, maliban na lamang sa mga halik, himas-himas, at ang worst na naranasan niya ay ang mga malilikot na kamay ng mga foreigners na hindi napigilan ang pagpasok ng mga kamay ng mga ito sa kaniyang pantalon. Kahit sa mismong rest room ay hindi siya tinantanan.

Ang kaninang inis at galit na naramdaman niya sa kaniyang ama ay napalitan ng kakaibang init sa katawan nang maalala ang ginawa ng isa sa Asean Cutie na hindi niya namalayang nakasunod pala sa kaniya sa rest room ng pub. Sukang-suka na siya noon nang maramdaman niya ang paghawak sa kaniya. Hindi niya masyadong mamukhaan pero ramdam niya ang katigasan ng dibdib nito. Inalalayan siya papasok sa isang cubicle na kasya ang dalawang tao. Doon ay isinuka niya ang lahat ng mga nainom niya. Nang maubos ang lahat ng naisuka ay umayos siya ng tayo at sumandal. What happened next was unexpected.

Sino ba naman ang hindi makakalimot sa ginawa niya? Wala siyang lakas at wala rin siyang magawa. Hindi niya kayang pigilan ang lalaki sa tawag ng laman. He was force to let him open the zipper of his pants. At nang makita nga ang itinatago niya ay napamura pa ito.

"Man, this is huge! Let me handle it."

Doon sa loob ng cubicle ng pub na iyon, sa Paris ay may isang nakatikim ng kaniyang p*********i na naging dahilan upang mahimasmasan siya kahit papaano. Hindi naman siya ginawan ng masama ng asian na iyon. Thankful pa nga siya dahil ito pa ang naglinis ng kargada niya after makapagpalabas at inayos din ang suot niyang pantalon. Inalalayan pa hanggang sa makalabas siya sa rest room at inihatid sa labas. And that was the end of his escapade. At hindi na niya gugustuhin pang maulit iyon. Kung mangyayari man, sana sa taong matagal na niyang inasam na makitang muli.

"Kumusta na kaya siya? Naiisip din ba kaya niya ako? Siya rin kaya si Vino? Oniv at Vino ay parehas lang. Binaligtad lang yata ang pangalan. Pero sana tama ang hinala kong siya rin iyon. Kasi miss na miss ko na siya. And I wanted to apologize kung ako man ang naging dahilan ng biglaang pagkawala niya noon."

He has been missing him. A lot. The day he left, at nang wala nang nagtatanggol sa kaniya, doon lamang siya natutong lumaban sa mga nambu-bully sa kaniya. After he left, he changed. He was the reason kung bakit palaban na siya ngayon even to his parents. Hindi niya hinahayaang yurakan o husgahan ang kaniyang pagkatao. Dahil kay Oniv ay nagawa niyang lumaban. Kaya siguro, maraming mga offers din ang hindi niya tinangga. Kahit pa limpak-limpak na salapi ang nakahain sa kaniyang harapan kung dignidad naman niya ang madedehado, mas mainam na doon na lang siya muna sa malinis at matinong trabaho.