สามขวบเชียวนะ!!
“เราไม่ได้ซนซักหน่อย” คิดได้ปุ๊บก็เถียงออกมาเสียงแจ้ว เป็นจังหวะพอดีให้คนที่เพิ่งละมือจากการพันผ้าเสร็จเงยหน้าขึ้นไปมอง
จมูกโด่งรั้นรับกับริมฝีปากบางที่เม้มแน่นราวกับเด็กเอาแต่ใจ ทำให้คนมองอดอมยิ้มออกมาไม่ได้ ก่อนความคิดบางอย่าง จะทำให้ต้องพยายามปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึมจริงจัง ไม่อยากให้ยัยตัวเล็กตรงหน้าได้ใจไปซะก่อน
“ทั้งซน ทั้งดื้อ” และประโยคไม่ลดลาวาซอกนั้น ก็ทำเอาคนพยายามนั่งคอตั้งหันขวับกลับมาแทบไม่ทัน
นี่จะไม่ยอมกันเลยใช่มั้ย เราไม่ใช่หลานอายุสามขวบนะคุณหมอ!!!
“เราไม่ดื้อ ไม่ซน แล้วเราก็ไม่ใช่เด็ก” ปฎิเสธรวบยอด ไม่พอยังตั้งหน้าตั้งตาต่อความยาวสาวกลับไปให้อีกหนึ่งประโยค
ก็เธอไม่ใช่เด็กสักหน่อย อายุตั้งยี่สิบห้าแล้วด้วย
ต่างจากอีกคน ที่แม้จะอยากหัวเราะกับคนปฏิเสธเสียงแจ้วขัดกับการกระทำที่แสดงออกชัดขนาดนั้น แต่ต้องพยายามเก็บอาการไม่ให้คนตัวเล็กรู้ตัว
จะพูดกับเด็กก
