หลายวันผ่านไป หนึ่งคุณหมอกับหนึ่งสาวขาเดี้ยงยังคงอยู่ร่วมบ้าน เอ๊ย คนละบ้านกันได้อย่างมีความสุข แต่จะว่าไปใช้คำว่าร่วมบ้านก็คงไม่เห็นจะแปลก แต่อย่าเพิ่งคิดอะไรขนาดนั้นนะ เพราะตั้งแต่วันที่เธอเอาเจ้าเอื่อยเฉื่อยไปล้มโครมจูบพื้นถนนเป็นต้นมา เวลาในการใช้ชีวิตส่วนใหญ่ในแต่ละวันของเธอก็ขลุกตัวอยู่แต่ชั้นล่างบ้านคุณหมอ ด้วยเหตุผลคือโถงกว้างของบ้านเขามีพื้นที่ใช้สอยและอุปกรณ์ต่างๆ ที่ครบครันกว่า ไม่พอคุณหมอยังใจดีจ้างป้าที่บ้านอยู่แถวนั้นมาดูแลผู้หญิงช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยจะได้อย่างเธอ ในยามที่เขาไปทำงานอีกตางหาก
เสียงรถคุ้นเคยที่ดังมาจากด้านหน้า ดวงตากลมของคนที่ก่อนหน้านี้ให้ความสนใจอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ชะเง้อมองก่อนมือบางจะพับปิดเจ้าหน้าจอสี่เหลี่ยมลงโดยอัตโนมัติ หันไปส่งยิ้มให้คนที่กำลังเดินผ่านประตูเข้ามาในบ้าน
กิตติภัสยิ้มกลับมาให้เอก่อนหันไปยิ้มทักทายกับป้าที่มาอยู่เป็นเพื่อน พูดคุยกัน
