Chapter 6
1396 Words
สองชั่วโมงต่อมา…
นาเดียค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆหลังจากที่เธอได้นอนหลับพักผ่อนเต็มอิ่ม กระพริบตาปริบๆก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีความเย็นปะทะกับใบหน้า
“อ๊ะ!”
เธอร้องลั่นออกมาก่อนจะลุกขึ้นแล้วหันไปมองทันที พี่มินเอาแก้วกาแฟเย็นมาแตะแก้มของเธอ คนบ้าเอ้ยตกใจหมด
“เย็นนะ”
“นอนกินบ้านกินเมืองไปล่ะ ฉันเป็นเจ้านายไม่ใช่คนขับรถ อ่ะกาแฟ”
เขาส่งแก้วมาให้เธอถือไว้ นาเดียยกมือไหว้ก่อนจะดูดชิมความอร่อยจากแก้วในมือ เธอตาโตก่อนจะร้องว้าวออกมาแล้วเปิดประตูลงไปทันที
“ทะเล กรี๊ดดดดดด”
หญิงสาวกรีดร้องออกมาอย่างตื่นเต้นก่อนจะวิ่งไปยังชายหาดที่มีน้ำใสแจ่วรออยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มมองตามเธอไปก่อนจะเดินตามหลังมา
“ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น เธอนี่อย่างกับไม่เคยมา”
“ก็ไม่ได้มาห้าปะ… เอ่อ หมายถึงไม่ได้มาเที่ยวนานแล้วค่ะ”
เธอเกือบหลุดปากออกไปแล้วดีนะที่ไหวตัวทันระงับตัวเองไว้ทัน มินมองหญิงสาวอย่างสังเกตก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
“รู้มั้ยว่าเธอเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก อายุ หน้าตา ความชอบมีอะไรเหมือนกันมาก อย่างกาแฟเธอชอบกินเหมือนนาเดียเป๊ะเลย ชอบทะเลด้วยเวลานาเดียมาเห็นทะเลร้องกรี๊ดแล้ววิ่งมาแบบนี้เลย”
เขามองสบตาหญิงสาวอย่างจับผิด เขายังคิดว่ามีโอกาสเป็นไปได้ที่จะเป็นเธอแต่เขาไม่มีหลักฐานแน่ชัด แต่ยังไงก็ยังจะจับผิดไปเรื่อยๆจนกว่าจะมั่นใจว่าไม่ใช่คนเดียวกัน
“แล้วนาเดียของท่านประธานเป็นใครเหรอคะ คนรู้จัก น้องสาว หรือว่าแฟน”
นาเดียมองสบตาชายหนุ่มอย่างต้องการคำตอบ เธอคาดหวังว่าเขาจะตอบว่าเป็นคนที่เขารักอะไรแบบนี้ ถ้าตอบแบบนั้นจริงๆเธอจะเปิดเผยตัวตอนนี้เลย
“น้องสาวน่ะ”
หญิงสาวมีสีหน้าสลดลงผิดหวังกับคำตอบของเขาก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจ
“งั้นเหรอคะ แล้วเธออยู่ที่ไหนเหรอ”
“เรียนต่างประเทศได้เกือบห้าปีแล้ว ไม่ยอมกลับมาซักที”
“ไปเรียนถึงเมืองนอกคุณนาเดียเค้าคงมีแฟนไปแล้วล่ะคะ เผลอๆนะกลับมาพร้อมการ์ดเชิญแต่งงานก็ได้จริงมั้ยคะ”
หญิงสาวเอ่ยประชดชายหนุ่ม น้องสาวก็น้องสาวไปเลยไม่ต้องเปลี่ยนสถานะเป็นอย่างอื่นแล้ว มินได้ยินแบบนั้นก็ตาโตก่อนจะรีบแก้ต่างทันที
“มีแฟนอะไรกัน นาเดียสัญญาไว้แล้วว่าจะกลับมาแต่งงานกับฉัน ครอบครัวเธอก็บอกอยู่ว่ายังโสดรอกลับมาแต่งงานที่นี่อย่าพูดอะไรมั่วๆล่ะเดี๋ยวจะโดน”
นาเดียได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาแก้มปริ แสดงว่าพี่มินก็รอให้เธอกลับมาหาแล้วแต่งงานกันใช่มั้ย ฮืออ ทำไมเขินล่ะเขาจะน่ารักเกินไปแล้ว
“ยิ้มอะไร ฉันจะแต่งงานกับนาเดียอีกคนไม่ใช่เธอซักหน่อยยัยเฉิ่ม”
“ก็ดีใจแทนนาเดียอีกคนไงคะ ไปตั้งนานแล้วท่านประธานก็ยังรอเธออยู่”
“พูดมากกลับโรงแรมได้แล้ว ฉันมาตรวจสาขาแต่ต้องมาเฝ้าเธอหลับเนี่ยใช้ได้ที่ไหน”
เขาพูดจบก็เดินออกไปทันที นาเดียยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะวิ่งตามชายหนุ่มไปพร้อมกับบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย เธอจะอาการออกมากไม่ได้เดี๋ยวเขาสงสัย
เมื่อมาถึงที่โรงแรมเขาก็ทำการเปิดห้องพักสองห้องให้นาเดียกับเขาคนละห้อง มาตรวจสาขาและเขาถือว่ามาพักผ่อนในตัวด้วย
“อ่ะคีย์การ์ดห้องเธอ”
“ไม่มีชุดเปลี่ยนค่ะ”
เขามองเธอก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก็ลืมไปว่าเธอไม่ได้เตรียมกระเป๋ามาด้วยงั้นเดี๋ยวให้พนักงานไปซื้อให้ดีกว่า
“เดี๋ยวให้พนักงานหาให้”
“ขอบคุณค่ะ”
เขาหันไปคุยกับพนักงานพร้อมกับส่งเงินแบงค์พันไปให้สองพันบาท ให้พวกเขาไปซื้อชุดซักสองชุดให้เธอใส่พรุ่งนี้กับวันมะรืน ส่วนนาเดียหนีขึ้นห้องไปแล้วเพราะเธอยังอยากไปนอนพักและอาบน้ำแต่งตัวใหม่ด้วย
สองคนแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง มินเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินออกมาตรงล็อบบี้ตรวจงานตามปกติไม่นานพนักงานก็ถือชุดมากสองถุงแล้วส่งไปให้พนักงานอีกคนเอาไปให้นาเดียที่ห้องพัก
“เงินทอนค่ะท่านประธาน ดิฉันซื้อชุดเดรสลูกไม้สองชุดแล้วก็รองเท้าแตะด้วยค่ะตามที่สั่งเลย มีเครื่องประดับด้วยค่ะ”
“เอาไปเถอะไม่ต้องทอน ขอบใจมากนะมาคุยงานกันต่อดีกว่า”
เขาหันไปคุยกับพนักงานเพื่อสอบถามเรื่องทั่วไป ส่วนนาเดียเปิดประตูออกมารับของเปิดถุงดูก่อนจะตาโตเมื่อชุดที่พวกเขาซื้อมาให้สวยๆทั้งนั้นเลย แล้วเธอที่มีภาพลักษณ์เป็นป้าข้างบ้านจะมาแต่งตัวแบบนี้มันไม่ได้ พี่มินต้องจับได้แน่เลย แต่ว่าเขาก็บอกอยู่ว่าคล้ายกันเฉยๆแสดงว่าก็ไม่ได้สงสัยอะไรนี่ งั้นใส่ชุดนี้ก็ได้
เธอคิดได้ดังนั้นก็เปลี่ยนชุดทันที มีรองเท้าแตะทำมือน่ารักเข้ากับชุดแถมยังมีตุ้มหูกับสร้อยคอที่ทำมาจากหอยอีกด้วย หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จเธอก็มาทำผมต่อหวีผมรวบหางม้าแต่ว่ามันขาดเสียก่อน
“เอ้าขาดซะงั้น”
นาเดียปาทิ้งลงถังขยะก่อนจะปล่อยผมแล้วหยิบแว่นตามาสวมไว้แล้วเดินลงมาชั้นล่างทันที เดี๋ยวไปขอพนักงานหน้าฟร้อนท์ข้างล้างก็ได้น่าจะมีแหละ
เมื่อมาถึงเธอก็เอ่ยทักทายพนักงานก่อนจะขอที่รัดผมซักสองสามเส้น
“ขอโทษนะคะไม่ทราบว่ามียางรัดผมซักสองสามเส้นมั้ยคะ”
“มีค่ะงั้นรอซักครู่นะคะ”
พนักงานเดินเข้าไปข้างในส่วนเธอยืนกดโทรศัพท์รออยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ มินที่เดินออกมาพร้อมกับผู้จัดการและผู้ช่วยของเขาที่เดินทางมาก่อนหน้านี้หันไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนหันหลังอยู่ เขานิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหาเธอทันที
“นาเดีย”
เขาแตะไหล่หญิงสาวเพื่อให้เธอหันมาก่อนจะชะงักไปเมื่อเธอเอ่ยออกมาเสียงสดใส
“ท่านประธานมีอะไรเหรอคะ”
เขามีสีหน้าผิดหวังนิดหน่อยก่อนจะมองสำรวจหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่มีตรงไหนไม่เหมือนนาเดียของเขาเลย ยิ่งแต่งแบบนี้แล้วด้วย
“อ่อ ปะ…เปล่า ทำไรนะ”
“มาขอยางรัดผมค่ะจะรวบผมอันเดิมมันขาด”
“ไม่ต้องรวบหรอกออกไปเดินข้างนอกด้วยกันสิ”
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปทันที นาเดียร้องอ้าวออกมาก่อนจะวิ่งตามเขาไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวไปเดินข้างผู้ช่วยบอส เขาหันมามามองเธอก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
“แต่งแบบนี้สวยมากเลยครับคุณนาเดีย”
“จริงเหรอคะ พี่บอสปากหวานจังเลยมีแฟนยังอ่ะ”
เธอหันไปแซวชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงสดใส เขาเป็นผู้ชายน่ารักดีนะช่วยเหลือทุกอย่างเลยต่างจากอีกคนปากแข็งชอบแกล้งคนอื่นมาก
“โสดครับ ถามแบบนี้คืออะไรเนี่ย”
“ถามเฉยๆน่า นาเดียก็โสดนะ”
สองคนหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุก ส่วนมินได้ยินทั้งสองคนคุยกันรู้สึกไม่ค่อยชอบใจอารมณ์หงุดหงิดแปลกๆ ขนาดหันไปหาสองคนยังไม่สนใจเขาเลยจึงกระแอมออกมาทันที
“อะ แฮ่ม! ถ้าไม่อยากทำงานก็ไปคุยกันที่อื่นมั้ย”
“ครับท่านประธาน ไปเดี๋ยวนี้ครับ”
บอสรีบวิ่งไปหาเจ้านายทันที นาเดียทำปากงุบงิบก่อนจะเดินตามไปเช่นกัน
“ตาแก่ขี้อิจฉาเห็นคนมีความสุขไม่ได้ เชอะ!”
- Writer
