Chapter 5
1412 Words
เวลาผ่านไป…
ตอนนี้นาเดียเริ่มเข้าใจรายละเอียดของการเป็นเลขามากขึ้น เธอแทบไม่ได้พักผ่อนเพราะต้องทำงานเป็นเลขาให้พี่มินตอนเช้าถึงเย็นกลับมาก็ต้องทำงานของตัวเองต่อ บอกเลยว่าเงินเดือนที่พี่มินให้เธอไม่พอกินหรอก ถ้าเธอไม่ทำงานของตัวเองชื่อเสียงที่เธอสั่งสมมาก็จะเลือนหายไป ยังไงเธอก็ต้องมีตัวตนกับแบรนด์ชื่อดังพวกเขาถูกใจในการออกแบบของเธอเพราะฉะนั้นต้องเต็มที่กับมัน
“ฮ้าว ทำไมง่วงเนี่ย”
นาเดียหาวออกมามือปิดปากตัวเองไว้บอกขี้เกียจไปมาอย่างขี้เกียจ คุณพ่อของเธอเคาะประตูเดินเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับนมอุ่นๆ เขาเห็นไฟเปิดอยู่และนี่มันก็เที่ยงคืนแล้วทำไมถึงยังไม่นอนอีก
“นมอุ่นๆลูกจะได้สดชื่น”
“ขอบคุณค่ะคุณพ่อหิวอยู่พอดีเลย”
นาเดียยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะยกนมอุ่นๆขึ้นดื่มเพื่อให้ตัวเองสดชื่น คุณพ่อมองหน้าจอของลูกสาวเหมือนเธอกำลังทำงานอยู่ เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะลูบผมลูกสาวแล้วอย่างเอ็นดู
“เหนื่อยก็เลือกซักอย่างสิลูกสาว จะไปเล่นตามน้ำคุณแม่กับคุณหญิงป้าทำไม”
“แต่นาเดียก็อยากจะรู้ว่าพี่มินคิดยังไงนี่คะ”
“แต่หนูจะทำงานยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบนี้ไม่ได้นะลูก เช้าไปทำงานกับพี่เขาเย็นกลับมาทำงานจนถึงตีหนึ่งตีสอง แล้วเอาอะไรมาพักผ่อน แบบนี้หนูเองที่จะเสียสุขภาพ”
นาเดียกอดเอวคุณพ่อก่อนจะยิ้มออกมา
“นิดหน่อยเองค่ะ จริงๆนาเดียก็ไม่ได้จะทำแบบนี้ตลอดสักหน่อย งานนี่ก็ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะเดี๋ยวส่งไฟล์ไปแล้วรอเช็คกลับมาก็แก้ไขนิดหน่อย ไม่ต้องห่วงนะคะ”
“ตามใจแล้วกัน เราน่ะมันน่ารักกับทุกคนยกเว้นกับพ่อแล้วก็พี่ชายเรานะ”
“ดื้อกับพี่มินด้วย คิคิ”
คุณพ่อได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหน้าอย่างปลงๆ แกล้งกันเข้าไปถ้าเกิดว่าเจ้ามินรู้ความจริงขี้นมาแล้วโกรธจะมาว่าคนเป็นพ่อไม่เตือนไม่ได้นะ
“ถ้าเจ้ามินจับได้ขึ้นมาจะหาว่าพ่อไม่เตือนไม่ได้นะ”
“ฝันดีค่ะรักพ่อที่สุดเลย”
นาเดียหอมแก้มคุณพ่อก่อนจะหันไปทำงานต่อ จากนั้นเธอก็ตั้งใจว่าจะทำงานให้เสร็จคืนนี้ นี่ก็เป็นเดือนแล้วที่เธอต้องทำตามที่ทางบริษัทกำหนดมา ชอบเปลี่ยนนั่นเพิ่มนี่จนเธอเวียนหัวไปหมด แฟชั่นที่จะมาถึงเป็นนายแบบผู้ชายทั้งหมดของเธอได้ชุดสูทผู้ชายและการออกแบบเธอนึกถึงคาแรคเตอร์นิ่งๆของพี่มิน สิทธิพิเศษของดีไซเนอร์คือได้ชุดมาฟรีหนึ่งชุดและเธอจะให้พี่มินใส่ออกงาน ดูสิเธอรักเขาขนาดไหนคิดดู
“พี่มินใส่ต้องหล่อมากแน่เลย อร๊าย อยากเห็นแล้วอ่ะ”
นาเดียร้องกรี๊ดออกมาก่อนจะตั้งใจทำงานต่อ พอนึกถึงพี่มินแล้วคิดว่าเขาจะได้ใส่ชุดนี้เธอก็มีกำลังใจทำงานขึ้นเยอะ แก้ไขเรียบร้อยส่งไฟล์ให้ทางบริษัทก็ปาไปตีสองแล้ว ทางนั้นยังทำงานกันอยู่ส่วนเธอมันคือเวลานอน…
หญิงสาวบิดขี้เกียจไปมาก่อนจะเดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียง หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอแทบไม่ได้พักผ่อน พี่มินก็ขยันหางานมาให้ทำเหลือเกิน ไม่รู้ว่าอยากจะให้เธอลาออกไปทำนักหนาก็ไม่รู้
“ฮ้าว! ง่วงโว๊ย”
นาเดียกระพริบตาปริบๆก่อนจะนั่งเช็คอีเมลในคอมพิวเตอร์ มินที่เดินทางมาถึงบริษัทก็เดินผ่านโต๊ะเลขาก่อนจะชะงักไปแล้วเดินถอยหลังกลับมายืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาว
“ง่วงก็กลับไปนอนดิมาทำงานทำไม”
มาถึงก็หาเรื่องเธอแต่เช้า นึกว่าวันเวลาผ่านไปเขาจะมีความเอ็นดูเธอบ้าง แต่เปล่าเลยยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งแกล้งเธอมากยิ่งขึ้นไปอีก
“ก็แค่รู้สึกเหนื่อยก็แค่นั้นค่ะ ไม่ได้ง่วงถึงขนาดทำงานไม่ได้”
“งั้นเหรอ… งั้นวันนี้ไปสาขากับฉันแล้วกัน ไม่ได้ง่วงนี่จริงป่ะ”
นาเดียเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะพยักหน้าออกมาเล็กน้อย ให้ทำอะไรเธอก็ทำหมดแหละอีกอย่างพรุ่งนี้เป็นวันหยุดด้วยเธอจะนอนทุกวันเลยคอยดู
“ค่ะ ไปกี่โมงบอกเวลาได้เลยค่ะนาเดียจะได้เตรียมตัว”
“ไปตอนนี้เลย แต่ว่าไปสาขาต่างจังหวัดนะต้องขับรถไปแต่ไม่ไกลหรอกชลบุรีเองแถวๆนี้แหละ”
“แล้วไปตอนนี้จะกลับกี่โมงคะ พรุ่งนี้วันหยุดของนาเดียนะ”
หญิงสาวเอ่ยถามอย่างสงสัย เธอกำลังเรียกร้องความเป็นธรรมให้ตัวเองอยู่ เขาจะกินเวลาวันหยุดของเธอไม่ได้ถึงแม้ว่าจะจ่ายเงินพิเศษแต่เธอไม่ได้ร้อนเงิน สิ่งที่เธอต้องการคือเวลานอนพักผ่อนให้เต็มอิ่ม ต้องการแค่นี้เท่านั้นแหละ และตั้งแต่มาทำงานวันหยุดแทบจะไม่ได้พักผ่อน เรียกออกมาทำงานทุกอาทิตย์
“ลืมบอกไปวันนี้กลับอีกทีวันจันทร์ เตรียมตัวนะ”
มินอมยิ้มก่อนจะเดินผิวปากเดินเข้าห้องทำงานไปอย่างอารมณ์ดี นาเดียอ้าปากค้างมองเขาอย่างทึ่งสุดๆ นี่เขาจะแกล้งเธอไปถึงไหน วันหยุดก็ไม่เคยได้พักผ่อนแถมยังต้องทำโอทีตลอด ก็ใช้งานแบบนี้นะสิไม่ให้คนอื่นลาออกไปได้ยังไง เงินเดือนสองหมื่นห้าใช้งานอย่างกับเงินเดือนแสนสอง
“คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่มาทำงานนี้ เฮ้อ!”
จากนั้นเธอก็เก็บของแล้วเดินตามเขาไป ตอนนี้หญิงสาวนั่งอยู่ในรถเธอเคลิ้มหลับไปทันทีเพราะเหนื่อยมาก แต่มีหรือที่เขาจะยอมให้เธอนอนหลับดีๆโดยที่เขาเป็นคนขับรถให้
“ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะยัยเฉิ่ม”
“นาเดียง่วงค่ะท่านประธาน ขอนอนไม่ได้เหรอ”
นาเดียงัวเงียก่อนจะกอดกระเป๋าของตัวเองแล้วนอนต่อ เขาใช้น้ำเย็นแตะแก้มของเธอหญิงสาวสะดุ้งตื่นก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างตกใจ
“แกล้งนาเดียทำไมเนี่ย”
“อ่านเมลให้หน่อยสิ มีอะไรเข้าบ้าง”
“ก็ส่งสรุปให้บนโต๊ะทำงานแล้ว ท่านประธานไม่ได้อ่านเหรอคะ”
หญิงสาวบ่นออกมาก่อนจะหยิบไอแพดขึ้นมาเปิดเข้าอีเมลแล้วเลื่อนดูด้วยอารมณ์บูดบึ้ง
“ก็รีบออกมาไงไม่ทันได้อ่านหรอก ไหนอ่านสรุปให้ฟังหน่อยว่ามีอะไรบ้าง”
นาเดียหยิบไอแพดเก็บเข้ากระเป๋าตามเดิม มินหันไปมองอย่างสงสัย เก็บไอแพดแล้วเธอจะเอาที่ไหนมาอ่านให้เขาฟัง หรือว่าจะดื้อไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง
“บอกให้สรุปเมลมาไง ขี้เกียจแบบนี้ลาออกไปนอนมั้ย”
“วันนี้มิสเตอร์อาร์มันโด้จะให้ผู้ช่วยส่งเมลสัญญาคร่าวๆมาให้ค่ะน่าจะประมาณช่วงบ่าย วันนี้มีประชุมของแผนกฝ่ายขายไม่เกี่ยวกับท่านประธานค่ะแต่ว่าในเมลแจ้งไว้เฉยๆตอนเช้า ลูกค้าที่สาขาภูเก็ตเข้าพักเต็มทุกห้องยาวไปถึงเดือนหน้าทางสาขาจะขออนุญาตทำของที่ระลึกเป็นของแจกให้ลูกค้าตอนเช็คเอาท์เอกสารสามารถเซ็นอนุมัติผ่านออนไลน์ได้เลยค่ะ แล้วก็ทางสาขาเชียงใหม่ขออนุมัติงบประมาณซ่อมแซมโรงรถค่ะจะมีหนังสือขออนุมัติตามมาทีหลัง”
มินอ้าปากค้างมองหญิงสาวอย่าทึ่งสุดๆ ร่ายยาวโดยไม่มองไอแพดเลยด้วยซ้ำ ความสามารถในการจดจำของเธอถือว่าสูงมาก
“มีอะไรอีกมั้ยคะนาเดียง่วง”
เขาหันไปมองถนนก่อนจะเงียบไปทันที ไม่รู้จะใช้อะไรแล้วอ่ะให้ทำอะไรแกล้งแบบไหนเธอก็รับได้หมด แถมยังรู้ทันเขาไปซะทุกอย่างอีก
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วนาเดียนอนแล้วนะคะ ถ้าอยากแกล้งอีกสองชั่วโมงปลุกแล้วกันค่ะ”
นาเดียพูดจบก็นอนหลับตาลงทันที เขาหันไปมองเธอก่อนจะเค้นหัวเราะออกมาอย่างหมั่นไส้
“ตกลงเธอเป็นลูกน้องหรือเจ้านายเนี่ย”
- Writer
