Chapter 5

1412 Words
เวลาผ่านไป… ตอนนี้นาเดียเริ่มเข้าใจรายละเอียดของการเป็นเลขามากขึ้น เธอแทบไม่ได้พักผ่อนเพราะต้องทำงานเป็นเลขาให้พี่มินตอนเช้าถึงเย็นกลับมาก็ต้องทำงานของตัวเองต่อ บอกเลยว่าเงินเดือนที่พี่มินให้เธอไม่พอกินหรอก ถ้าเธอไม่ทำงานของตัวเองชื่อเสียงที่เธอสั่งสมมาก็จะเลือนหายไป ยังไงเธอก็ต้องมีตัวตนกับแบรนด์ชื่อดังพวกเขาถูกใจในการออกแบบของเธอเพราะฉะนั้นต้องเต็มที่กับมัน “ฮ้าว ทำไมง่วงเนี่ย” นาเดียหาวออกมามือปิดปากตัวเองไว้บอกขี้เกียจไปมาอย่างขี้เกียจ คุณพ่อของเธอเคาะประตูเดินเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับนมอุ่นๆ เขาเห็นไฟเปิดอยู่และนี่มันก็เที่ยงคืนแล้วทำไมถึงยังไม่นอนอีก “นมอุ่นๆลูกจะได้สดชื่น” “ขอบคุณค่ะคุณพ่อหิวอยู่พอดีเลย” นาเดียยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะยกนมอุ่นๆขึ้นดื่มเพื่อให้ตัวเองสดชื่น คุณพ่อมองหน้าจอของลูกสาวเหมือนเธอกำลังทำงานอยู่ เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะลูบผมลูกสาวแล้วอย่างเอ็นดู “เหนื่อยก็เลือกซักอย่างสิลูกสาว จะไปเล่นตามน้ำคุณแม่กับคุณหญิงป้าทำไม” “แต่นาเดียก็อยากจะรู้ว่าพี่มินคิดยังไงนี่คะ” “แต่หนูจะทำงานยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบนี้ไม่ได้นะลูก เช้าไปทำงานกับพี่เขาเย็นกลับมาทำงานจนถึงตีหนึ่งตีสอง แล้วเอาอะไรมาพักผ่อน แบบนี้หนูเองที่จะเสียสุขภาพ” นาเดียกอดเอวคุณพ่อก่อนจะยิ้มออกมา “นิดหน่อยเองค่ะ จริงๆนาเดียก็ไม่ได้จะทำแบบนี้ตลอดสักหน่อย งานนี่ก็ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะเดี๋ยวส่งไฟล์ไปแล้วรอเช็คกลับมาก็แก้ไขนิดหน่อย ไม่ต้องห่วงนะคะ” “ตามใจแล้วกัน เราน่ะมันน่ารักกับทุกคนยกเว้นกับพ่อแล้วก็พี่ชายเรานะ” “ดื้อกับพี่มินด้วย คิคิ” คุณพ่อได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหน้าอย่างปลงๆ แกล้งกันเข้าไปถ้าเกิดว่าเจ้ามินรู้ความจริงขี้นมาแล้วโกรธจะมาว่าคนเป็นพ่อไม่เตือนไม่ได้นะ “ถ้าเจ้ามินจับได้ขึ้นมาจะหาว่าพ่อไม่เตือนไม่ได้นะ” “ฝันดีค่ะรักพ่อที่สุดเลย” นาเดียหอมแก้มคุณพ่อก่อนจะหันไปทำงานต่อ จากนั้นเธอก็ตั้งใจว่าจะทำงานให้เสร็จคืนนี้ นี่ก็เป็นเดือนแล้วที่เธอต้องทำตามที่ทางบริษัทกำหนดมา ชอบเปลี่ยนนั่นเพิ่มนี่จนเธอเวียนหัวไปหมด แฟชั่นที่จะมาถึงเป็นนายแบบผู้ชายทั้งหมดของเธอได้ชุดสูทผู้ชายและการออกแบบเธอนึกถึงคาแรคเตอร์นิ่งๆของพี่มิน สิทธิพิเศษของดีไซเนอร์คือได้ชุดมาฟรีหนึ่งชุดและเธอจะให้พี่มินใส่ออกงาน ดูสิเธอรักเขาขนาดไหนคิดดู “พี่มินใส่ต้องหล่อมากแน่เลย อร๊าย อยากเห็นแล้วอ่ะ” นาเดียร้องกรี๊ดออกมาก่อนจะตั้งใจทำงานต่อ พอนึกถึงพี่มินแล้วคิดว่าเขาจะได้ใส่ชุดนี้เธอก็มีกำลังใจทำงานขึ้นเยอะ แก้ไขเรียบร้อยส่งไฟล์ให้ทางบริษัทก็ปาไปตีสองแล้ว ทางนั้นยังทำงานกันอยู่ส่วนเธอมันคือเวลานอน… หญิงสาวบิดขี้เกียจไปมาก่อนจะเดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียง หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอแทบไม่ได้พักผ่อน พี่มินก็ขยันหางานมาให้ทำเหลือเกิน ไม่รู้ว่าอยากจะให้เธอลาออกไปทำนักหนาก็ไม่รู้ “ฮ้าว! ง่วงโว๊ย” นาเดียกระพริบตาปริบๆก่อนจะนั่งเช็คอีเมลในคอมพิวเตอร์ มินที่เดินทางมาถึงบริษัทก็เดินผ่านโต๊ะเลขาก่อนจะชะงักไปแล้วเดินถอยหลังกลับมายืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาว “ง่วงก็กลับไปนอนดิมาทำงานทำไม” มาถึงก็หาเรื่องเธอแต่เช้า นึกว่าวันเวลาผ่านไปเขาจะมีความเอ็นดูเธอบ้าง แต่เปล่าเลยยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งแกล้งเธอมากยิ่งขึ้นไปอีก “ก็แค่รู้สึกเหนื่อยก็แค่นั้นค่ะ ไม่ได้ง่วงถึงขนาดทำงานไม่ได้” “งั้นเหรอ… งั้นวันนี้ไปสาขากับฉันแล้วกัน ไม่ได้ง่วงนี่จริงป่ะ” นาเดียเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะพยักหน้าออกมาเล็กน้อย ให้ทำอะไรเธอก็ทำหมดแหละอีกอย่างพรุ่งนี้เป็นวันหยุดด้วยเธอจะนอนทุกวันเลยคอยดู “ค่ะ ไปกี่โมงบอกเวลาได้เลยค่ะนาเดียจะได้เตรียมตัว” “ไปตอนนี้เลย แต่ว่าไปสาขาต่างจังหวัดนะต้องขับรถไปแต่ไม่ไกลหรอกชลบุรีเองแถวๆนี้แหละ” “แล้วไปตอนนี้จะกลับกี่โมงคะ พรุ่งนี้วันหยุดของนาเดียนะ” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างสงสัย เธอกำลังเรียกร้องความเป็นธรรมให้ตัวเองอยู่ เขาจะกินเวลาวันหยุดของเธอไม่ได้ถึงแม้ว่าจะจ่ายเงินพิเศษแต่เธอไม่ได้ร้อนเงิน สิ่งที่เธอต้องการคือเวลานอนพักผ่อนให้เต็มอิ่ม ต้องการแค่นี้เท่านั้นแหละ และตั้งแต่มาทำงานวันหยุดแทบจะไม่ได้พักผ่อน เรียกออกมาทำงานทุกอาทิตย์ “ลืมบอกไปวันนี้กลับอีกทีวันจันทร์ เตรียมตัวนะ” มินอมยิ้มก่อนจะเดินผิวปากเดินเข้าห้องทำงานไปอย่างอารมณ์ดี นาเดียอ้าปากค้างมองเขาอย่างทึ่งสุดๆ นี่เขาจะแกล้งเธอไปถึงไหน วันหยุดก็ไม่เคยได้พักผ่อนแถมยังต้องทำโอทีตลอด ก็ใช้งานแบบนี้นะสิไม่ให้คนอื่นลาออกไปได้ยังไง เงินเดือนสองหมื่นห้าใช้งานอย่างกับเงินเดือนแสนสอง “คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่มาทำงานนี้ เฮ้อ!” จากนั้นเธอก็เก็บของแล้วเดินตามเขาไป ตอนนี้หญิงสาวนั่งอยู่ในรถเธอเคลิ้มหลับไปทันทีเพราะเหนื่อยมาก แต่มีหรือที่เขาจะยอมให้เธอนอนหลับดีๆโดยที่เขาเป็นคนขับรถให้ “ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะยัยเฉิ่ม” “นาเดียง่วงค่ะท่านประธาน ขอนอนไม่ได้เหรอ” นาเดียงัวเงียก่อนจะกอดกระเป๋าของตัวเองแล้วนอนต่อ เขาใช้น้ำเย็นแตะแก้มของเธอหญิงสาวสะดุ้งตื่นก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างตกใจ “แกล้งนาเดียทำไมเนี่ย” “อ่านเมลให้หน่อยสิ มีอะไรเข้าบ้าง” “ก็ส่งสรุปให้บนโต๊ะทำงานแล้ว ท่านประธานไม่ได้อ่านเหรอคะ” หญิงสาวบ่นออกมาก่อนจะหยิบไอแพดขึ้นมาเปิดเข้าอีเมลแล้วเลื่อนดูด้วยอารมณ์บูดบึ้ง “ก็รีบออกมาไงไม่ทันได้อ่านหรอก ไหนอ่านสรุปให้ฟังหน่อยว่ามีอะไรบ้าง” นาเดียหยิบไอแพดเก็บเข้ากระเป๋าตามเดิม มินหันไปมองอย่างสงสัย เก็บไอแพดแล้วเธอจะเอาที่ไหนมาอ่านให้เขาฟัง หรือว่าจะดื้อไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง “บอกให้สรุปเมลมาไง ขี้เกียจแบบนี้ลาออกไปนอนมั้ย” “วันนี้มิสเตอร์อาร์มันโด้จะให้ผู้ช่วยส่งเมลสัญญาคร่าวๆมาให้ค่ะน่าจะประมาณช่วงบ่าย วันนี้มีประชุมของแผนกฝ่ายขายไม่เกี่ยวกับท่านประธานค่ะแต่ว่าในเมลแจ้งไว้เฉยๆตอนเช้า ลูกค้าที่สาขาภูเก็ตเข้าพักเต็มทุกห้องยาวไปถึงเดือนหน้าทางสาขาจะขออนุญาตทำของที่ระลึกเป็นของแจกให้ลูกค้าตอนเช็คเอาท์เอกสารสามารถเซ็นอนุมัติผ่านออนไลน์ได้เลยค่ะ แล้วก็ทางสาขาเชียงใหม่ขออนุมัติงบประมาณซ่อมแซมโรงรถค่ะจะมีหนังสือขออนุมัติตามมาทีหลัง” มินอ้าปากค้างมองหญิงสาวอย่าทึ่งสุดๆ ร่ายยาวโดยไม่มองไอแพดเลยด้วยซ้ำ ความสามารถในการจดจำของเธอถือว่าสูงมาก “มีอะไรอีกมั้ยคะนาเดียง่วง” เขาหันไปมองถนนก่อนจะเงียบไปทันที ไม่รู้จะใช้อะไรแล้วอ่ะให้ทำอะไรแกล้งแบบไหนเธอก็รับได้หมด แถมยังรู้ทันเขาไปซะทุกอย่างอีก “ถ้าไม่มีอะไรแล้วนาเดียนอนแล้วนะคะ ถ้าอยากแกล้งอีกสองชั่วโมงปลุกแล้วกันค่ะ” นาเดียพูดจบก็นอนหลับตาลงทันที เขาหันไปมองเธอก่อนจะเค้นหัวเราะออกมาอย่างหมั่นไส้ “ตกลงเธอเป็นลูกน้องหรือเจ้านายเนี่ย”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD